standpunt

Je moet het maar durven. In zijn eerste krantencolumn sinds hij bekendgemaakt heeft niet te zullen meedingen naar het partijleiderschap bij de Conservatieven, hekelt Boris Johnson de regering omdat ze geen brexitplan klaar liggen heeft. Welja, inderdaad. Misschien had Johnson, als woordvoerder van de brexiteers, ook zelf eens kunnen nadenken over zo'n plan, in geval hij het referendum zou winnen.

Boris Johnson is de pyromaan die zelf naar de aangestoken brand komt kijken en staat te kijven op de brandweer omdat het bluswater niet voldoet. Als je 315.000 euro per jaar verdient met een column (het was zelfs meer, toen het pond hoger stond voor de brexit), dan mag de intellectuele lat van verantwoordelijkheidszin hoger.

Je moet het maar durven. Nigel Farage kondigt aan op te stappen als leider van UKIP omdat hij zijn "leven terug wil". Farage heeft mee een natie verscheurd met leugenachtige claims, een koninkrijk zo goed als gesplitst en een staat in zijn diepste institutionele crisis gestort sinds de Tweede Wereldoorlog. De verantwoordelijkheid opnemen om een alternatief uit te werken? Nu even niet, meneer wil zijn leven terug.

Volgens zijn fans is Nigel Farage een idealist die niet verkleefd is aan het "pluche van de macht." Wel, volgens de officiële gegevens is hij een van de politici met het allermagerste palmares en een hoge afwezigheidsgraad in het Europees Parlement. Van het toploon dat hij daarmee verdient, neemt Farage géén afstand. Nigel Farage is juist een typevoorbeeld van de politicus die enkel in het 'pluche' is geïnteresseerd.

We zijn hier al vaak streng geweest voor Belgische politici. Maar zo'n laffe bende angsthazen als de brexiteers, die om het snelst weghollen van de gevolgen van hun daden, is ongezien.

In Groot-Brittannië is de systeemcrisis totaal. De premier staat op opstappen, en weigert de verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van de brexitvolkswil. Zijn partij heeft zich vrolijk in een bloedige opvolgingsstrijd geworpen. Ook de linkse oppositie verkiest interne oorlog boven verantwoordelijkheidszin, en nu geeft dus zelfs de populistische systeemuitdager er de brui aan. Van een robuuste Europese lidstaat is het Verenigd Koninkrijk in een week tijd verpieterd tot een update van de Weimar-republiek.

Laat het oordeel voor de Britse leiders genadeloos zijn, maar bewaar mededogen voor hun kiezers. Zij zijn de grootste slachtoffers, belogen en bedrogen door hun politici. Hun legitieme klachten over de vele Europese disfuncties zijn niet verhoord. De Britse minister van Financiën Osborne wil nu onzekere bedrijven lokken met solden in de vennootschapsbelasting. Eerder gaf hij al aan dat de burger sanering en belastingverhoging wacht. U mag raden wie het kind van die rekening wordt. What a disgrace.