‘Voor popmuziek gelden nog dezelfde truukjes als 40 jaar terug’
Twee jaar geleden slaakten popfans wereldwijd een zucht van opluchting wanneer het New Yorkse vijftal The Pains of Being Pure at Heart met evenveel nostalgie als vitaliteit popformules restaureerden die al minstens twintig jaar onaangeraakt waren. Met hun tweede, evenzeer bejubelde plaat Belong timmeren ze verder aan de kasseiweg waar volgens hen Phil Spector en My Bloody Valentine de eerste stenen van legden.
Zanger Kip Berman en toetseniste Peggy Wang zijn de ultieme hipsters uit de Big Apple, recht uit de visvijver van Yeasayer en Darwin Deez. En ze staan ervoor bekend om in interviews fervent te name droppen en dat was tijdens ons gesprek niet anders: “Heb jij de nieuwe Sonic Youth al gehoord?” of “Ik word nog steeds bloedgeil van alle Magnetic Fields-platen!”. Maar laten we het toch maar even over The Pains of Being Pure at Heart zelf hebben, en hun fijne nieuwe plaat die overloopt van anthemische shoegazepop die niet zelden een diepgaande liefde voor Pavement en Lush onthult.
Kurt Cobain schreef in zijn dagboek dat alles al was gezegd en gedaan, wat midden jaren ’90 niet per se van toepassing was. Maar zit er anno 2011 een waarheid in zijn woorden?
Kip Berman: “Alles wat Cobain zegt, is de waarheid, hij is het basisbeginsel van de muziekfilosofie. Maar daarnaast had ik hem er toch graag even op gewezen dat er aan wat jullie journalisten kopieën noemen, toch steeds iets wordt toegevoegd. Daarenboven horen mensen in bijvoorbeeld garagerockgroepjes pas de invloed van The Byrds nadat ze dat ergens lazen. Het is tegenwoordig gewoon onmogelijk om te starten vanaf Little Richard, zoals de Stones, omdat je altijd wel ergens een nummer van Rihanna zult horen en dat je onbewust ook beïnvloedt. Er is niks mis mee om creatief verder te bouwen op wat jou muzikaal geschoold heeft.”
Peggy Wang: “We hebben het geluk dat er in New York van de juiste mensen gepikt wordt, bands die de meeste mensen al een tijdje vergeten zijn. Kijk naar Animal Collective die een Phil Spector’ke doen, maar alleen met andere instrumenten. Ik vind het geweldig dat voor popmuziek nog steeds dezelfde truukjes kunnen gelden als veertig jaar geleden.”
Heb je het geheim van de perfecte popsong al ontrafeld?
Berman: “Imperfectie leidt tot perfecte pop. Een feilloze melodie vereist een zanger met een vreemde stem, en vice versa. Al mijn favoriete zangers kunnen niet zingen, van Edwyn Collins tot Morrissey en Thom Yorke. Aanvankelijk kwam het niet bij me op aan hun zangkwaliteiten te twijfelen omdat je zo gewoon bent aan hun stemgeluid, maar eens je een nummer van The Smiths gaat ontcijferen, kun je alleen maar besluiten dat een van de geniaalste aspecten het feit is dat Morrissey niet kan zingen.” (lacht)
Op ‘Strange’ zing je ‘when everyone was dealing drugs, we were just dealing love’. Zit er in pop een soort escapisme dat te weinig mensen snappen?
Berman: “Bryan Ferry zei: ‘dance away the heartache...’”
Wang: “Eerder download away the heartache, nu!” (lacht)
Berman: “Je kunt ontsnappen in popmuziek maar je moet altijd opletten voor popzangers die met het vingertje zwaaien. In ‘Free to Decide’ van The Cranberries wordt er geklaagd over de oorlog in Rusland en Sarajevo, dat klinkt toch pathetisch uit de mond van een Ierse?
“Wij hebben het ‘geluk’ dat we Amerikanen zijn en dus per definitie niet weten wat er in de wereld gebeurt. We ontsnappen van onze dagelijkse problemen in muziek en vinden het eigenlijk zelfs geruststellend dat het enige verschil dat we ooit in iemands leven zullen maken vervat zit in drie minuten pop.”
Jullie staan bekend voor de gratis reclame die jullie maken voor zowat alle bands ter wereld. Laat eens een Belgische naam vallen.
Berman: “Ik ken alleen Jacques Dutronc.”
Ai, Fransman.
Wang: “Nogmaals, we zijn Amerikanen, het is charmant dat we hélemaal niets weten. (proest het uit)
“Maar euhm, laten we dan gaan voor de EBM en coldwave uit de late jaren ’70? En Kriek natuurlijk, want laten we wel wezen, dat bier een nog veel universeler taal is dan muziek ooit zal zijn.”
vijf bands voor de toekomst volgens the pains
Wild Nothing
‘Eenmansproject van Jack Tatum van Facepaint, lekker mellow. Misschien zelfs nog meer op het ep’tje Golden Haze dan op zijn debuut Gemini.’
Beach Fossils
‘Het zou niet mooi zijn om hiervan niet even gebruik te maken om onze vrienden te promoten. (lacht) Schrijf maar dat ze de beste band ter wereld zijn.’
Hooray For Earth
‘Als je van een spectoriaanse geluidsmuur houdt, is dit je dada. Deze jongens zijn klaar om in stadions te spelen. Een beetje een combinatie van Fuck Buttons en Justice op steroïden.’
Light Asylum
‘Uitzinnig! Geweldig! En fijne mensen ook. Synthpop die heel erg donker en toch troostend klinkt. En met Shannon Funchess hebben ze bovendien een heel erg sterke frontvrouw, die ook al te horen was op platen van !!! en TV on the Radio.’
Zaza
‘Ben ik al heel erg lang totaal gek van. Ze brouwen een soort melancholisch zoete droompop waarin je elke keer weer een nieuwe laag ontdekt. Verplicht te checken.’