Direct naar artikelinhoud

De Mens: strak als modern design

De Mens speelde afgelopen zaterdag het eerste concert van de nieuwe

Rewind-reeks van de Ancienne Belgique in Brussel.

Dit jaar is het precies twintig jaar geleden dat De Mens debuteerde in de Brusselse Beursschouwburg. Zaterdagavond - na een ommetje langs zowat alle rockclubs, theaters en festivalpodia van Vlaanderen - vierde de groep een paar honderd meter verderop zijn inmiddels klassieke debuut in een zo goed als uitverkochte Ancienne Belgique.

Aan Nederlandstalige bands geen gebrek, maar de nieuwe generatie zoekt haar inspiratie gek genoeg eerder in de kleinkunst dan in de rock. Het triumviraat dat begin jaren negentig de versterkers openschroefde - De Mens, Gorky, Noordkaap - staat ook vandaag nog steeds in een of andere vorm overeind, en voorlopig wijst niets erop dat de opvolging eraan zit te komen. Nog een geluk dat het publiek van die groepen zich systematisch is blijven vernieuwen, zodat je in de Ancienne Belgique niet alleen oudere jongeren had die het ontstaan van De Mens nog met eigen ogen hadden meegemaakt, maar ook tieners die nog niet eens geboren waren toen debuutsingle 'Dit is mijn huis' uitkwam. Die hit was - net zoals op de plaat - het openingsnummer van een compacte, stevige set. De groep is na honderden optredens uitgegroeid tot een hechte liveact waar geen spelt valt tussen te krijgen, en met David Poltrock als extra kracht op toetsen had je toch weer het gevoel dat je iets hoorde waarvan je nooit besefte dat je het gemist had. De songs werden zo getrouw mogelijk nagespeeld, en de volgorde van de cd werd gerespecteerd. Maar uiteraard klonk het allemaal veel beter dan toen. De ervaring, uiteraard. Maar toch ook opvallend met hoeveel honger en goésting De Mens op het podium stond. Daardoor verslapte de aandacht niet toen 'Denk aan mij' en 'Vrijheid die niet eenzaam is' werden ingezet, ook al waren dat nummers die iets minder in het collectieve geheugen stonden gekrast. Het haastige 'Jeroen Brouwers (schrijft een boek)' klinkt met die spitse keyboards en die Kreuners-achtige achtergrondkoortjes nog steeds als een wat atypische single, maar 'Irene' - voor het eerst sinds lang weer eens in de oorspronkelijke snelle versie - was ook nu weer een moment om in te lijsten. Drummer Dirk Jans zorgde voor een basis waar je op kon bouwen, bassist Michel De Coster - door zijn melodieuze spel zowat het Vlaamse equivalent van Peter Hook - speelde met de strakheid van modern design, en Frank Vander linden was uiteraard weer de gedreven frontman die moeiteloos de kunst verstond om het publiek bij het concert te betrekken. Dat hij de songs tussendoor ook regelmatig met wat beknopte gitaarsolo's kruidde, maakte het feest compleet. En in de staart van de set zat - met het verstilde 'Maria zegt' - zowaar nog een onverwacht hoogtepunt verborgen. Bijna vergeten, eigenlijk, maar dat is net de charme van deze Rewind-reeks: het draait niet om hits alleen.

'Mislukt'

De bisronde, het jukeboxgedeelte, eigenlijk, werd een bloemlezing uit de verzameling klassieke radiohits die De Mens inmiddels op het repertoire had staan. 'Ergens onderweg', 'En in Gent', 'Zonder verlangen' en 'Maandag', misschien wel het dichtst dat De Mens ooit bij een pure popsong is geweest, volgden elkaar op als sprinters in een estafetterace, en het nieuwe 'Wij' misstond niet in het rijtje. Alleen 'Mislukt' - een vervaagde herinnering uit het inmiddels ook al negen jaar oude Blond - had niet echt gehoeven. Maar goed: gezien de groep vertrok zoals ze gekomen was - met een potig 'Dit is mijn huis'- was er geen man overboord. "Over 20 jaar opnieuw?" vroeg Vander linden toen het enthousiasme van het publiek nog nauwelijks te temperen viel. We zullen er zijn.