Kuisvrouwen

Dat het land even de adem inhoudt voor het gezondheidsbulletin van Yves Leterme is terecht. Wie zou geen gevoelens van medeleven kennen? Van harte beterschap, meneer Leterme.

Maar zoals aan alles zit er ook aan dit ongemak een hysterische kant. En een geritualiseerd zelfbeklag van de politieke klasse. Zie hoe zwaar wij het hebben! Wij van de nachtwakerstaat!

Het nachtgebraak voor de staat viel de laatste tijd wat tegen, maar alla. Zelfkennis is niet iedereen gegeven. Soms hoor je ook van een caissière dat ze last heeft van opspelende galstenen. Voetballers, wielrenners, Justine Henin zijn dan weer gevoelig voor maag- en darmstoornissen. Maar zoals dat gaat met de dappersten onder ons: la vie continue.

Guy Verhofstadt zei me eens dat hij een gloeiende hekel heeft aan politici die klagen over de onmenselijkheid van het bestaan. Alsof ze het zoveel zwaarder zouden hebben dan kompels en metallo's. "Dan kuisvrouwen van Belgacom." Daar dacht hij anders over. Zijn leven was een privilege, zei hij.

Tja, als ik Laurette Onkelinx voor de Zestien halvelings zie bezwijken onder de vracht van 87 dossiers in die tedere Biafra-armpjes, overkomt mij ook de aanvechting: Mensenrechten bellen? Maar verderop, aan de lift, is ze weer geheel haar eigen vreugde. Een stralenkrans. Bloesem van top tot teen.

Politici maken veel uren, dat is waar. Maar er kan toch altijd nog een reisje naar Toscane af. Een skipiste. Een exotisch bacchanaal in Thailand. Een mis met drie heren. Veldrijden. Straks zit Yves Leterme weer, nagelbijtend als vanouds, in de tribune van Standard. De ultieme wroeter van de natie, Jean-Luc Dehaene, heeft nooit één wedstrijd van Club gemist, ook niet in het holst van de crisis. En tijd om te eten had hij altijd. Op zijn minst drie keer per dag.

Tussendoor een stukje kaas kon ook.

Hugo Camps