Direct naar artikelinhoud

Business as usual (of toch niet)

“Ik stapte maandag uit de taxi en hoorde Big Ben vijf keer slaan. D-I-A-N-A. Vijf letters. Ik wist dat het een teken was en dat ik moest blijven staan. Bent u dit wel aan het opschrijven?” Ik kijk vertwijfeld naar John Loughrey, de man die maandag al als allereerste voor Westminster Abbey postgevat had, om morgen alles van op de eerste rij mee te maken. Toegegeven, ik heb ondertussen ook een vlag (nu ja, twee), een Kate & Will-schoudertas, een Union Jack zonnebril en -petje, enkele buttons - en ik twijfel nog over de aankoop van een Kate-masker en een minikopie van hun huwelijkstaart (amper 12,5 pond!) - maar dit is van een heel andere orde.

Een uur of vier eerder. De Eurostar rijdt de Kanaaltunnel uit en zoeft over Britse bodem. “Welkom in het Verenigd Koninkrijk waar de hele natie in de weer is met de voorbereidingen van het huwelijk van prinses William en Kate”, kondigt de conducteur door de luidsprekers aan. “Wij nodigen u uit om het jonge koppel veel geluk toe te wensen.” Jawel, het kan beginnen, we zijn er. Ik, en samen met mij alle Britten, worden vanaf nu ondergedompeld in wereld van tiara’s, wit geglazuurde bruidstaarten en breedlachende Kates en Wills.

Of toch niet? “Naar het huwelijk kijken?” De chauffeur van de taxi lacht smakelijk. “Nee, hoor. Ik hoop op goed weer, kunnen we een barbecue doen met de familie.” Geen Kate? Geen Will? Meent hij het? In de winkeletalages hangen geen foto’s van het jonge paar, op de bussen worden nog steeds de nieuwste films aangekondigd en niet hét Huwelijk van de Eeuw, merk ik teleurgesteld.

Maar aan Buckingham Palace leef ik weer op. Daar is het balkon. Daar moet het gebeuren: de kus. Bij bookmakers lopen weddenschappen over waar William zijn prinses zal zoenen. Op de mond of op de wang. Ik ga voor half-en-half. Zo ongeveer op de mondhoek, daar zal hij landen. U zult het zien. Bij de bookmakers lopen overigens voor werkelijk alles weddenschappen: de bestemming van de huwelijksreis (Kenia met stip op een), wie als eerste zal huilen tijdens de mis (de moeder van de bruid) of de kleur van de jurk van Posh Spice (een nipte voorkeur voor paars).

Op het plein voor Buckingham Palace wordt ook duidelijk dat Londen - of tenminste de media en de overheid - zich toch wel degelijk druk maakt over wat er te gebeuren staat. Dranghekken, potten verf, en politie op de motor met als enige taak een oneindig toertje rijden op de rotonde voor het paleis.

Maar als ik een zijstraat insla, is het weer het business als usual in Londen. Gillian en John, een bejaard echtpaar uit de buurt dat komt kijken naar de voorbereidingen, troosten mij. “Ach, het komt wel. Heus. Je zult zien, tegen vrijdag is de gekte compleet.”

En een uur later ontmoet ik dus die andere John. Hij draagt een T-shirt met het opschrift ‘Diana would be pride’. In de ene hand heeft hij een kopie van Kates verlovingsring - “die heb ik vanmorgen zomaar gekregen van een onbekende” - in de andere houdt hij een beertje in het uniform van de Royal Air Force vast. Hij poseert. Voortdurend, ook als er niemand een foto maakt. Misschien hoeft complete gekte nu ook weer niet.