Houvast zoeken met Tsjechov

Dat kunnen ze toch goed bij De Tijd: een voorstelling maken die meer een staat van zijn is dan een stukje theater. Meer poëzie dan plot. Meer sfeer dan drama. Dit keer doet Lucas Vandervost dat samen met zes spelers en vooral veel Tsjechov, die heerlijke auteur. Ongehinderd door verhaaldwang of personagevorming kozen ze stukjes, zinnetjes, fragmenten die ze mooi vonden. En stap voor stap puzzelden ze de dingen in mekaar.

Het resultaat is veel meer dan een lappendeken van tekstjes. Alsof elke acteur zijn kleur heeft. Elke beweging zijn noodzakelijk ritme. Elk woord zijn eigen stilte. En zo ontstaat een portret van de liefde en de leegte. Van vervreemding en verlangen. Van weemoed en verwondering. Van onvermogen en veel vechten tegen de tijd. Wat is het toch lastig, dit leven. En het amoureuze spel. Waarbij de ene wel die andere wil, maar die andere de ene niet. Allemaal mensen, verloren gelopen, zoekend naar houvast die nergens echt te vinden valt. En ondertussen is er troost, nu en dan, en de schoonheid van de poging.