De triomf van Thibaut

"Ik zeg: waarom voelt het zo goed.
Zo goed om slecht te zijn.
Ik krijg wat ik wil, jongen.
Waarom maakt dat je zo boos?"

Zo klonk het, in het Engels dan, om 19u20, profetisch door de hoofdtelefoon van Courtois toen hij Stamford Bridge binnenwandelde. 'Bad' van dj David Guetta & Showtek. De tekst was toepasselijk voor wat komen zou. Courtois was klaar om bij zijn eerste match in Londen tegen moederclub Chelsea harten te winnen en zijn droom te verwezenlijken.

Toen hij drie kwartier voor de aftrap op het veld liep voor zijn opwarming, gaven de Atlétifans hun held een warm welkom. Courtois applaudisseerde ingetogen terug. Ook toen in een Chelseavak twee Belgische vlaggen gingen wapperen en blauwgezinden hun appreciatie toonden voor hun doelman op uitleenbasis, klapte hij de handschoenen beleefd op elkaar om vervolgens onverstoord verder te doen.

Die focus van Courtois blijft iets speciaal. Terwijl zijn familie in een skybox voor Diego Maradona plaatsnam, sprak keeperstrainer Pablo Vercellone hem temperamentvol nog enkele bemoedigende woorden in. Courtois vertrok geen spier en holde gewoon weer de tunnel in.

Rituelen

José Mourinho negeerde hem daar straal, maar dat zou Courtois weinig deren: hij was klaar voor zijn triomf. Na de plichtplegingen was het tijd voor zijn rituelen. Schoenzolen afkloppen tegen de rechterpaal, vervolgens tegen de linker, een sprongetje richting lat, klittenband van de handschoenen open en dicht en gefrunnik aan de mouwen.

Zijn eerste bal was een oprapertje. Bij een omhaal van Luiz, die langs de paal buitenwaaide, zat hij goed en bij de derde poging, één van Torres die onderweg op een been afweek, was hij geklopt. Zijn eerste tegendoelpunt sinds Neymar hem op 1 april klopte.

Even keek Courtois verweesd op, maar hij draaide snel de knop weer om. Nog voor rust maakte Adrián het belangrijke uitdoelpunt. In tegenstelling tot andere keepers vierde Courtois dat niet uitbundig. Een schreeuw en een gebalde vuist, zoals hij de twee andere doelpunten die later zouden volgen ook vierde.

Pas na de pauze zou Courtois een cruciale rol spelen. Elke hoge bal in de box was voor hem en hij voorkwam drie goals. Hij was bijzonder snel tegen de grond toen John Terry een corner inkopte. "Ik ben niet gefrustreerd dat hij speelde", zei Mourinho. "De Atléticokeeper deed zijn job. Het verschil tussen beide ploegen was één minuut in de tweede helft, waar hij een onmogelijke save doet."

"Die bal van Terry was niet eens zo moeilijk", gaf Courtois toe, maar ook die twee andere belangrijke ingrepen deed hij af als niets. Luiz trof de lat en in een ultieme reflex sloeg Courtois de rebound uit zijn doelvlak. In het slot, toen Chelsea zich al gewonnen had gegeven, had hij nog een goede voetreflex klaar op een poging van Hazard.

Bij het laatste fluitsignaal balde Courtois de vuisten. De spanning viel van hem af, maar hij ging niet voorop in de feestvreugde. Uitblinken in uitbundigheid zal hij nooit doen. Elke speler kreeg een stevige knuffel van hem, Hazard als eerste. Chelsea-dokteres Eva Carneiro ontving een smakkerd op de wang en tot slot sprak de hartenbreker de huilende John Terry ook troostende woorden in.

Ook de respectvol applaudisserende thuisfans kregen een bedankje van Courtois, nadat hij met zijn ploegmaats wat ongemakkelijk had staan springen voor het Atléticovak. Die kregen nog een bisnummer, nadat hij terug uit de tunnel kwam. Hij gooide een van zijn shirts in de massa en zijn naam klonk harder dan ooit. Enkel Diego Simeone werd nog iets luider toegezongen.

"Dit is een nieuwe droom die uitkomt", zei hij in de interviewzone. "Als klein kind hoop je ooit die CL-finale te kunnen spelen."