Kozakken

Pontificaal keken ze in de camera, de G20-bovenmeesters. Zondagsgezichten, gezandstraald in de luxe van Cannes. Uiteraard tutoyeerden ze elkaar - dat maakt macht juist compact.

Wij, de wereld.

Nee, van Machiavelli's verwacht je niet dat ze als haringen in de pan hun eigen onzichtbaarheid creëren. Overigens, her en der worden binnenkort verkiezingen gehouden en dan kan een knuffel van Obama nooit kwaad. Toch, hun al te losse camaraderie had iets obsceens. Er was weinig onrust en pijn van de onderklasse in te herkennen. Nog minder ascese.

Het gezelschap was zelf markt geworden.

Nooit eerder in de geschiedenis was het kapitalisme zo dwingend en onweerspreekbaar als in deze eurovaudeville. Je hoort niemand nog over sociale correcties, over mededogen en compassie. Alsof volkeren, net als paarden, vluchtdieren zijn geworden voor hun sudderende wanhoop.

Quantité négligeable, want alreeds de hort op.

Middenveld, vakbonden, hoogleraren, filosofen: bestaan ze eigenlijk nog? Hun stem dringt alvast niet door tot de G20. Allicht niet: deze hooggestemde inner circle vergaapt zich allang niet meer aan het offer van de verleiding.

Decretenplebs. Kozakken in drievoud. Eén dame in verfomfaaid mantelpakje.

Ik snak naar wereldleiders die niet in maar boven de markt staan. Beneden de mensen, boven beurskoersen.

Hugo Camps