Dansen op de hit 'Le changement'

Terwijl buiten het feest in alle uitbundigheid is losgebarsten, met witte, roze en regenboogvlaggen, volgen de vele genodigden binnen het nieuws op reuzenschermen: het afscheidsdiscours van Nicolas Sarkozy roept geen noemenswaardige emoties op, terwijl elke reactie van de socialisten goed is voor daverend applaus. Intussen klinkt op de achtergrond 'Le changement, c'est maintenant', het campagnehitje van de kersverse president, terwijl hijzelf zich maar niet laat zien.

Of correcter: een glimp van hun nieuwe staatshoofd hebben de Fransen even voor achten al opgevangen, terwijl hij met staatsie en een vleugje glamour, in het gezelschap ook van zijn partner Valérie Trierweiler, de laatste hand legde aan zijn overwinningsdiscours.

Hollande had niet Parijs uitgekozen om de natie toe te spreken, wel Tulle, het stadje in de zuidelijke Corrèze vanwaar hij zichzelf lanceerde. "Zes mei brengt een boodschap van hoop", riep hij het volk toe op een natte Place de la Cathédrale, waar vijfduizend Tullistes waren samengetroept. "Het is tijd voor een verandering die Frankrijk waardig is. Ik dank de Fransen voor de eer die ze mij toevertrouwd hebben en zal mij met voorbeeldigheid en toewijding van mijn taak kwijten."

Hollande bracht ook een opvallende hommage aan zijn voorganger en beloofde werk te zullen maken van zijn programma: rechtvaardigheid voor allen, een Europa dat weer groei toestaat en een Frankrijk dat zichzelf met rustige kracht herenigt. Later op de avond nam Hollande het vliegtuig naar Parijs, waar hij zich bij de feestgangers op de Place de la Bastille voegde.

De linkse zege kwam natuurlijk niet uit de lucht gevallen. Vroeg op de middag al stond ze op de lippen van de passanten te lezen. Sommigen glimlachten nog pril, alsof ze het lot niet wilden tarten. Anderen, gewapend met witte vlaggen en rode rozen, waren al danig opgewarmd voor de apotheose enkele uren later.

"Ik ben zeker dat Hollande zal winnen!", straalde Sophie, die in het 11de arrondissement woont. "Ik werk op de post. Elke dag hoor ik mensen hun woede uiten over Sarkozy. Oudjes voor wie elke vijf eurocent ertoe doet, die scharrelen voor elk muntje. De rijkdom moet herverdeeld worden."

Geen mens wil het feest missen, her en der valt het woord "historisch", en zelf herinnert Sophie zich de overwinning van François Mitterrand, inmiddels alweer 31 jaar geleden, en tot gisteravond de enige linkse president van de Vijfde Republiek.

Kevin is 25 en te jong om dat te hebben meegemaakt. Vanavond komt ook zijn generatie aan de beurt. Kevin studeert rechten en loopt stage in Parijs. "Ik had in de primaires al voor Hollande gekozen, ik wist dat hij goed was. Maar in de campagne heeft hij me aangenaam verrast. Hij was écht goed."

Een groepje jongelui veert plots jubelend op. Eric Korka, uit de voorstad Pantin, en Samir Larbi, die in het 19de arrondissement woont, een late twintiger en een jonge dertiger, kunnen met hun vreugde geen blijf als de eerste RTBF-peiling hun iPhones bereikt. "Ik denk dat het voor de bakker is! Oui!"Waarna Samir zich flink laat gaan: "Er was geen andere keuze mogelijk. We moeten strijden tegen het Frankrijk van racisten en grootburgerij. Hollande heeft ons land niet opgedeeld in moslims en niet-moslims." En om de spijker er compleet in te kloppen : "Ik werkte als veiligheidsagent. Ik had een keurige baan. Vandaag ben ik werkloos. Merci Sarkozy!"

Dringen en duwen

Binnen in het partijhuis is het intussen dringen en duwen. De Parti Socialiste mag dan een linkse formatie zijn en de tijden mogen dan wel tot soberheid dwingen, straks barst het feest los en daar hoort onvermijdelijk een brok Parijse chic bij. Als een coryfee als partijwoordvoerder Benoît Hamon binnenkomt en handen schudt, screenen pers en genodigden zijn gezicht. "Oogt hij toch niet wat verkrampt?", begint een oudere dame plots alsnog te twijfelen. "Waarom lacht hij niet hartelijker?" "On s'en fout, on a gagné", blokt haar man af.

Op de tv-schermen verschijnen intussen campagneclips waarin nu eens de historische leider Jean Jaurès opduikt, dan weer Front-Populaire-voorman Léon Blum, Mitterrand natuurlijk en de Braziliaanse oud-president Lula da Silva. Maar dan wordt het tijd om de journaals op te zetten. Het is al over halfacht en straks valt officieel het nieuws waar iedereen al uren op wacht. Elke minuut klinkt het feestgedruis luider, bij elk beeld dat uit het UMP-kamp doorgeseind wordt gaat het gejoel crescendo. En dan, eindelijk, is het zover: "Trois, deux, un. Vingt heures. François Hollande est élu président de la République", waarna het echte feest nog moest beginnen, op de historische place de la Bastille.