'De harp, romantisch en engelachtig? Ze is zoveel meer!'
Onze landgenote Anneleen Lenaerts begint aan haar zesde jaar als soloharpist bij het wereldvermaarde Wiener Philharmoniker - een droomjob. Maar ook haar nieuwjaarsgeschenk was niet niets: ze kreeg een platencontract bij Warner Classics.
Een gezellig etablissement in hartje Hasselt. Op de achtergrond: loungemuziek. Nochtans zou het nieuwe album van Anneleen Lenaerts met klarinettist Dionysis Grammenos hier ook niet misstaan. Dat wéten we, want Lenaerts is flink te laat, zodat we - oortjes in - tijd genoeg hebben om ernaar naar te luisteren. De harpist dacht van Maastricht, waar ze lesgeeft, naar Hasselt te rijden, maar haar auto dacht daar anders over. Wanneer ze uiteindelijk arriveert, begroet ze ons met een brede glimlach. Ze straalt rust uit. Brandjes blussen is ze duidelijk gewoon.
Ze lacht. "Ik woon en werk in Wenen, maar met de Wiener reis je natuurlijk ook continu van de ene stad naar de andere. Tussendoor geef ik dan ook nog les op het conservatorium van Maastricht, ik doe soloconcerten en nu is er dus ook dit album. Ik ben wel wat gewoon."
Waar is jouw 'thuis' dan?
"Mijn ouderlijk huis staat in Peer. Als ik daar ben, kan ik even alles loslaten. Wenen zou ik ook mijn thuis kunnen noemen - ik heb er intussen een groot sociaal netwerk uitgebouwd - maar het grootste deel van het jaar staat er een koffer naast mijn bed. Dat heeft ook zijn voordelen: je komt op plaatsen waar je anders nooit zou belanden."
Je bent 28, en dus perfect voor onze onlinereeks Drifters, waarin twintigers aan het woord komen die aan hun droom timmeren. Alleen is dat bij jou precies wel erg snel gegaan.
"Ik heb mezelf nooit voorgenomen om op dit moment in mijn leven hier te staan. Als je gedisciplineerd op je passie focust, dan gebeuren sommige dingen gewoon vanzelf. Mijn leerkracht Lieve Robbroeckx merkte dat ik heel gedreven was. Zij heeft mijn ouders warm gemaakt om een versnelling hoger te schakelen. Ik deed mee aan wedstrijden, en via die wedstrijden kwamen er dan weer kansen voor concerten of opnames. En ik volgde met plezier. Ik heb geleerd dat iets graag doen je even ver brengt als iets doelbewust doen."
Maar het kan toch geen toeval zijn dat je soloharpist wordt van een orkest als de Wiener Philharmoniker?
"Bij de Wiener spelen, daar durfde ik niet eens over dromen. Dat klopt. Het was ook nooit mijn ambitie om in een orkest te spelen. Ik kon perfect leven van mijn soloconcerten. In 2009 werd ik plots uitgenodigd door de Bayerischer Rundfunk in München om te werken met dirigent Mariss Jansons. De muzikanten daar maakten mij erop attent dat er audities waren voor harpsolist bij de Wiener. In alle eerlijkheid: had ik die herinneringsmail niet gekregen, dan was ik die glad vergeten. (lacht) Maar toen stond die droom plots voor mijn ogen op papier."
Zijn er momenten geweest in jouw waarop niet alles vanzelf liep?
"Zeker. Op mijn zestiende speelde ik haast elke week in het buitenland. Dat woog op mij, want ik moest dan voortdurend lessen en schoolopdrachten inhalen. Ik besloot om middenjury te doen. Dat was een harde stap, omdat je je daardoor bewust afscheurt van je leeftijdsgenoten. Maar twee jaar later won ik de Grand Prix International Lily Laskine - de Koningin Elisabethwedstrijd voor harp, zeg maar. Had ik geen middenjury gedaan, dan had ik ook die wedstrijd niet gewonnen. Maar ik weet niet of ik het nu opnieuw zou doen."
Hoelang blijf je nog bij de Wiener?
"In principe kan ik blijven tot mijn pensioen. Voor de mannen is dat tot hun 65, voor de vrouwen blijkbaar tot hun 62. Dat heb ik onlangs ontdekt." (lacht)
Kun je dat niveau zolang volhouden?
"Alles gaat momenteel zo snel dat ik geen tijd heb om daarover na te denken. Om je een idee te geven: in mijn proeftijd heb ik van juni tot september met de Weense Staatsopera 45 opera's gespeeld. Elke avond staat er een andere op het programma. Repetities zijn er niet. Het eerste jaar is enorm zwaar.
"Tegelijk heb je enorm het gevoel dat je leeft, omdat je in een wereld zit waar iedereen hetzelfde ritme heeft als jij. En bovendien gaat het er in Wenen echt gemoedelijk aan toe. Collega's zijn onderling heel joviaal. Toen ik er begon, dacht dat ik het vijf jaar vol te houden. Intussen ben ik bezig aan mijn zesde jaar en het voelt alsof ik gisteren begonnen ben."
Je vindt ook nog altijd tijd voor andere projecten.
"Ja! Ik heb dat nodig. Tijdens mijn jaarlijkse verlof geef ik les in de VS. Dat klinkt zot, maar ik krijg erdoor een frisse kijk op wat ik doe. En tegen het aanbod van Warner Classics kon ik uiteraard geen nee zeggen."
Ze noemen jou 'de ambassadeur van de harp'.
"Ik zie mezelf eerder als een muzikant dan als een harpist. Het label voelt ook aan dat ik me niet vastbijt in het harprepertoire. Veel harpisten versterken het romantische en engelachtige karakter van de harp en vergeten de rest. Ik wil ook de andere troeven van de harp belichten, in muziek die niet noodzakelijk voor harp is geschreven. Zolang er maar respect is voor de partituur."
En dan kies je voor kamermuziek met klarinettist Dionysis Grammenos?
"Er zijn maar weinig mensen met wie je kamermuziek kunt spelen zonder erover te moeten praten. Met Dionysis gaat dat gewoon vanzelf. We vinden Schubert en Schumann beiden ook zo harmonisch interessant dat we voor het album nieuwe transcripties hebben gemaakt. Van Schumanns 'Fantasiestücke', die normaal voor piano en klarinet bestemd zijn, tot het 'Ständchen' van Schubert. De dialoog tussen onze instrumenten klopt gewoon."
Soms vergeten we zowaar ook dat we naar een harp luisteren. Jouw instrument klinkt zo verrassend.
"Bedankt. Toen ik vroeger harp en piano oefende, speelde ik 's ochtends telkens een half uur op beide instrumenten vooraleer ik naar school vertrok. Mijn moeder luisterde beneden mee. In de auto vroeg ze op welk instrument ik eerst had geoefend, omdat ze de klank zo gelijkaardig vond. Je bent dus niet de enige." (lacht)
Op 28/1 speelt Lenaerts met Dionysis Grammenos op Klara in deSingel. Info: desingel.be