'Tijd om die tien jaar te verzilveren'

Dirk Kuijt (33) praat al een half uur onafgebroken over het leven, voetbal, Mexico, de wereldtitel en onderlinge acceptatie, als hij de toespraak van Robin van Persie herbeleeft. De aanvoerder sprak hem in de euforie na de zege toe, voor zijn honderdste interland.

"Als ik nog zweet in mijn lichaam had gehad, had ik zeker gehuild. Het was een heel bijzondere dag, een dag die mij veel kracht heeft gegeven. Er is zoveel mogelijk als je het écht wilt. Mijn vader zou niet alleen trots op mij zijn geweest, maar op het hele elftal."

Bijzondere levenslijnen kruisen de looplijnen van het voetbal, tijdens dat bijzondere WK in Brazilië: uitgerekend op 29 juni een cruciale wedstrijd op een WK winnen. Winnen op zijn Kuijts, bovendien. Strijden, nooit opgeven, overal zijn waar hij nodig is. Leven en werken volgens de lessen van zijn vader. "Ik zal die dag nooit vergeten, 29 juni. Er zijn nog zoveel meer dingen op die datum gebeurd, dat is eigenlijk met geen pen te beschrijven."

Zeven

Het begint al met het bijbelse getal 7. "Zeven is altijd een bepalend nummer geweest in mijn leven. Bij Feyenoord heb ik met 7 gespeeld. Voorafgaand aan het WK zou iedereen zeggen: oké, Van Gaal zal hem wel twee keer laten invallen, twee keer vijf minuten. Die gunt hem zijn honderdste interland."

Maar zo werkt dat dus niet bij Kuijt. "Ik dacht: deze bondscoach zal dat niet doen als hij er geen reden voor heeft. Ik moet die honderdste echt verdienen."

Het lot speelde mee. Nederland, zonder Kuijt nog, won de groepsfase, mede door de zege op Spanje. "Als nummer 2 van de poule hadden we op 28 juni gespeeld, maar de sterfdag van mijn vader is 29 juni."

Kuijt keerde terug in het elftal, door de hersenschudding van Martins Indi. Dus ging het zo:

Chili, 99ste interland.

Mexico, 100, op 29 juni dus.

Costa Rica zal cap 101 zijn, wie weet op welke plaats, nu middenvelder De Jong is uitgeschakeld.

Hij is nog altijd emotioneel, ook nu weer, in de dagen voor Costa Rica. Van Gaal had hem tijdens het trainingskamp in Portugal verteld dat hij hem eventueel back zou zetten, in het nieuwe systeem, de speelwijze van Nieuwe Voorzichtigheid. Linksback met aanvallende aspiraties, dat wel. De hele flank bestrijken, dat kan hij. Hij was overal tegen Mexico, overal tussen felle zon en verkwikkende schaduw. Linksachter en later, toen Oranje achter stond, rechtsbuiten, en eventueel spits in plan B, samen met Huntelaar. Kuijt lokte de corner uit voor de 1-1 van Sneijder, in de 88ste minuut. En toen rende hij dus naar de camera en zei hij dat het doelpunt voor papa was.

"Ik heb veel met mijn vader meegemaakt. Ik geloof niet geloof in toeval, maar denk dat hij dat heeft geregisseerd. Ik ben niet echt zweverig, maar dit zijn dingen waarvan ik denk: hé, er is iets waardoor dit zo loopt. Het heeft een reden, het is moeilijk om dat te verwoorden. Het is ongrijpbaar.

Grootste supporter

"Ik had bijvoorbeeld graag mijn moeder naar de wedstrijd laten komen, maar door omstandigheden kon dat niet. Mijn vrouw heeft hemel en aarde bewogen om er te raken. Lukte ook niet. Niemand was er, maar ik kreeg het gevoel dat hij er was. Het was voor mij een heel emotionele, mooie dag. Mijn vader was niet alleen mijn vader, hij was mijn grootste supporter, vriend en inspiratiebron. De belangrijkste man in mijn leven. Als er dan op zulke momenten zoiets gebeurt, ja dan is dat geweldig.

"In een moment van extase zei ik dus tegen de camera: 'Deze is voor jou, papa.' Hij was de persoon die nooit aan mij twijfelde. Hij gaf me de karaktertrek dat ik nooit opgeef. In zo'n wedstrijd komt dat allemaal tot uiting. Het was echt een slopende wedstrijd, een duel van niet opgeven. Zo'n wedstrijd past ook precies in mijn plaatje."

Terug in de tijd

Terwijl hij af en toe een slok water drinkt, reist hij zeven jaar terug in de tijd. "De laatste wedstrijd die mijn vader heeft gezien, was de Champions Leaguefinale van 2007. Ik scoorde, maar we wonnen niet. Daar leer je ook dat je echt iets moet verdienen. Het was heel frappant dat hij precies overleed tijdens mijn vakantie na het seizoen. De laatste weken van zijn leven zijn we nog met de familie, met zijn allen, naar Portugal gegaan. Een aantal dagen daarna overleed hij, we hebben de begrafenis helemaal kunnen voorbereiden. Alle tijd kunnen nemen om die zaken op een goede manier te doen.

"Mijn vader wilde nooit dat mijn voetbal zou lijden onder zijn ziekte. Na een second opinion wilde hij het nog één keer proberen. Hij was eigenlijk weer helemaal genezen, maar de kanker kwam terug. Mijn moeder belde me op, ik wilde gelijk naar Nederland komen. Maar ze zei: 'Dat hoeft niet, we komen naar jou toe.' Mijn vader wilde nooit dat ik het voetbal naast me zou neerleggen. Zo ging dat vaak."

Handen gevouwen

Met de handen bijna religieus gevouwen vertelt hij, haast meditatief: "29 juni is ook de trouwdag van mijn beste vriend. Mijn vaders leven kwam dus tot een einde. Mijn dochtertje was bruidsmeisje, ik was getuige en mijn vrouw was getuige van de vrouw van mijn beste vriend. Mijn vader overleed om 4 uur 's nachts en mijn beste vriend trouwde om 12 uur. En ik was bij die bruiloft, dat wilde mijn vader zo. Ik heb die dag als in een roes beleefd."

Elk jaar is 29 juni weer bijzonder, en in 2014 dus meer dan in andere jaren. "Vooraf wilde ik daar niemand mee lastigvallen. Mijn beste vriend belde me op nadat we met 5-1 van Spanje hadden gewonnen. Hij zei: 'Het zal toch niet waar zijn, de 29ste komt eraan.' Vanaf dat moment is het ook bij mij gaan leven. Totdat de eerste goal viel, heb ik het aan niemand verteld. Alleen Kees Jansma (perschef, red.) wist er iets van, en de bondscoach. Ik juichte na die 1-1 niet zoals ik normaal juich. Ik zat op mijn knieën en verlamde, ook na die tweede goal. Aan Arjen en Wesley heb ik het verteld na de 1-1, en ook aan Vlaar toen hij vlak bij me stond."

Ze spraken met zijn allen de laatste krachten aan. Robben wilde alleen nog pingelen en snel een doelpunt maken vóór de verlengingen. "Op het moment dat we die 1-1 maakten, hadden de Mexicanen al verloren. We wilden het meteen afmaken."

Verbinden

Kracht verbindt de spelers. Kuijt is dankbaar dat hij al tien jaar met Van Persie, Sneijder, De Jong en Robben speelt. "Ik heb een heel goed gevoel over het team en de rest van het toernooi. Ook jongens die niet spelen, gaan goed om met hun teleurstelling. Geweldig."

De finale is opnieuw haalbaar, net als vier jaar geleden. "Irritaties als bij het EK van 2012 zijn er nu niet geweest. Geen minuut, geen seconde, door het besef en de ervaring hoe het absoluut niet moet.

"Robin van Persie sprak mij na de wedstrijd tegen Mexico toe. Het mooiste was dat hij zei dat ik niet alleen voor de jonge spelers een voorbeeld ben, maar ook voor de ouderen. Het doet me deugd dat ik ook van hen waardering krijg. Met Robin, Nigel, Wesley en Arjen heb ik iets opgebouwd. Het is tijd om die tien jaar te bekronen. Mijn doel is wereldkampioen worden."

Zoals tegen Mexico, zo moet het straks gaan tegen Costa Rica, in de kwartfinale. Waar hij speelt? Maakt niet uit. Hij zal er staan. Kuijt wil de magie van 29 juni meenemen naar de laatste week van het toernooi. "Die dag blijft voor altijd in mijn geheugen en zal ik nooit vergeten. Als wij wereldkampioen worden, is die dag voor mij bepalend geweest voor alles, als bevestiging van het feit dat ik altijd heb geknokt om iets te bereiken, hoewel niemand mij veel kansen toedichtte. Er kan zich altijd een moment voordoen dat je er klaar voor moet zijn. Daarvan is dit toernooi een voorbeeld.

"Met voetbal is het als met het leven: dingen die je verwacht, gebeuren niet altijd. Je moet gewoon klaar zijn voor het moment dat komt. En vaak krijg je in het leven maar één kans."