'Ik voelde mij altijd een buitenstaander'

Over een paar jaar moet het in deze buurt gaan wemelen van de koffiebars en burgertenten, bevolkt door de nieuwe bewoners van de nog te bouwen moderne appartementen op de oude Gentse dokken. Restaurant Wunderbar is voorlopig de enige eettent met een zekere hipheidsfactor aan Dok Noord. Op de achtergrond speelt Marvin Gaye in de deephouse mix. Het interieur bestaat uit kringwinkeldesign en achter de toog staat een jonge man met een blond paardenstaartje.

Ae Jin Huys komt binnen en bestelt koffie. Ze draagt beige en marine en ziet er cool uit. Het helpt dat ze nauwelijks make-up nodig heeft en dat haar zwarte haar hevig glanst.

Vraag haar waar ze vandaan komt en ze zegt "uit Korea". Ook al spreekt ze onvervalst Oost-Vlaams, groeide ze hier op, ging naar school, werd moeder. "De meeste kinderen zijn geadopteerd als baby. Ik was al 5,5. Dat is uitzonderlijk oud."

Waarom ze werd afgestaan, leerde ze ruim twintig jaar later pas, toen ze voor de eerste keer haar biologische familie opzocht in de hoofdstad Seoel. Ze bleek een buitenechtelijk kind in een gezin van vier dochters. Het huwelijk van haar biologische vader was best gelukkig, maar hij stond onder druk van zijn familie om alsnog een zoon te verwekken. Op zakenreis had hij een korte affaire met een vrouw uit het zuiden. Maar ook zij baarde een meisje. Dat meisje, Ae Jin, werd opgenomen in het gezin, tot woede van haar stiefmoeder. Toen haar vader onverwacht stierf, is Ae Jin, ruim vier jaar oud, door haar stiefmoeder naar het weeshuis gebracht.

Ze vertelt er over met de kalmte van iemand die alles een plek heeft gegeven. Je leert er uit, zegt ze. "Het heeft mij veel bijgebracht en mijn kijk op de wereld, op mensen en op culturen bepaald. Als je op zeer jonge leeftijd plots in een totaal andere wereld terechtkomt, krijg je een veel ruimer perspectief. Je leert hoe relatief normen zijn, hoe plaatsgebonden een filosofie. Ik heb heel jong beseft: ik ben alleen op de wereld. Ofwel ga ik ten onder, ofwel overleef ik en leer ik ermee omgaan. Overleven betekent voor mij een situatie analyseren, begrijpen, relativeren. En weer verdergaan."

Aanvankelijk wilde ze dit gesprek weigeren, zegt ze. "Ik had mij voorgenomen om enkel in de media te komen om mijn zaak te promoten: catering en de Koreaanse keuken. Maar door over de vraag na te denken besefte ik opnieuw hoe elke belangrijke periode in mijn leven, elke plek waar ik gewoond heb - en het zijn er veel - voor een bepaalde fase staat. Ik ben nog maar net naar De Muide verhuisd. Alle puzzelstukken vallen hier samen."

Ze is ingetrokken bij haar vriend, de muzikant Sioen, die in de buurt een huisje aan het renoveren is. Ze runt de zaak Mokja!, wat in het Koreaans zoiets als 'let's eat!' betekent. Een culinair concept dat, zoals het de moderne kok-ondernemer betaamt, over veel meer gaat dan koken. "Mijn enige referentie aan de Koreaanse cultuur is de keuken. Ik heb als kind de taal gesproken, maar ik herinner mij niet meer dan tien woorden. De smaken ben ik nooit kwijtgeraakt. Dat gebruik ik ook tijdens het koken: ik weet waar de smaak naartoe moet. Via de keuken leer ik de Koreaanse cultuur opnieuw kennen."

Van haar aankomst in België herinnert ze zich vooral de rijst van Uncle Ben's die haar adoptiemoeder klaarmaakte. "Het was bedoeld om mij thuis te doen voelen, maar het leek in niets op de rijst die ik kende. Ik moest wel mijn bord leegeten."

Ae Jin werd opgenomen in het gezin van Jacky Huys, de meedogenloze muziekcriticus die jaren voor De Morgen schreef (over het doorgaans goed onthaalde debuut van de broers Dewaele schreef hij: "Waarom Soulwax - very retro overigens - per se The Black Crowes willen naspelen, is ons een raadsel"). Een man voor wie de zaken zwart of wit waren, zegt Ae Jin. "Een enorme patriarch. Ik paste moeilijk in het gezin en het gezin, dat was mijn vader. Zijn norm was dé norm. Mijn zus vindt dat ze een fantastische kindertijd heeft beleefd. Zij en mijn vader waren twee handen op één buik. Maar ik was anders. Ik wilde, dacht en deed heel andere dingen."

Haar ouders hadden zeer bewust gekozen: één biologisch kind, één geadopteerd. "Post-hippies, weet je, met een ideologisch doel waar ik veel respect voor heb: ze wilden iets goeds doen. Ze wilden mij niet anders behandelen dan mijn oudere zus. Ik herinner mij dat er thuis een poster aan de muur hing, met een jongen en een meisje erop, en de leuze: 'wat ik kan, kan jij ook, en andersom'. Een mooie gedachte, maar ook naïef. Ik was niet hetzelfde kind als mijn zus. Ik kwam uit een heel traumatische situatie en belandde in een totaal andere, zeer autoritaire omgeving. Ik heb mij, ondanks hun goede bedoelingen, altijd een buitenstaander gevoeld."

Jonge moeder

Toen Jacky Huys aan kanker stierf in 1998, nog geen vijftig jaar oud, was het contact tussen Ae Jin en haar adoptieouders al enige tijd verbroken. Op haar zeventiende ging ze het huis uit, "buitengezet, eigenlijk". Ze was pas twintig toen ze beviel van een dochter van haar eerste liefde, een muzikant uit een familie van bohemiens, een familie die haar tweede thuis zou worden. "Ik wilde vroeg een bloedband. Ook dat heeft met mijn adoptie te maken, denk ik. Ik wilde snel een eigen gezin." Ik zeg altijd dat ik mijn leven omgekeerd heb geleefd, zegt ze met een lachje. "Eerst settelen en met een kind op de boerenbuiten gaan wonen. Niet drinken, weinig uitgaan, content zijn met weinig. Onze leeftijdsgenoten studeerden nog, woonden thuis, gingen in het weekend uit. Ik werkte als costumière in de theaterwereld en mijn vriend als muzikant. We leefden heel vrij: nine to five bestond niet, we leefden niet volgens een vaste structuur."

Toen haar relatie na tien jaar afsprong, keerde ze terug naar Gent. "Als alleenstaande moeder is het niet simpel om een carrière uit te bouwen, zeker als je geen beroep kunt doen op een familiaal netwerk. Nu ben ik ouder, volwassener, sta ik sterker in het leven. Mijn dochter is 17, bijna volwassen. Ik heb opnieuw tijd om helemaal voor mijn werk te gaan en als zelfstandige te ondernemen. Dat is dan weer een voordeel aan moeder worden op je twintigste."

Ze reist regelmatig naar Zuid-Korea, maar haar stiefzussen en -moeder heeft ze niet vaak meer gezien. "Het is als met een vriend die in een ver land woont: je praat even intens bij, en daar houdt het op. Je deelt het leven niet. In Korea heb ik geleerd hoe de vork aan de steel zat, sindsdien heb ik begrip voor de situatie van mijn stiefmoeder. Voor mijn oudere zussen was onze ontmoeting een heel emotionele gebeurtenis, zij hebben mijn vertrek bewust meegemaakt. Voor mij was het verleden veel abstracter. Ik ben blij dat ik hen heb opgezocht, en ik ben dankbaar voor de foto's van mijn vader. Nu kan ik, letterlijk, een gezicht op mijn vader plakken."

Elke adoptie is anders, zegt ze. "Maar het is zelden een gemakkelijk verhaal. Ik heb hier kansen gekregen die er niet zouden geweest zijn in een gezin met een boze stiefmoeder. Uiteindelijk sta ik vandaag sterk en positief in het leven, dankzij mijn geschiedenis."

MORGEN DEEL 5: Als Martine Charlier uit De Muide vertrekt, is het om te sterven