GAMEREVIEW The Division 2: meer van hetzelfde, maar mooier én veel plezanter dankzij slimme verbeteringen

De eerste game vond plaats in een winters New York na een grootschalige uitbraak van een dodelijk virus. Weinig mensen overleefden en criminele bendes maakten van de gelegenheid gebruik om het recht in eigen handen te nemen. Als agent van de speciale overheidsdienst The Division moest je mee de orde herstellen. Het is van hetzelfde laken een pak in The Division 2, maar dan in Washington DC ongeveer een half jaar na de eerste game.

In de open wereld voltooi je - alleen of in coöp - hoofdmissies, zijmissies en andere uitdagingen en raap je een bérg loot op om een steeds betere uitrusting bij elkaar te bricoleren. Net als in de eerste game heb je ook darkzones, gebieden waar het virus zo fel tekeerging dat ze werden ommuurd om de besmetting in te dijken. Terwijl spelers elkaar in de open wereld niet kunnen tegenwerken, kunnen ze elkaar in de darkzones zonder pardon aanvallen en bestelen.

Washington DC is een uitstekende locatie voor dit avontuur, al duurt het even voor je de stad in haar volle glorie te zien krijgt. In het begin lijken de straten wel héél erg op die van New York, waardoor je gewoon in de eerste game lijkt rond te lopen. De sneeuw is alleen vervangen door erg veel rondzwervend puin, oprukkende wildgroei en de obligate al dan niet uitgebrande post-apocalyptische autowrakken. Buiten vijandelijke bendes kom je hier en daar alleen maar wat honden, herten, vogels en ratten tegen, waardoor de stad aanvankelijk heel statisch en onecht overkomt.

Pas wanneer je de supergedetailleerd vormgegeven parken en bezienswaardigheden ontdekt, de metrostations en vooral de fraai nagemaakte musea, krijg je het gevoel dat je door een échte stad dwaalt. Extra opvallend zijn de vele bouwwerken met curves en bogen, veel charmanter dan de saaie rechte lijnen in de meeste andere games. Hoewel de missies doorgaans vrij lineair verlopen, vind je geregeld ook pareltjes van leveldesign met veel hoogteverschillen en ongelooflijk veel oog voor detail. Zo is het gevecht in het planetarium van het National Air and Space Museum ongetwijfeld een van de meest intrigerende gamelocaties van het jaar. Terwijl je langs alle kanten wordt aangevallen, zweven boven je hoofd de verrukkelijkste sterrenhemels voorbij. In de buitenwereld hebben we trouwens ook een paar keer omhoog staan loeren naar de sterren en een indrukwekkend onweer. Een dikke pluim voor ontwikkelaar Massive Entertainment!

De besturing in The Division 2 verloopt exact hetzelfde als in de voorganger, met een grote nadruk op dekking zoeken achter de alomtegenwoordige schuttingen, voertuigen en muurtjes. Meestal verloopt dat prima, maar vervelend is dat je knop om in dekking te gaan dezelfde is als om mee weg te rollen. Wanneer je dan wil wegspringen omdat een oprukkende tegenstander je een mep geeft, ga je soms per ongeluk in dekking, waardoor je nog meer klappen krijgt. Het had ons veel gevloek bespaard wanneer de duikbeweging bij de ‘springknop’ had gezeten, een meer logische combinatie.

De geavanceerde technische hulpmiddelen waarvan je er twee tegelijk kan meenemen, zijn ook weer van de partij. Een druk op de pulsknop onthult de locatie van alle vijanden in de buurt, maar kan na een upgrade ook vijandelijke apparatuur onschadelijk maken met een elektromagnetische schokgolf. Je kan weer wat automatisch geschut inzetten, dat na een upgrade een vanop afstand bestuurbare vlammenwerper wordt. Heel cool zijn de drones die vijanden onder meer kunnen beschieten of verblinden. Het zijn bijzonder handige en plezante hulpmiddelen om mee te experimenteren, zeker wanneer je alleen speelt.

Het valt wel op hoe hard de makers je aansporen om The Divison 2 met anderen te spelen. Het is weliswaar prima te doen in je dooie eentje, maar in gezelschap is het echt veel plezanter én wat gemakkelijker. Vijanden zullen je namelijk steeds proberen te flankeren en uit te roken zodat je dekking niets meer waard is, maar met meerdere spelers kan je natuurlijk gemakkelijker verschillende hoeken in het oog houden. Je krijgt zo vaak ‘hulpoproepen’ om een andere speler te helpen, naast de gebruikelijke matchmakingprocedures. Ook wanneer je met een makker in een private groep speelt, kunnen zo automatisch nieuwelingen in je groep opduiken tenzij je die mogelijkheid uitschakelt.

Heel tof is nog dat je tijdens het spelen altijd een aparte PVP-modus kan oproepen waarin je op enkele afgesloten kaarten met vier tegen vier speelt in ‘dominion’ of ‘skirmish’. Een toffe en lucratieve afwisseling, terwijl de makers ook veel beloningen en uitdagingen voorzien voor clans.

Zoals in de eerste game kan je je personage zelf samenstellen en er een hoop petjes, sjaaltjes en andere kledingstukken voor verzamelen (of kopen). De game bevat ook een gigantische hoeveelheid wapens met uiteenlopende vuurkracht, herlaadsnelheid en magazijngrootte. Je kan die vinden, kopen of zelf maken aan de werkbank. Al die schietijzers kan je nog verbeteren met een aantal ‘mods’, net als je andere uitrusting zoals je gasmasker, pantsers of rugzak. Elk item verbetert bovendien nog bijvoorbeeld je gezondheid, vuurkracht of pantser. Kortom, een feestje voor statneukers. Gelukkig laat de game je toe om uitrusting snel te vergelijken en verouderd materiaal vlot te verkopen of te ontmantelen. Een grote verbetering ten opzichte van de eerste game is ook dat dezelfde ‘mod’ op meerdere wapens tegelijk past, maar spijtig genoeg geldt dit niet voor de mods op de andere uitrusting. Dat betekent dus puzzelen en prutsen, terwijl wij gewoon willen knallen!

Maar helaas, The Division 2 is een zogenaamde lootshooter, en wat ons betreft, gaat de game daar gewoonweg té ver in. Vele prachtig uitgewerkte locaties hebben we nog maar amper bekeken omdat we de hele tijd naar de grond liepen te gapen op zoek naar de oranjegele schijn van die kisten lekkers. Ka-tsjing, wat maken ze toch een smakelijk geluid wanneer je ze opent. Maar meestal bevatten ze toch gewoon rommel, waardoor al dat looten een soort tijdrovend gokken wordt dat eigenlijk helemaal niet plezant is. Maar de hoop op winst drijft je toch telkens weer naar die koffertjes, als een mot naar een lamp. The Division 2 zou volgens ons veel plezanter zijn wanneer de loot alleen zou opduiken na een prestatie, zoals een vrijgespeelde locatie of een neergemaaide sterke tegenstander.

Gelukkig voorzien de makers wel dat je zelfs niet hoeft stil te staan om de meeste loot op te rapen. Gewoon knopje ingedrukt houden en, ka-tsjak, al lopend heb je weer wat spul opgeraapt. Ook een groot pluspunt is dat je nieuwe uitrusting meteen kan vergelijken en desgewenst kan markeren als ‘junk’. Het zijn van die kleine dingen die toch wel noodzakelijk zijn om heel het lootconcept verteerbaar te houden voor mensen die een shooter spelen om te schieten en niet om kistjes uit te pakken.

De grootste verbeteringen vind je echter bij de darkzones, de afgesloten gebieden waar spelers kunnen muiten en zich tegen anderen keren. Terwijl de eerste game één grote darkzone had met verschillende moeilijkheidsgraden, biedt The Division 2 drie verschillende kleinere zones met een ander soort lay-out. In die zones worden de niveaus van alle spelers grotendeels gelijkgetrokken, wat voorkomt dat veel te sterke spelers zich als roofdieren op zwakkere prooien storten zoals in de vorige game. Ook het niveau van de computergestuurde tegenstanders wordt aangepast, zodat je niet zoals in de vorige game plots voor een immense overmacht komt te staan die jou met één kogel omlegt.

Aan elke darkzonepoort staat ook afweergeschut dat muiters meteen afknalt, wat ook voorkomt dat spelers met slechte bedoelingen aan die poorten op de loer gaan liggen om nietsvermoedende nieuwkomers een kopje kleiner te maken. In de darkzones kan je via het hacken van een reeks terminals ook op een nieuwe manier ‘rogue gaan’, iets wat je waardevolle loot oplevert maar je ook extra zichtbaar maakt voor anderen. Wanneer zij een muiter afknallen, levert dat extra punten én zijn loot op, terwijl je als roguespeler xp en je buit verliest. Dit heeft grote gevolgen voor de gameplay, want Massive Entertainment duwt iedereen zo wel héél erg richting rogue, zonder dat de speler in kwestie daarvoor de eikel moet uithangen. In de de eerste game werd je namelijk pas rogue wanneer je bewust andere spelers aanviel of beroofde, terwijl veel spelers in de darkzone liever wilden samenwerken tegen de computergestuurde tegenstanders.

Ook nieuw: in deze game hoef je alleen de strafste buit uit de darkzones te evacueren met een helikopter, hét moment waarop anderen je kunnen aanvallen. Wanneer iemand een dergelijke evacuatie wil kapen, past het niveau van de loot zich trouwens ook aan aan de kaper, wat moet voorkomen dat die alleen rommel kaapt. Het is nog afwachten hoe deze dynamiek evolueert, maar voorlopig ziet het darkzonemechanisme er stukken eerlijker uit dan in de eerste The Division.

Massive Entertainment heeft duidelijk veel geleerd van de vorige game, want je vindt wel meer verbeteringen die het spelplezier bevorderen. Zo wordt je munitie automatisch aangevuld wanneer je een basis, een vluchthuis of darkzonepoort verlaat, zodat je niet telkens naar zo’n kist moet. Wapens craften of kopen kan je ook nog maar op een beperkt aantal plaatsen, waaronder je hoofdkwartier in het Witte Huis. Dat voorkomt dat spelers dat hoofdkwartier professioneel negeren zoals in de vorige game, en ook dat ze via snelreizen langs alle vluchthuizen gaan om daar alle verkopers af te gaan voor net die blaffer met dat procentje extra vuurkracht.

De állertofste nieuwigheid is wat ons betreft dat je gezondheidsbalk zich helemaal vult na elk conflict, hoe klein ook. Kom je op straat bijvoorbeeld een patrouille van vier slechteriken tegen, dan kan je er vaak met een gerust hart op afstormen met je shotgun. De kans is groot dat je flink wat schade oploopt, maar die is na het gevecht weer weg. Die ingreep heeft dus een immens effect op hoe spelers zich gedragen, want uit vrees om een beetje gezondheid te verliezen zouden velen zich misschien vooral schuilend en snipend door Washington begeven.

De game speelt ten slotte bijzonder vlot, zeker gezien de omvang en het detail van de wereld. Dat neemt niet weg dat je wel eens op bugs stoot. Een achtergrond laadt al eens te traag, waardoor je even een wit vlak textuur te zien krijgt. Vrij vroeg in de game moet je ook langs de projectcoördinator in het Witte Huis, terwijl een bug bij veel spelers die deurknop verstopt. Twee keer kwamen we ergens muurvast te zitten, maar voor ongeveer 40 uren gameplay is dat peanuts. Verder zijn de laadtijden aangenaam kort, verloopt de matchmaking supervlot en draait de game opvallend stabiel.

Samengevat borduurt The Division 2 voort op de updates die in de maanden na de release van de voorganger werden gelanceerd. Het is geen revolutie, maar een logische evolutie met eerder subtiele verbeteringen die het gameplezier wel serieus bevorderen. De darkzone, toch hét onderdeel dat deze games uniek maakt, kreeg  wel een serieuze facelift, en een uitstekende. Wat ons betreft mag de game wel meer focussen op de eigenlijke actie. Terwijl Washington oogstrelend is nagemaakt, liepen we te veel naar de grond te gapen op zoek naar de alomtegenwoordige loot. En we brachten ook te veel tijd door in menu’s om uitrusting te verbeteren.