Vinyl op woensdag

Je kuntveel zeggen van Iron Maiden. Dat de groep al een tijdje over haar artistieke hoogtepunt heen is bijvoorbeeld. Of dat de band de voorbije decennia nauwelijks nog geëvolueerd is. Maar getuige deze spectaculair uitgegeven En Vivo! (****, EMI) blijven de pioniers van de New Wave Of British Heavy Metal live alleszins een belevenis. Iron Maiden - één van de meest succesvolle exportproducten uit de Britse rock- speelde tijdens The Final Frontier-tournee tussen juni 2010 en augustus 2011 in 36 landen voor liefst 2 miljoen mensen, maar de kans dat het zestal elders even verhit werd onthaald als op 10 april in het Estadio Nacional in Santiago is klein. Voor 50.000 die-hardfans zet Iron Maiden een dynamische show neer waar voornamelijk materiaal uit de jongste cd aan bod komt. Geen hoogvlieger, maar zoals dat wel vaker het geval is met volbloed livebands komen de songs voor een dolgedraaid publiek een stuk beter uit de verf. Wie er de hallucinante beelden bij wil zien kan zijn hart ophalen bij de dvd -waar de als extra toegevoegde documentaire traditiegetrouw weer heel erg de moeite is - maar de verzamelaars willen onder geen beding de vinylversie missen, omdat de songs daar op twee zeer fraaie picture discs zijn afgedrukt. Ook voor iets minder fanatieke fans een prachtig hebbeding.

Van een heel andere orde -maar eveneens al geruime tijd over zijn creatieve hoogtepunt heen- is Morrissey. Samen met Johnny Marr vormde hij halverwege de jaren tachtig de spil van wat misschien wel de beste Britse popgroep van de jaren tachtig was, maar solo heeft de professionele depressivo een heus schrikkelparcours afgelegd. Met Viva Hate (****, EMI) was het in '88 nochtans goed begonnen. Het solodebuut, met hoesfoto van Anton Corbijn, bevat met 'Everyday Is Like Sunday' en het sprankelende 'Suedehead' twee van zijn allerbeste singles, maar zoals hij recentelijk wel vaker heeft gedaan met zijn eigen heruitgaven, maakt Mozzer ook nu van de gelegenheid gebruik om aan geschiedvervalsing te doen. Zo werd het - toegegeven - erg matige 'The Ordinary Boys' geschrapt en vervangen door het helaas nauwelijks betere 'Treat Me Like A Human Being', en zette Morrissey abrupt de schaar in 'Late Night, Maudlin Street', iets waar geen enkele fan vrolijk om kan worden. Op de sterkste momenten - het wrange 'Break Up The Family', bijvoorbeeld - is Viva Hate ronduit fantastisch. En het blijft een van Morrissey's beste soloplaten. Dit soort vervormde heruitgaves - de zoveelste al, inmiddels, want de winkel moet draaien - beklemtoont twee dingen. Eén: hij was vroeger écht wel beter. En twee: door dat ene nieuwe nummer jaagt hij zijn publiek -zoals bekend één van de meest devote in de popmuziek - nogmaals op kosten. Ironisch, voor iemand die zich altijd zo laatdunkend heeft uitgelaten over de recyclagedrift van andere artiesten en platenfirma's.

Iron Maiden, En Vivo!, EMI Morrissey, Viva Hate, EMI