Pascale op haar puurst

Brave ambtenaren moeten er zijn, maar het is een groot geluk dat er ook mensen rondlopen die kleur verkiezen boven beige. Dat blijkt al snel wanneer ik met de verplichte koffiekoeken aankom in haar Gentse stulp. "Je hebt eigenlijk geluk", zegt ze bij het binnenkomen. "Normaal laat ik hier geen journalisten toe." Op locatie is ze iemand anders, een glamoureuze versie van zichzelf, maar thuis is ze gewoon Pascale: "En dat is een beetje eng, eigenlijk." De enige reden dat we toch over de vloer mogen komen, is dat er een verhuis op til staat. "Ik zit voorlopig nog in deze burcht: 't is heel mooi vormgegeven en ik woon hier graag, maar ik ben ook blij met mijn nieuwe stek, een klein appartementje met veel zon."

Pascale leeft telkens met een man - haar vriend maakt om de week plaats voor haar zoon - en is een ochtendmens. Het is hét moment waarop de wereld nog in een roes ligt en waaruit je zelf de dag kunt boetseren. "'s Ochtends kun je bepalen hoe de rest van de dag loopt. Alles is nog onbeschreven en nieuw." Met een beetje geluk kun je dan het leven bedwingen en gedachten in de plooi krijgen. Hoe zij dat doet? "Voor mij zijn rituelen heel belangrijk. Ik houd mijn dagboek bij en noteer in mijn schriften, ik verzamel oneliners en denk na. Ik steek ook kaarsjes aan en lees elke dag een wijze levensspreuk." Voor dat laatste is er de bokaal op het aangerecht, waar deze ochtend het volgende papiertje uitkomt: "Chacun cherche le bonheur, mais se trompe si facilement sur son compte qu'on le prend pour son contraire lui-même."

Terug op weg naar de deur geeft ze nog een goeie raad mee, opgestoken van haar technieker: "Niet je best doen! Gewoon níét proberen. Want soms overanalyseer je, denk je té veel na, en dan dreig je te blokkeren." Of hoe er soms van alles te leren valt bij een boterkoek.