'Alles draait om de klim naar de climax'

Depression Cherry, de nieuwe cd van Beach House, werd opgenomen van november 2014 tot januari van dit jaar, en kruiste bijgevolg de overlijdensverjaardagen van zowel John Lennon als Roy Orbison. Het lijkt een detail, maar voor Victoria Legrand en Alex Scally weegt de artistieke erfenis van beide artiesten ook op hun eigen muziek door.

"Het zijn twee van de allergrootste songschrijvers uit de geschiedenis", vertelt Scally, wanneer we het duo ontmoeten op een zonovergoten terras in het hartje van Amsterdam. "Hun invloed is zo gigantisch dat popmuziek vandaag vast heel anders zouden klinken zonder hun bijdragen. Roy Orbison slaagde erin om de intensiteit te doen toenemen naarmate zijn songs vorderden. Zo'n nummer 'It's Over'. Daar kan ik niet naar luisteren zonder dat het haar op mijn armen recht overeind komt. Die klim naar een climax, daar gaan we in onze eigen songs ook naar op zoek. Dat vinden we veel spannender dan al die conventionele hitjes die volgens de traditionele strofe/refrein/strofe/refrein-structuur zijn opgebouwd.

"John Lennon is dan weer iemand die zijn nummers heel vanzelfsprekend kon doen klinken. Geen idee of het écht zo vlot ging, destijds. Maar nu lijkt het alleszins of hij ze zomaar uit zijn mouw kon schudden. Pure magie."

Mysterieuze droompop

Sinds Beach House drie jaar geleden Bloom uitbracht - toen al hun vierde plaat - is de populariteit van de band exponentieel toegenomen. Daarop werd de mysterieuze droompop waar het duo in grossiert helemaal geperfectioneerd, en brak de band ook buiten het hipstermilieu door. Vooral de stem van Victoria Legrand bleek een niet te onderschatten troef. De ene keer groots en krachtig, dan weer hartverscheurend en sensueel.

Ook tijdens onze ontmoeting spreekt ze soms met luide stem een sterke stelling uit, en fluistert ze even later over haar twijfels en onzekerheden. Legrand is de dochter van een schilder, en het nichtje van de beroemde Franse componist Michel Legrand. Ze werd geboren in Parijs, maar groeide op in Philadelphia, voor ze weer terugkeerde om in Frankrijk acteerlessen te volgen. Toen ze achteraf uiteindelijk weer in Baltimore terechtkwam, ontmoette ze Alex Scally via een gemeenschappelijke kennis.

"Het voelde meteen alsof het lot ons samen had gebracht", herinnert de zangeres zich. "Alsof ik mijn andere helft had gevonden. Ik voelde meteen: met hém moet ik een band beginnen. Voor de een of andere reden stond zijn hele huis vol orgels. Daar zijn we 's nachts op beginnen spelen, en een paar uur later hadden we 'Saltwater' klaar, ons allereerste nummer. Het officiële begin van Beach House."

Ze zegt het plechtig, omdat het een keerpunt in haar leven zou worden, en ze dat toen ook besefte. "Die nacht was het zonneklaar dat we voor elkaar bestemd waren. Die muzikale chemie had ik nooit eerder gevoeld."

Scully knikt. "Er wordt ons vaak gevraagd of je als duo niet heel snel tegen je eigen beperkingen botst. Maar zo voelt het helemaal niet. De enige beperking is dat we elk maar twee handen hebben, en live dus geen eindeloos aantal instrumenten tegelijk kunnen bespelen. Dat is ook een voordeel: er zijn geen vijf muzikanten die tegelijk lawaai staan maken. Het lijkt me een nachtmerrie om in een grote band te zitten. Want wat doe je als de bassist wil spelen, terwijl je zo aanvoelt dat de songs helemaal geen bas kunnen verdragen? Ik voel Victoria perfect aan, en omgekeerd is het ook zo. Als we muziek maken, voelt het alsof we één persoon worden. Los daarvan: het werkt ook gewoon sneller als je maar met zijn tweeën bent. Alles voelt veel intenser aan."

Uitgepuurder

Na het titelloze debuut in 2006 volgen Devotion, Teen Dream en Bloom. Doordat die laatste plaat zo'n succes werd, kwam Beach House in grotere zalen terecht, waardoor de band live luider en agressiever ging spelen. Eigenlijk weken ze daarmee af van de essentie die ze met hun muziek altijd voor ogen hadden gehouden. In die zin luidt Depression Cherry een terugkeer in naar de beginperiode. De songs klinken weer eenvoudiger, intiemer. Nog uitgepuurder, ook.

Legrand hoedt zich er doorgaans voor om haar muziek te analyseren, maar wil wel kwijt dat intimiteit, duisternis en romantiek cruciale bestanddelen zijn in het Beach House-recept. "Een thema dat vaak terugkomt is de zoektocht naar jezelf", stelt ze. "Alleen: het is zeer moeilijk om het intieme, persoonlijke karakter van de songs te bewaren naarmate er meer volk voor het podium staat. Daar hebben we enorm mee geworsteld, de vorige keer. Want dat was eigenlijk het perverse van succesvoller worden: mensen vallen voor Beach House omwille van de intimiteit in de muziek, maar naarmate er meer fans bij komen zijn we gedwongen om in grotere zalen te spelen, waardoor dat intieme net verdwijnt."

"We zijn er nu achter dat we maximaal voor twaalfhonderd mensen per keer willen spelen", vult Scally aan. "Dat is zowat de grens. Meer kan onze muziek niet aan. Vijfhonderd man per avond zou ideaal zijn. Na de vorige tournee hebben we ons voorgenomen om liever twee avonden na elkaar in een kleinere zaal te spelen, dan één keer in een grote hal waar we ons verplicht voelen om ons geluid aan te dikken. Veel bands redeneren anders, waardoor ze uiteindelijk ten onder gaan aan hun eigen populariteit. They crash and burn. Wij willen langer meegaan. En dat lukt alleen als we erin slagen om het spelplezier te bewaren. We staan sowieso stevig in onze schoenen, en het kost weinig moeite om onszelf te blijven. Waarom in de verleiding komen om een dom popnummer te schrijven, zodat je in arena's kunt gaan spelen? Dat zou heel fake aanvoelen, in ons geval."

Dat benadrukken ze vaak in het gesprek: de muziek die ze maken is niet beredeneerd of overdacht. Het komt er gewoon zo uit. En hoewel ze voor de volle honderd procent achter Beach House staan, schemert er zeker bij Legrand twijfel door. Is het wel goed genoeg? Komt de emotie wel over? Het zijn vragen waar ze de ene dag naar eigen zeggen luid en duidelijk met een in hoofdletters geschreven JA! op kan antwoorden, terwijl ze op andere momenten het gevoel heeft dat alle zekerheden aan het wankelen gaan.

"We onderhouden een heel stormachtige relatie met onze nummers. Sommige haten we in die mate dat we het vertikken om ze nog live te spelen. Als ik ze niet langer aanvoel, worden ze geschrapt. Maar af en toe voelen we druk van het publiek om zulke songs toch te spelen. Dat doen we dan, uit respect. Soms slaat de vonk zo opnieuw over, en worden we er prompt weer verliefd op.

"Eigenlijk zien we onszelf vooral als een doorgeefluik. Dat merk je ook aan het artwork. Er staan nooit foto's van onszelf op de hoezen. De focus ligt in de eerste plaats op de muziek. Het is belangrijk dat de band en ons privéleven losstaan van elkaar. We voelen niet de behoefte om van onszelf een merk te maken. Alles is branding, tegenwoordig. Terwijl het net essentieel is om een tikje mysterie te bewaren. Ik vind het alleszins prima dat mensen me niet herkennen op straat, of niet weten wie ik ben. Dat is nooit een drijfveer geweest om muziek te gaan maken."

Onze tijd zit er stilaan op. In het nagesprek gaat het over de nakende tournee, en hoe de set elke avond wordt aangepast naargelang het land waar ze zich in bevinden. Ik pols naar hoe ze hun Belgische show gaan aanpakken. "Spelen we in Wallonië of in Vlaanderen", wil Scally weten. "Want dat maakt op zich al een enorm verschil uit. Brussel? Dat is nog helemaal anders. Belgen zijn een zeer gereserveerd volk. Behalve op vrijdag of zaterdag, want dan wordt er flink gedronken. In het weekend zullen we dus eerder voor een stevige rockshow gaan, terwijl op andere dagen van de week eerder voor een wat intellectualistischer set zullen kiezen.

Casual Belgen

"In Scandinavië, Nederland en Duitsland is het publiek veel luidruchtiger. In Ierland ook, uiteraard. Want daar drinkt iedereen altijd. Spanjaarden zijn dan weer heel passioneel. Daar kleden ze zich ook echt op om naar een optreden te gaan. Belgen houden het eerder casual. Het voordeel van de concerten op die manier aan te passen, is dat we als band alles onder controle kunnen houden. Als we de bal misslaan, is dat onze verantwoordelijkheid. Maar als het wel meezit, is dat net zo goed het gevolg van de keuzes die we die avond samen hebben genomen. Nu, we bewaren goede herinneringen aan onze vorige shows in Brussel. Want hoe gereserveerd ook: als Belgen het écht goed vinden, staat er geen maat op jullie enthousiasme."

Depression Cherry verschijnt vandaag bij PIAS. Op 3 november treedt Beach House op in de Ancienne Belgique te Brussel.