Direct naar artikelinhoud

De geur van de Italiaanse onderwereld

THRILLER. Verraders van de Italiaanse thrillerauteur Giorgio Scerbanenco verscheen in 1966, maar gedateerd is het boek hoegenaamd niet. De vertaling komt niets te vroeg.

Onvervalste noir: schemering, een onverharde weg langs een kanaal, een jonge vrouw die staat te roken. Alles heeft ze zorgvuldig gepland. Ze kijkt naar het verkeer in de verte. Dan geeft ze de auto waar ze net uit is gestapt een duwtje. Langzaam rijdt de Fiat het kanaal in en verdwijnt binnen de kortste keren onder water, met inbegrip van het stel op de achterbank - de raampjes voorin staan open, de auto loopt vol, Adele de Hoer en haar metgezel hebben geen kans.

We zijn vijf bladzijden op weg in Verraders, er zijn al twee doden gevallen.

Wat is er toch met de thrillers van Giorgio Scerbanenco dat ze je geen rust gunnen? De plots van de Italiaan zijn vaak ingewikkeld, inspecteur Lamberti is niet sympathiek (maar uiteraard heeft hij het hart op de goede plek) en Scerbanenco's stijl is weerbarstig - soms elegant, dan weer onbeholpen of haastig. En toch vréét je die pagina's.

Dat geldt ook voor Verraders, na Moord op school de tweede Scerbanenco die in vertaling verschijnt. De Fiat-moord leidt Lamberti naar de Milanese onderwereld, die grof geld verdient aan drugs- en wapensmokkel. Daar weeft Scerbanenco een verhaal doorheen dat aan het einde van WO II speelt, over een Amerikaanse officier in Italië, de vader van de rokende vrouw uit de beginscène.

Scerbanenco (1911-1969, Oekraïense vader, Italiaanse moeder) leent zijn naam aan de belangrijkste prijs voor spanning in Italië en zijn boeken worden daar nog steeds graag gelezen. Verraders maakt duidelijk waarom. Er valt wel wat af te dingen op deze roman (het WO II-verhaal komt een beetje als mosterd na de maaltijd), maar Scerbanenco schrijft ijzersterke dialogen en weet - misschien wel dankzij zijn curieuze stijl - de wereld van ranzige criminaliteit waarin zijn boeken spelen uiterst beeldend op te roepen. Verraders verscheen in 1966, maar gedateerd is het niet.

En dan hebben we het nog niet gehad over de heerlijk bloederige moordscène in een slagerij - met een lintzaagmachine in de hoofdrol.