Direct naar artikelinhoud

Eindelijk

Deze krant heeft het al tot vervelens toe geschreven. De Belgische samenleving stevent af op een nooit eerder geziene problematiek, omdat een slinkend aantal jonge actieven met een steeds korter wordende loopbaan niet voldoende middelen kan genereren om het peil van de huidige sociale voorzieningen te blijven waarborgen voor een steeds toenemende en steeds ouder wordende groep senioren. Dat het zo'n vaart wel niet zou lopen, was daarop het geijkte optimistische regeringsantwoord, dat we niet de Cassandra moesten uithangen. Dat het systeem van brugpensioen - een unanieme belofte voor de verkiezingen - nog lang zijn beste tijd niet gehad heeft, en onverkort verder kon worden toegepast. Alleen Geert Bourgeois van de N-VA had voor de verkiezingen de moed om te zeggen dat het systeem onhoudbaar is geworden. Vandaag wordt, eindelijk, door een gezaghebbend minister toegegeven dat de toestand nog erger is dan je met je ellebogen al kon aanvoelen. "De Belgische arbeidsmarkt presteert uitzonderlijk", zegt minister van Arbeid Frank Vandenbroucke. "Alleen jammer dat het zo uitzonderlijk slecht is." U gelooft het niet? Hier zijn de cijfertjes.

Van de Belgen op actieve leeftijd zijn er 60 op de 100 aan het werk, in Europa zijn er dat 64 op de 100. Dat lijkt niet zo veel, maar het verschil is enorm. Wij zijn gelukkig kampioenen in de pensioenen en in de gezondheidszorg. Het drama is dat wij tegelijkertijd wereldkampioen zijn in de korte arbeidsloopbanen. In België duurt de gemiddelde loopbaan 36,6 jaar. In Finland is dat 40,5 jaar, in Nederland 43, 5, Duitsland 42 jaar, Denemarken 42,2, Zwitserland 45,3. In de VS besteden mensen 62 procent van hun leven aan hun arbeidstijd, in België 48,3 procent. Niemand zal ervoor pleiten naar het Amerikaanse systeem op te schuiven, maar zelfs een blinde kan zien dat ons systeem van korte loopbanen niet langer houdbaar is. En alsof dat niet volstond, is België ook nog eens een koploper in zwartwerk, wat veel middelen aan de sociale zekerheid onttrekt, en vluchten vele werknemers weg in het systeem van schijnzelfstandigheid, om de stilaan onbetaalbaar wordende sociale bijdragen te ontlopen. Nog slecht nieuws? U vraagt, wij draaien. Op Berlijn na is er geen enkele Europese hoofdstad met zo'n hoog percentage werklozen als Brussel, terwijl men enkele kilometers verderop geen volk vindt om vacatures in te vullen. Het beeld van de arme gepensioneerde is niet voorbijgestreefd, maar verdient nuancering. Jonge eenoudergezinnen lopen vaak veel meer kans om in de armoede terecht te komen dan bruggepensioneerden die zich via groepsverzekering of individueel van een bijkomend inkomen hebben voorzien.

We zijn nog ver van oplossingen voor deze bedreiging in de nabije toekomst. Maar eindelijk, eindelijk, is er toch een gezagsdrager, niet toevallig de slimste van de klas, die de moed heeft om de juiste diagnose te stellen. Nu afwachten of diezelfde moed bij de rest van de o zo optimistische paarse regeringsploeg ook te vinden is.