Mission accepted
Mission: Impossible - Ghost Protocol
Regie Brad Bird
In de vierde installment van de M:I-franchise - zo heet dat in dure Hollywoodtermen - is opnieuw niets wat het lijkt, behalve misschien het ego van gretige doe-het-zelver Tom Cruise, die als nooit tevoren de zijkanten van wolkenkrabbers afrent.
Mr. Scientology plofte deze keer verrassend genoeg animatiefilmmaker Brad Bird in de regisseursstoel, niet de kleinste in Tinseltown: de man tekende sinds 1999 voor The Iron Giant, The Incredibles en Ratatouille.
In zover de regisseur niet slechts een vorm van ghost control had over de film, is zijn overstap naar live action best geslaagd.
Nadat in 2006 voor Mission: Impossible III J.J. Abrams van het kleine scherm werd geplukt, mocht deze keer het scenaristen-producentenduo Josh Appelbaum en André Nemec de sprong naar het grote scherm maken.
Net als Abrams verdienden ook zij hun sporen bij de spionagereeks Alias. Hoewel iets minder koortsig dan zijn voorganger, ademt Ghost Protocol dezelfde ijle, duizelingwekkende lucht in en uit.
De plot doet Ethan Hunt in de meest precaire van alle missies belanden, een waarover de president het zogenaamde 'Ghost Protocol' verklaarde.
Nadat hij eerst een ontsnapping uit een Russische gevangenis klaart, daarna het halve Kremlin om de tuin leidt (in een wonderlijke set piece vol optische illusie) en op de koop toe beschuldigd wordt van dat halve Kremlin op te blazen, wordt Hunt samen met een team van andere, eerder schimmige topspionnen zowat vogelvrij verklaard (de meest opgemerkte nieuwe verschijning is die van Jeremy - The Hurt Locker - Renner, een maatpak dat zich tot killer asset ontpopt).
De operatie die volgt heeft het meest ultieme opzet: een nucleaire doemsdag verijdelen.
Zoals het deze kaskrakerreeks betaamt, scheert de millimeterprecies verbeelde actie, de hoogtechnologische gadgetry en kinetische energie de hoogste toppen, ook die van de lelijkste - excuus, hoogste - toren ter wereld, de 800 meter hoge Burj Khalifa in Dubai, waar een spectaculaire CGI-zandstorm Hunt even doet hikken.
Een hypercomplexe finale in een volautomatische stapelparkeergarage in Vancouver sluit de tondeldoos van technisch perfect Hollywoodentertainment af. Best te genieten op de blu-ray-editie (de behoorlijke lamme coda bekijkt u beter niet).
De extra's zijn misschien wat teleurstellend: minidocu's over de belangrijkste actiesequenties, een dik kwartier gewiste scènes met optioneel commentaar van regisseur Brad Bird, een alternatieve openingsscène... Maar goed, mission accepted!