standpunt
Mag het ook een keer gewoon goed nieuws zijn? De ziekteverzekering zal voortaan de kosten grotendeels terugbetalen van vrouwen die na een amputatie de borst laten reconstrueren met eigen weefsel. Ereloonsupplementen van plastisch chirurgen zullen flink ingeperkt worden, kwaliteitsnormen zullen vooropstaan.
In de dagelijkse zee van groot, belangwekkend en vaak zorgelijk nieuws stelt het wellicht niet zoveel voor, maar voor minstens 1.500 vrouwen per jaar in dit land is dit misschien wel het beste en belangrijkste nieuws dat ze mogen verwachten. Na de zorg om het herstel van de gezondheid bij een levensbedreigende en angstaanjagende ziekte, na de bekommernis over de impact op het eigen lijf en uiterlijk, zullen zij zich toch al tenminste het hoofd niet meer hoeven te breken over de vraag hoe ze de ingreep moeten bekostigen.
Daarmee wordt een kleine maar storende lacune uit de ziekteverzekering weggewerkt. De goedkopere borstreconstructie met implantaten werd al terugbetaald, die met eigen weefsel tot dusver nog niet. Dat beperkt het recht op een gelijkwaardige behandeling voor elkeen. In de praktijk konden alleen vrouwen die het zich konden permitteren, kiezen voor de duurdere ingreep.
Die discriminatie wordt nu uitgewist. Dat is prachtig nieuws. Er is vandaag vast en zeker ook weer veel om je druk over te maken - van alweer overschatte begrotingsinkomsten hier tot in elkaar klappende Italiaanse banken daar. Als u het ons niet kwalijk neemt, verkiezen we een paar woorden van lof voor de mensen die het 'borstenakkoord' mogelijk gemaakt hebben.
Lof voor de liberale minister Maggie De Block die dit belangrijk genoeg achtte om op de Riziv-agenda te houden; lof voor de Riziv-bestuurders die een compromis vonden; lof voor de politici van de rechtse meerderheid en linkse oppositie die in de luwte van het parlement de druk hoog gehouden hebben; lof ook voor de bekende klokkenluidsters van deze discriminatie - zoals presentatrice Ann Reymen - die hun publieke rol voor de goede zaak ingezet hebben. Allen mogen ze trots zijn op dit kleine, belangrijke akkoord.
Ze zijn met veel, onze volksvertegenwoordigers. Te veel, als u het ons vraagt. Dat leidt soms tot microbeleid met overbodige wetten en regeltjes, als gevolg van parlementaire bezigheidstherapie. Maar evengoed duiken die verkozenen weeffouten en gaten op in de bestaande wetgeving en steken ze al hun engagement en talent in het tastbaar verbeteren van de wereld, al was het maar op één specifiek punt.
Een samenleving bouw je steen per steen op. De politici achter dit akkoord hebben hun steen in de rivier verlegd.