Direct naar artikelinhoud

CAMPS

Een actrice, een vriend, de krant: alle drie onderhielden ze me op hun manier over een waardig levenseinde. Dat kan geen toeval zijn.

December nadert.

Ieder woord over de dood is een verongelijkte vraag. Maar je kunt niet zonder. Er gaat zelfs enige rust uit van de constatatie dat anderen zich over jouw einde ontfermen.

Hoe tegenstrijdig ook, het euthanasiedebat verbindt.

Geroerd las ik de afscheidsbrief van het bejaarde echtpaar Bernard en Georgette Cazes. Beiden 86. Briljante intellectuelen.

Ze hadden een luxueuze kamer geboekt in een hotel aan de Rive Gauche. Toen de ober met het ontbijt kwam aanzetten, lagen ze dood op bed. Hand in hand, plastic zak over het hoofd.

Plastic zak: het beeld schuurt over je hart.

Georgette had nog een afscheidsbrief aan haar zoon geschreven. Die zei in de krant: "Mijn ouders vreesden hun scheiding en afhankelijkheid, meer dan de dood." Nee, ze waren niet ziek, hadden een harmonieus liefdesleven, wilden dat vooral zo houden tot hun laatste snik.

Mag het?

Verdien je dan een plastic zak over je kop?

Hoe hardvochtig en nonchalant wil je als overheid zijn?

De meeste Fransen zijn voorstander van hulp bij zelfdoding in ondraaglijk lijden.

François Hollande lijdt alweer aan autisme.

Tevergeefs, meneer de president: B&G worden niet vergeten.

Hugo Camps