Antwerpen

Met wat afstand is de wereld kleiner. Donkerder, mysterieuzer, angstaanjagender: dat allemaal ook. Maar zeker kleiner. Met een versje uit het mooie kinderboek van Hans en Monique Hagen: 'Mijn nieuwe schoenen zijn zo groot / de hele wereld past eronder.' Een onbestemde auto, net zo goed een Duitser of een Hyundai, wordt matchboxformaat. Geluiden van de auto brommend uit de mond van een jongen. Vier benen van Playmobilpoppetjes. Zelf gekalkte witte lijnen. De wereld als een spelletje.

Als kind zat de echte wereld in een boek, willekeurig open te slaan: Kalaupapa, Cucuron, Mymensingh of Hastière. Dichtbij of zo ver mogelijk weg van de kerktoren, kleuren als dorpen en rivieren, de onbekende reis in het hoofd. Veel fantasie vooral, sommige plaatsen donker, mysterieus en angstaanjagend. Maar ook die wereld is kleiner geworden, met dank aan Google Earth en Ryanair. Met dank aan het journaal ook: zo vaak in de nieuwslus dat je elke kapotgeschoten straathoek van Aleppo begint te kennen.

Een klein silhouet veegt dan alle sombere gedachten weg. Een kopje met een bekje op de witte streep. Fragiel vogeltje, vlakbij of ver weg. Niet uit te vinden, niet na te bouwen, niet na te doen. Schichtige bewegingen op zoek naar een kruimel, wat graan, desnoods een beetje water. Niet meegeteld in het vogelweekend misschien, gewoon even rusten op de weg die dan toch wel echt is, weer op pad dan in de lucht als een vrije autostrade.

Kleine vleugels waar de hele wereld onder past.