Aan de galg met de leider! En zijn spelers!

Wie na de titanenstrijd tussen de Rode Duivels en Wales nog bleef hangen bij het gild der analisten op één, kreeg een schouwspel van Shakespeariaans niveau te zien. Weg waren de slimmigheden over de omgekeerde ruit, doordekken, omschakelen en de 3-5-2 van Wales. De studio werd een Collosseum en alle duimen wezen naar de grond.

De gladiatoren hadden verloren. Aan de galg met hun leider. En met de spelers, die vakkundig een half metertje onder de grond werden geschoffeld, met een haast wanhopige Jan Mulder in de rol van zijn leven.

Bij hun terugkeer op Zaventem stond geen fan de Duivels op te wachten: lijkt me logisch, als je als een dief in de nacht op een zijveldje van Zaventem landt zonder daar iemand van op de hoogte te brengen. Schichtig kijkend reden onze jongens weg in hun Bentleys en hun Porsches.

Bart Stouten, de veelstemmige volksdichter van Klara, was door deze desavouage geschoffeerd en wilde voor ieder van de spelers een heldendicht maken. Gelijk heeft hij. Deze Duivels waren misschien geen goede ploeg, maar de volkswoede is lachwekkend. Eén zwaluw maakt de lente niet, elf goede spelers maken nog geen topploeg.

Wij leden collectief aan de verdwazing van het halo-effect. Daarbij suggereert de aanwezigheid van één bepaalde kwaliteit het gevoel dat andere kwaliteiten ook aanwezig zijn. Quod non. Het is niet omdat je fantastisch kunt voetballen dat je ook een ploeg in een elliptische baan rond de aarde gemotiveerd krijgt.

We tooiden de spelers, zeker na Hongarije met een diamanten heiligenkrans die een blok beton bleek te zijn. Hongarije: met de boulevards die zij open lieten liggen kun je Oosterweel in één klap oplossen. Wales daarentegen. Alles voor Gary Speed.

Voetballiefhebbers denken dat ze door veel naar matchen te kijken en tegelijk vele pinten te drinken recht van spreken hebben. Dat is te vergelijken met iemand die veel naar porno kijkt en daardoor denkt iets te weten over acteren. Of over vrouwen.

In de aanloop van zo'n match geloven we devoot ook alleen maar wat we willen geloven. Dat is selectief denken, waarbij we de neiging hebben te zoeken naar wat onze overtuiging bevestigt en anderzijds alles te negeren wat die overtuiging tegenspreekt.

Achteraf reageerde kapitein Hazard heel slim. "Elke nederlaag is een ontgoocheling", zei hij. "Er zijn ergere dingen in het leven. We hebben een mooie generatie. Als we ontgoocheld zijn is dat vooral voor het land en voor de fans die achter ons stonden."

En over die koeter-Vlaams sprekende halve Duitser met zijn schandalig witte hemden: "Wij staan allemaal achter de coach. Als hij blijft des te beter." Duidelijker kan niet.

Het omgekeerde Jeremy Corbyn-effect: die werd geloosd door de parlementairen van Labour, maar in de armen gesloten door de Engelse arbeiders. Bij Wilmots is het andersom: geliefd bij zijn miljonairs, uitgespuwd door de fans. Allemaal klassenstrijd.

Bill Shankley, de legendarische trainer van Liverpool, zei ooit: als je geen supporter bent als we verliezen dan moet je ook maar niet supporteren als we winnen.

Misschien ook eens een referendum over organiseren?