Een roodhuid op Red Bull
Ondanks een nevelige geest bracht DeVille zijn songs met meer doodsverachting dan ooit
Rock > Willy DeVille start zijn Europese
tournee in Brugge JJJ
BRUGGE l Woensdagavond gaf Willy DeVille de aftrap voor zijn nieuwste zaaltournee in de majestueuze stadsschouwburg van Brugge. Op het podium dwaalde de schatbewaarder van New Orleans anderhalf uur lang tussen verwarring en begeestering.
Door Gunter Van Assche
DeVille is er intussen bijna 60, maar in de Brugse stadsschouwburg beleefde hij schijnbaar zijn tweede jeugd. Hoewel de bohemien - deels indiaan, deels straathond - drie jaar geleden vastgeroest leek aan zijn barkruk en wandelstok, verkende hij nu het podium met een hyperkinese die aan bezetenheid grensde.
Een forse jetlag speelde DeVille daarbij duidelijk parten: zo raakten zijn anekdotes vaak kant noch wal, verzette hij emmers Red Bull ("Anyone knows what's in this shit?" vroeg hij zich pas na het derde blikje af), maar ook zijn geheugen bleek niet al te best meer. Zelfs de bekendste hitteksten moest de zanger noodgedwongen aflezen uit een boek.
Ondanks die nevelige staat van geest bracht DeVille een wanhopige liefdesverklaring als 'Demasiado Corazon' dwingender dan ooit, en schemerde intense doodsverachting door in 'Chieva', waarbij de troubadour zijn drugsverleden onbeschaamd te grabbel gooide.
DeVilles nieuwste plaat Pistola kwam amper aan bod: met de kroegenblues van 'So Sir Real', 'You Got The World in Your Hands' en het funky 'Been There Done That' (opnieuw over illegale pleziertjes) moest je het doen. Die songs klonken live overtuigender dan op cd, dankzij gitarist Mark Newman, een kerel met armen als stroomkabels, maar vingers van goud.
Omwille van zijn schuurpapieren stembanden wordt DeVille wel eens de Tom Waits van New Orleans genoemd, maar in Brugge klonk zijn stem nog veel gruiziger dan Waits na een volle fles single malt. Dat werkte volmaakt in de flink doorrookte versies van 'Spanish Stroll', 'Mixed Up, Shook Up Girl' of 'White Trash Girl', maar niet in de Presley-pastiche 'Heartbreak Hotel' of in de brute mariachi-behandeling die Jimi Hendrix' 'Hey Joe' kreeg.
De enige geslaagde cover kwam pas op het eind tevoorschijn, als een duivel uit een doosje: in 'Let It Be Me', een song van Gilbert Bécaud die populair werd dankzij The Everly Brothers. Toen delfde DeVille zijn meest breekbare en zuivere stem op. In duet met een treurende piano, hadden zelfs wij geen ontroerender mea culpa voor de overige covers kunnen bedenken.
Willy DeVille speelt op 16/2 in de Ancienne Belgique en op 19/2 in het cultuurcentrum van Hasselt.