STANDPUNT

"Het is de moeder die het leven geeft aan het kind, en de vader de naam." Dat twitterde een oppositielid net voor de Kamercommissie Justitie instemde met het principe dat binnenkort ieder kind de naam van vader én moeder krijgt, tenzij de ouders dat niet willen.

Die man moet dringend een les in biologie of seksuele opvoeding krijgen. Hij moet ook eens terugblikken op een principe dat al van in de tijd van de Romeinen de basis was van het familierecht: 'Mater semper certa est'. Alleen wie de moeder is, kan met zekerheid gezegd worden. Voor er zoiets als DNA-testen en ivf-technieken bestonden, had je er het raden naar of de biologische papa ook de naamgever van het kind was.

Kinderen zijn nu eenmaal de biologische producten van twee genetische sets, een mannetje en een vrouwtje, en worden ook meestal door twee mensen, een vader en een moeder, grootgebracht. Biologisch, pedagogisch en cultureel is iedereen dus schatplichtig aan zijn twee ouders. Onlogisch kun je de mogelijkheid om twee namen te mogen geven en dragen dus niet noemen.

Dat familienamen enkel in mannelijke lijn doorgegeven werden, is een traditie, een overblijfsel van een patriarchale samenleving waarin de vrouw een tweederangsrol kreeg. Een samenleving die eeuwenlang gedomineerd werd door het katholicisme, een godsdienst die net als haar twee monotheïstische varianten, de islam en het jodendom, niet uitblinkt in vrouwvriendelijkheid.

Dat de vrouw, die in de ontwikkeling van de foetus, het baren, de verzorging en de opvoeding van het kind toch een grotere rol speelt dan de vader, dat nu ook mag erkend zien in de naam van haar kind: wie kan daar iets op tegen hebben? Nogal wat mensen, zo bleek vlug op alle mogelijke fora. Iedere wet die iets, hoe klein ook, verandert, levert dezer dagen een storm aan gemekker op.

Terwijl niemand verplicht wordt tot om het even wat. Wie gewoon het oude systeem wil blijven toepassen, hoeft echt niet meer te doen dan slechts één naam aan te geven bij de burgerlijke stand. Maar waarom zou je anderen, die wel graag een dubbele naam hebben, dan gaan verbieden die keuze te maken?

Eigenaardig toch, dat elke wet die geen enkele verplichting oplegt, maar alleen iedereen een grotere keuzevrijheid wil bieden, zoveel kritiek oproept.

Een dubbele naamgeving weerspiegelt alleen maar beter de verhoudingen in een hedendaagse relatie tussen gelijkwaardige partners. Zeker als die keuze niet eens verplicht wordt, verdient ze de voorkeur op de traditie, hoe oud die ook moge zijn.

Als er iemand een reden tot terechte kritiek heeft, dan zijn het de stamboomonderzoekers. Hun job is er een stuk ingewikkelder op geworden.

Alle journalisten volgen het voorbeeld van Yves Desmet-Nagels en ondertekenen hun artikels vandaag met dubbele achternaam.