Direct naar artikelinhoud

It's bitchy Brit!

Nee, haar nieuwe album Glory is geen hoogvlieger. Nou en? Britney Spears (34) is back! Als er één popgodin is wier triomfen én blunders wij in ons hart hebben gesloten, is zij het wel.

Haar looks zijn lekker cheap

Britney mist het dierlijke van Beyoncé en het kittige van Rihanna. Ze oogt dan weer menselijker dan het wassen beeld dat zich Taylor Swift noemt. Maar elegant, laat staan ravissant, zijn adjectieven die we nooit met BritBrit zullen associëren. Zelfs niet na drie blueberry daiquiri's. Haar foute, bij momenten ranzige styling is voor fans van kitsch en camp evenwel om duimen en vingers bij af te likken.

Case in point: het ridicule kostschoolkostuumpje met de blote navel uit de videoclip voor 'Baby One More Time'. Plus die guitige vlechtjes! Het was een look die schreeuwde: 'Hey jij daar, 45-jarige door zijn vrouw misbegrepen kantoorbediende die al eeuwen niet meer aan zijn trekken komt! Straf dit stoute kleine meisje maar eens lekker.' Euh... dat gokken we althans. Ja, komáán zeg! Je kon je er zo de marketingbrainstorm bij voorstellen: "Als we haar nu eens in een kort rokje tegen de schoollockers laten aanrijden?" "Briljant John, je hebt die eindejaarspremie dubbel en dik verdiend."

Het bloedrode, retestrak zittende latexpak uit 'Oops!... I Did It Again!' getuigde van evenveel vestimentaire finesse . In de clip voor 'I'm a Slave 4U' zegde La Spears voorgoed vaarwel aan het brave kostschoolmeisje. We zien weinig verhullende beha's, minuscule topjes, blote buiken en ruggen en vooral zweet. Véél zweet. Zo veel dat Britneys kapsel ervan droop.

In de 'Toxic'-video zit ze dan weer zo goed als naakt op de grond te kronkelen, op wat vakkundig op haar huid geplakte glittertjes na.

De Jani's onder u zullen vast hebben zitten saliveren bij de beelden van de MTV Awards editie 2007: Britney in ondergoed met zwarte laarzen, als een paaldanseres uit een smoezelige stripkeet. Once, twice, three times a lady.

Kapsels? Van lieflijke brunette in 1997 via onbeholpen prom queen met poedelkrullen in 2002 tot blonde Californische bimbo in 2004. Ravenzwart lang haar in 2005, een korte blonde bob in 2006, stijlvol Naomi Watts-blond in 2008. Een jaar later was ze een platinablonde beach bunny, nog een jaar later koos ze voor donkerbruin golvend en in 2011 voor klassiek blond golvend. Volgden daarna: een opzijgekamde pony, halflang kastanjebruin, een kuise secretaressebob, om ten slotte voor het imago van de cheap Southern blonde te opteren, zoals bij de release van haar nieuwe plaat Glory.

Wie schuilt nu eigenlijk achter al die façades? Wie is de échte Britney? En willen we dat eigenlijk wel weten?

Er is een hoek af

Eén kapsel hebben we over het hoofd gezien: de kale knikker. In 2007 wandelde BritBrit een kapsalon in Los Angeles binnen en liet er haar zwarte lokken helemaal afscheren. De paparazzi zaten op de eerste rij en fotografeerden er gretig op los.

Het was de periode waarin ze een auto met voornoemd type persmuskieten aanviel met een enorme paraplu als slagwapen. Het was de periode waarin diezelfde witte ridders van het journalistieke metier Britney kiekten terwijl ze onbeholpen uit de passagierszetel van een auto sukkelde... zonder ondergoed aan. De close-up ging vlotjes het world wibe web rond.

Dat Spears middenin een bittere strijd zat om het hoederecht over haar kinderen met haar ex-man Kevin Federline, voegen we er graag even aan toe. Dat ze sindsdien door de paparazzi als opgejaagd wild werd behandeld, is ook leuk om erbij te vertellen. Ja, en er werd toen gefluisterd dat ze aan de meth zat. It's a bitch, Brit.

Vonden wij ook op z'n minst eigenaardig: die rare homevideo die Federline van haar maakte (en een jaar na de break-up op YouTube postte), waarin Britney zichtbaar knetterstoned aan de keukentafel zit, knabbelend aan een hamburger en frietjes, boertjes latend, al raaskallend over tijdreizen ("Ik denk dat mensen dat écht kunnen"). Maar bij momenten had de druggy biecht van deze wereldvreemde popprinses iets hartverscheurends ("I feel like I've been missing out on life").

In het voorjaar van dit jaar postte de zangeres een minder schrijnende, zij het even kierewiete video van haar en haar twee zoontjes in bed terwijl ze een potje griende omdat "mijn hond alle kaas heeft opgegeten".

Soort zoekt soort. Na Britneys desastreuze performance op de MTV Awards in 2007 (ze stond er houterig en haast gedrogeerd te dansen) postte de androgyne, met creepy mascara getooide vlogger Chris Crocker een filmpje waarin hij het op hysterische (en hilarische) wijze opnam voor de door de media gekleineerde popster. Het tranerige YouTube-filmpje van de Amerikaanse tiener groeide in een mum van tijd uit tot een felbekeken clip waaruit gretig werd geciteerd ('Leave Britney ALOOOOONE!!!!'). Crocker, die als transgender door het leven gaat, dook begin dit jaar nog eens op in een openhartige video waarin hij de genderongelijkheid in de VS aanklaagt.

De meeste van haar hits zijn écht leuke nummers

Ja hoor, iederéén vindt 'Toxic' een briljante popsong en dat is het liedje ook (Die Bollywood-strijkers! Die vlammende elektro!). Alleen is 'Toxic' zo'n beetje wat 'Can't Get You Out of My Head' voor Kylie Minogue is geworden: een excuustruusje waarmee indiefascisten hun conservatieve muzieksmaak proberen te maskeren.

Voor de rest van Britneys of Kylies catalogus haalt voornoemd geteisem in de regel de neus op. Onterecht. Neem nu 'Baby One More Time': die rigide, met teutoonse perfectie geboetseerde elektrogroove van de Zweedse topproducer Max Martin! Dat prangende 'my loneliness is killing me'? Behoorlijk donker voor een hitparadesong.

Wat dacht u van 'I'm a Slave 4U', drieënhalve minuut minimalistische funk van Pharrell Williams waarin Spears kreunt en steunt met de ontluikende lust van een op hol geslagen lolita. Zie ook: 'Boys', eveneens van en met Pharrell, dat niet misstaat tussen het geilste van N*E*R*D.

Ons lievelingsalbum? Het verrukkelijke productiehoogstandje Blackout uit 2007, waarin haar ontmenselijkte, met futuristische geluidseffecten scheefgebogen vocals alle kanten uitschieten. Zoals in 'Gimme More', met de intussen klassiek geworden kreet 'It's Britney, bitch!', waarin tientallen robo-Britneys om de groove dwarrelen. Of het excellente 'Piece of Me' dat industriële funk onder Britneys door Autotune kromgetrokken zang schuift.

Mja, aan dat type excellente popproducties kunnen de nummers van het nieuwe album Glory niet tippen. Te krampachtig r&b. Te veel ordinaire kermisbeats. Te flauw gezongen. De single 'Make Me' klinkt dan weer niet onaardig, maar is een doorzichtige poging om de succesvolle sound van Flume te imiteren.

Haar liefdesleven is een smeuïge soapserie

Oké, het begon niet onaardig met Justin Timberlake. Toffe kerel. Talentvolle popzanger. Had het niet onder de markt met BritBrit. Ze leerden elkaar kennen in hun tienertijd toen ze presentatoren van het televisieprogramma The Mickey Mouse Club waren. Groeiden er samen op in de spotlights. Kregen een relatie. Zij wilde kuis en onbevlekt blijven tot aan haar huwelijk. Hij had wel zin in wat nookie. Zij zei nee, in eerste instantie dan. Hielden tragikomisch genoeg hun seksuele onthouding vol voor de camera's, maar lagen achter de rug van Disney toch lekker te rampetampen. Tot zij, vlak voor hun beider solocarrières als een raket uit de steigers schoten, hem de bons gaf. Justin antwoordde met de wereldhit 'Cry Me a River' die werd vergezeld van een videoclip met een Britney-lookalike die 'the real story' naspeelt.

Na Justin Trousersnake leek Britneys amoureuze leven een kolkende neerwaartse spiraal die een mentale breakdown teweegbracht en die nét niet haar muziekcarrière vernietigde. Er was haar labiele jeugdvriendje Jason Alexander met wie ze in 2004 in Las Vegas trouwde, beneveld door alcohol, euforisch van de drugs. Vijfenvijftig uur later, nadat haar manager haar een schop onder de bekaterde kont had gegeven, liet Britney het huwelijk ongeldig verklaren. Alexander zwalpte begin dit jaar nog even door de roddelkolommen van de gespecialiseerde media toen hij vier maanden gevangenis cadeau kreeg na zijn vriendin tot moes te hebben gemept. Every inch a gentleman.

Dan was er de barkeeper/verzekeringsmakelaar (interessante combi!) David Lucado, die zich vooral erg bezorgd toonde over Britneys financiën en ten slotte, na veel ups en downs, buiten werd geflikkerd nadat een video opdook waarin hij een andere vrouw aflikt. Lucado's excuus? "Britney en ik waren toen nét even on a break".

Maar niemand kon tippen aan Kevin Federline, een narcist zo overtuigd van zijn eigen street cred dat hij zichzelf K-Fed begon te noemen. Deze humanioraverlater kwam een tijdje aan de bak als back-updanser bij Michael Jackson en Justin Timberlake, tot hij zich in de entourage van Britney kon binnenwurmen en haar kon verleiden. Hij blies zijn gezin op (K-Fed had een vrouw, zoon en dochter) en trouwde met Britney. Het koppel kreeg twee zoontjes. Twee jaar later scheidden ze wegens 'onverzoenbare verschillen'.

Het hield K-Fed niet tegen om zich wanhopig aan de showbizz vast te klampen en een behoorlijk hilarische rapcarrière in gang te zwengelen. Zijn meest doorwrochte flop 'Y'All Ain't Ready' gaat als volgt: 'I'm not your brother, I'm not your uncle, I'm Daddy do / Steppin' in this game and y'all ain't got a clue / (...) Well maybe, baby, you could wait and see / Until then all these Pavarottis followin' me.' Kippenvel.

Hipsters zijn niet vies van haar

'Britney is beschikbaar van vier tot zeven. We willen dat je haar met haar teksten helpt.'

Aldus de memo van het management. Tot zover de artistieke brainstorm waarop James Murphy had gehoopt. Het brein achter de Amerikaanse band LCD Soundsystem (die vorig maand nog zijn comeback op Pukkelpop maakte) kreeg in die tijd, meer dan tien jaar geleden, wel vaker het aanbod van popsterren om 'samen iets te doen'. Zo had Janet Jackson nog met Murphy gebeld omdat ze ook iets rauw en funky wilde maken zoals de songs van LCD.

Niet Janet, maar Britney droeg Murphy's fascinatie weg. "Daar lagen we dan op de studiovloer'', vertelde Murphy over de samenwerking. "Met de hoofden naar elkaar toe, tokkelend op een notepad. Nu weet ik verduiveld goed wat voor teksten ik schrijf en ik kon me niet inbeelden dat die uit haar mond zouden komen. Ik zei: komaan, je moet de wereld toch haten? Laten we dáár een song over schrijven!"

Maar de schrijfsessie liep met een sisser af. "Ze ging iets eten met haar gevolg en is gewoon niet teruggekomen. Maar ik heb haar aantekeningen nog. Ach, ik gooi ze wel eens op eBay."

Murphy was zeker niet de enige indiemuzikant die iets zag in Britney. Joan As Policewoman coverde 'Overprotected'. De Britpopdoetjes van Travis speelden live vaak hun fluwelen versie van 'Baby One More Time'. Tricky fabriceerde ooit een hallucinogene herwerking van 'Piece of Me'. Onze eigen Compact Disk Dummies waagden zich op de finale van de Rock Rally aan een snoeiharde elektrocover van 'Toxic'. En we vergeten nooit of te nimmer de grotesk-sentimentele versie van 'Everytime' die acteur James Franco aan de vleugelpiano op het strand speelt in de Harmony Korine-film Spring breakers. Dát, beste Britney-bashers, was wél retecool.

South Park

Nog een favoriet? In de aflevering Britney's New Look van de Amerikaanse satirische animatiereeks South Park voeren de makers de door de paparazzi belaagde zangeres op. Radeloos knalt ze met een shotgun haar eigen kop eraf, maar ze blijft voortleven met een gruwelijk verminkt half hoofd (nu ja, een kin en een scheve mond). Celebrityspotters jagen haar op tot ze haar letterlijk kunnen doodfotograferen. De kritiek? We krijgen zo'n kick van popsterren die van hun voetstuk donderen dat we er alles aan zouden doen om hun neergang te bespoedigen.

Maar kijk, tien jaar na haar grootste inzinking staat Britney er nog steeds, met een nieuwe plaat nog wel. De roddelpers gaat weer over de rooie. Doet het er dan nog toe of die muziek deugt of niet?