Talansky: van outsider tot rode lantaarn

Huilend op zijn fiets tijdens de rit en aan de bus erna: Andrew Talansky (25) schreef het emoverhaal van de Tour. De Amerikaan startte twee weken geleden met podiumambities, maar rolde gisteren als laatste over de streep. Fysiek en mentaal gesloopt.

Eigenlijk had hij al op vijftig kilometer van de finish opgegeven, geveld door rugpijn. De jonge Amerikaan kon gewoon niet meer. Een uur voordien was hij achtergelaten door het peloton - de bezemwagen en de ploegauto waren zijn laatste gezellen - en zijn situatie leek elke minuut hopelozer.

Op de zoveelste hellende strook tussen Besançon en Oyonnax kon Talansky het niet meer opbrengen. Hij liet zich van zijn fiets glijden en plofte neer op de vangrail naast de weg. "Abandon", meldde Radio Tour. Of neen, toch niet. Ploegleider Robert Hunter praatte op zijn renner in, Talansky schudde het hoofd, knikte, begon te huilen en stapte weer op de fiets. Zijn lijdensweg zou nog anderhalf uur duren.

"Het was zijn eigen beslissing om door te gaan", vertelde Hunter. "Andrew had veel pijn en wilde stoppen, maar toen hij daar zat, liet hij de emotie bezinken en is hij opnieuw opgestapt. Ik moedig nooit iemand aan om op te geven. Ik heb zelf ooit opgegeven in de Tour en een paar uur later had ik al spijt. Ik zei hem: 'Als je stopt, wees dan zeker dat het de juiste beslissing is.'"

Talansky zag er steeds slechter uit: hij hoestte de longen uit zijn lijf en uit zijn mondhoek drupte slijm. Toen hij 32 minuten en vijf seconden na Gallopin over de finish rolde, kreeg hij luid applaus van het nog aanwezige publiek.

De kopman van Garmin was twee weken geleden met hoge verwachtingen aan de Tour begonnen na zijn tiende plek vorig jaar en zijn zege in de Dauphiné in juni. Maar na drie valpartijen en ziekte moet hij zijn klassementsambities definitief opbergen.