standpunt

Europa was deze week weer het continent van de suspense. Zondag zag het er nog naar uit dat de rijke eurolanden het kreupele Griekenland uit de eurozone zouden stoten. Via een referendum hadden de Grieken laten weten dat ze geen extra strop rond hun nek wilden en dat zorgde vooral in Berlijn voor verongelijkte reacties.

De highway naar de grexit lag open, ook al wist iedereen dat Europa zich op die manier in een pijnlijk en hoogst onzeker avontuur zou storten.

Maar het wonderbaarlijke is dat Europa zich op zulke dreigende momenten vaak op zijn sterkst toont. Wanneer de nood het hoogst is, heb je altijd wel een staatsman/-vrouw die de Europese droom niet wil loslaten en met een origineel idee of een diplomatiek bliksemoffensief komt. In het verre verleden brachten visionairen als Jean Monnet en Robert Shuman redding, meer recentelijk waren het slimme onderhandelaars als Jean-Luc Dehaene en Jacques Delors die de boel ontmijnden.

Deze week zorgde François Hollande voor een deus ex machina. U mag dan al bij een toespraak van de man in slaap dommelen, feit is wel dat de Franse president een bijzonder moeilijke evenwichtsoefening tot een goed einde bracht. Hij beloofde Alexis Tsipras te helpen op voorwaarde dat die toeliet dat Franse experts meeschreven aan een verregaand Grieks herstelplan. Tegelijk bewoog hij Angela Merkel tot het aanvaarden van een schuldherschikking.

Dat achter de coulissen ook Amerikaans president Obama enkele cruciale telefoontjes deed, mogen we niet vergeten. Maar dat doet niets af aan het feit dat Hollande de jongste dagen zijn finest hour beleefde. Essentieel was dat hij het Griekse dossier uit de handen van de eurogroep trok. Hollande redeneerde niet als een boekhouder maar als een Europees staatsman die heel goed besefte wat er deze week echt op het spel stond: de Europese eenheid en de overtuiging dat de lidstaten dichter naar elkaar toe moeten groeien in plaats van elkaar te verstoten.

Momenten van hoge nood zorgen in Europa blijkbaar voor ultieme inspiratie en dadendrang. Dat is natuurlijk allemaal spannend en meeslepend en over enkele jaren zal dit verhaal lekker weglezen in geschiedenisboeken. Vraag is natuurlijk of we echt hadden moeten wachten tot de helft van de Griekse jongeren werkloos was en alle banken dagenlang sloten alvorens onze leiders overgingen tot grootse daden.