'Soms leek ik een postduif'

Om de twee weken op zondag naar papa. Of: de ene week bij de mama, de andere week bij de papa. Of nog: om de twee weken in het weekend naar papa. Sinds de scheiding van zijn ouders heeft de 19-jarige Thomas van Grinsven al verschillende regimes meegemaakt.

"Ik denk dat mensen niet altijd goed beseffen welke gevolgen een scheiding kan hebben", vertelt Thomas, inmiddels in het derde jaar Grafische en digitale media in Gent. "Zo'n echtscheiding beheerst niet één aspect van je leven. Het beheerst alles. Van wonen en school, tot vrienden en familie."

Vlot verliep de scheiding van zijn ouders allerminst. Beslisten ze vijftien jaar geleden om uit elkaar te gaan, dan zou een definitieve scheiding er pas tien jaar later komen. "Ze raakten het niet eens, vooral over de financiële kant van de zaak. Praten deden ze niet meer, alles verliep via de advocaat. Of via mij en mijn twee jaar oudere zus. 'Zeg eens aan je vader dat hij de alimentatie moet betalen.' 'Zeg aan je moeder dat ze nieuwe kleren moet kopen.' Soms leek ik een postduif."

Andere wetten

In elk huis heersten andere wetten. Mocht Thomas bij zijn vader niet met schoenen de trap op, dan was dat bij zijn moeder geen probleem. Een boekentas die rondslingert in de woonkamer? Bij de ene mocht het, bij de andere niet. Koekjes na het eten? Eenzelfde verdeeldheid.

"Het is lastig om je telkens te moeten aanpassen. Ik ben sowieso nogal warrig en vergeetachtig, dusdie constante veranderingen leverden een heleboel problemen op. Mijn schoolboeken bijvoorbeeld, die liet ik steevast slingeren bij 'de verkeerde ouder'. Op een bepaald moment heb ik de school gevraagd of ik geen twee boeken kon krijgen, voor de prijs van één. Maar dat bleek niet mogelijk."

Momenteel verblijft Thomas om de veertien dagen een weekend bij zijn vader. Op eigen vraag. "Het co-ouderschap was te lastig geworden. Je bent altijd op reis en je voelt je nergens echt thuis. Op den duur liet ik mijn kleren gewoon in de zak zitten. Want eer ik had uitgepakt, mocht ik opnieuw vertrekken."

Als kernlid van de KAJ wil Thomas er mee voor ijveren dat kinderen en jongeren centraal komen te staan na een echtscheiding. Zij moeten volgens hem meer stem en gewicht krijgen in al die echtscheidingsprocedures. "Scheiden is zo doodnormaal geworden, zeker in ons land. Maar als kind toegeven dat je het er moeilijk mee hebt: dat is taboe."

Ook Thomas sprak er vroeger weinig over. "Het was pas toen ik in de jeugdbeweging zag hoe andere jongeren ermee worstelden, dat ik mijn verhaal heb verteld. Dat deed me beseffen dat ik het best wel moeilijk had gehad. Zelf ben ik nooit naar een psycholoog of andere hulpverlener geweest."

Trouwen?

Als hij later zelf ooit kinderen heeft, wordt het anders, klinkt het nu al beslist. "Eigenlijk wil ik bewijzen dat het wél kan", vertelt Thomas. "Ouders moeten beseffen dat - zelfs als ze uit elkaar gaan - hun kinderen op de eerste plaats komen. Bij een goede vriendin van mij zag ik hoe het wel lukte. Haar ouders kwamen na hun scheiding goed overeen. Het is dus mogelijk."

Kinderen wil hij zeker. Trouwen? "Misschien, dat weet ik nog niet. Ik ben wel iets voorzichtiger geworden in die dingen. Wat niet betekent dat ik niet meer in de liefde geloof. Ik ben nu al twee jaar en zeven maanden samen met iemand. Wat ik zeker niet wil, is een vechtscheiding. Daar pas ik voor."