'Nooit meer een berichtje van Marijke'

Net voor het herdenkingsmoment komt de regen met bakken uit de lucht. De grote druppels op de blauw-roze clubtent doen meteen terugdenken aan 18 augustus 2011, toen een hevig onweer de Pukkelpopwei in chaos herschiep. Toen vijf mensen het leven verloren, tientallen jongeren gewond raakten en ouders en kinderen elkaar urenlang niet konden bereiken.

Bovenaan het podium hangen foto's van de vijf slachtoffers. Daaronder een wit canvas, symbool voor ieder ander slachtoffer. Iets meer dan tweeduizend mensen zijn naar Kiewit afgezakt. Allemaal met een witte roos in de hand. Jong en oud, vaak duidelijk gepakt door woord en muziek. Chokri Mahassine en burgemeester Hilde Claes spreken. Mauro, Stijn Meuris, Glenn Claes en Mad About Mountains zorgen voor muziek.

Het zijn vooral de getuigenissen van familie en vrienden die diep snijden. "Om vier uur die dag kregen we je laatste sms", zegt Dirk De Wilde, vader van Marijke (21), die op de camping overleed. "'Het is hier bakken en braden en ook gisteren was het al heel leuk', stuurde je. Het had het hoogtepunt van je vakantie moeten worden. Twee uur later veegde een storm alles weg. Sindsdien krijgen we geen berichtjes meer."

Moeilijk maar deugddoend, zo noemt De Wilde de herdenking achteraf. "Enerzijds was het een harde confrontatie met de plaats waar Marijke is overleden. Anderzijds doet het deugd om te merken dat het niet vergeten wordt. Dat Marijke niet vergeten wordt. Op een sobere manier, zoals we hadden gevraagd. Eenvoudig, sober en met een duidelijk verhaal. Een verhaal van hoop."

Terwijl de slachtoffers van de ramp worden herdacht, maakt Pukkelpop zich op voor een nieuwe editie. De kleurrijke tenten staan opnieuw klaar voor tienduizenden muziekliefhebbers. Voor drie dagen feesten en dansen. De Pukkelpopvlaggen wapperen stevig in de wind. Mede op vraag van de ouders van de slachtoffers.

"We dragen de organisatie een bijzonder warm hart toe", zegt Dirk De Wilde. "Niemand van slachtoffers of nabestaanden neemt Pukkelpop iets kwalijk. Als er al mensen waren die de schuld in de schoenen van de organisatie probeerden te schuiven, dan ging het om mensen die er helemaal niet bij waren of die geen schade hebben geleden. Hoe dichter iemand bij het drama stond, hoe meer begrip er was voor de organisatie."

Compensatie

Voor de tientallen festivalgangers die naar de rechter zijn gestapt omdat ze een compensatie willen voor hun ticket, heeft De Wilde weinig begrip. "Op de een of andere manier heb ik medelijden met die mensen. Het moet lastig zijn om zo in het leven te staan. Allemaal voor 150 euro. Dat is pijnlijk."

Het festival is voor de nabestaanden iets persoonlijks geworden. "Op den duur vereenzelvig je Pukkelpop met je kind", vertelt De Wilde. "Als je het gevoel krijgt dat mensen je kind aanvallen, maakt dat je kwaad. Het was een storm. Punt. Er waren geen andere redenen of oorzaken. Hier heeft niemand schuld aan. Hoe moeilijk het ook is om dat te aanvaarden. Want het blijft onwerkelijk. Soms kan ik nog steeds niet geloven dat mijn dochter er niet meer is."

Pukkelpop mag dan wel een aanloop nemen naar een nieuwe editie, de gebeurtenissen van vorig jaar wegen duidelijk zwaar. Een herdenkingsmonument van kunstenaar Tom Vanuytrecht in de buurt van het festivalterrein moet herinneren aan de tragedie. Het is de typische Pukkelpopwegwijzer. Al leidt deze niet naar de Chateau, Shelter of Club, wel naar Hoop, Solidariteit en Toekomst.

Of de vader van Marijke het festivalterrein binnen tien dagen zal mijden? "Nee, absoluut niet. Al zal het een zwaardere confrontatie zijn dan vandaag. Het zal hier vollopen met jongeren en ik zal me realiseren: Marijke had hier ook moeten lopen. Toch wil ik het zien. Wij hebben Pukkelpop alleen maar na de storm gezien. De ravage, een dag later. Nu wil ik de confrontatie aangaan met het feest. Dat hoop ik oprecht, dat het opnieuw een feest mag worden."