Deze kandidaat in ‘De mol’ doet schijnbaar het meest zijn best. Altijd verdacht

“Ik ben de mol”, zegt ze, haar partner diep in de ogend kijkend. En zonder knipperen, nog eens: “Ik ben écht de mol.” Ik zou ze haast geloven. Verbeten, dat is ze zeker die Elisabet. Als deze vrouw haar zinnen op iets zet, dan smijt ze zich als een leeuwin op haar prooi, in dit geval het laten overvliegen van haar partner Michaël. Als enige van de kandidaten slaagt ze daarin met dank aan haar concentratie op slechts één zaak: het is haar lief dat móet komen. Al de rest, centen voor de pot bijvoorbeeld, maakt haar geen zak uit. Ik hoop dat ik nooit op haar beroep moet doen, maar als het ooit zover komt, mag zij gerust mijn spoedarts zijn.

Al een week wordt door het jonge grut uitgekeken naar het spel met de avatars. Slim bekeken van de makers: de jeugd van tegenwoordig slaakt een zucht van (h)erkenning. In de handen van de kandidaten worden hun familieleden in België real life poppetjes die door middel van simpele commando’s koffers moeten inchecken, dozen mogen beuken en, in het geval van Joeri die er alweer bijzonder veel schik in heeft, tot een dansje gedwongen worden. Spannend is het omdat het trio Bas, Kaat en Elisabet voor snelheid gaat, maar daardoor fouten maakt en straftijd krijgt en Joeri, Bruno en Axel voor precisie kiezen, bijgevolg geld opbrengen maar dat ook weer verliezen wegens te traag. Vierduizend euro gaat zomaar verloren. Bravo mol! Dat moet kicken zijn: veel geld verdienen en zo in een goed laatje komen te liggen - bonus 1 - maar dat geld ook weer verliezen door de verbetenheid van andere spelers - bonus 2.

In Hanoi is het druk en het spel is ingewikkeld. Nu heb ik al veel gezaag gehoord - meestal door de iets oudere kijker, waarmee ik overigens niets wil zeggen of toch niet te nadrukkelijk - dat de opdrachten zo complex zijn. Ze bedoelen dat ze niet (meer) kunnen volgen, té complex dus. Wel, dat zijn ze inderdaad maar wat voor pakweg voetbal geldt, geldt ook voor De Mol. Je mag de buitenspelregel zinloos vinden en daar naar hartenlust over palaveren, maar uiteindelijk verandert dat niets aan het genot van het supporteren. Of je moet een fan van Anderlecht zijn, maar dan heb je het dezer dagen sowieso lastig.

Toch een poging tot samenvatting van de proef: terwijl Bruno en Axel zich amuseren om met een volgeladen brommertje - de lange benen van Axel plooien haast dubbel over het stuur - te leren rijden, zoeken Kaat en Bas aan de hand van drie stenen naar de bijpassende monumenten die Joeri en Elisabet vervolgens Instagramgewijs moeten fotograferen. Ah ja, en Kaat en Bas moeten dan ook nog eens turen naar de talloze Vietnamezen op hun brommers want er rijden er rond met belangrijke informatie voor Bruno en Axel. Belangrijker dan deze droge recap is: wat leren we hier nu uit? Degene die schijnbaar het best zijn best doet, is Joeri. Altijd verdacht. Wat Kaat en Bas betreft: die vertrouwen elkaar voor geen haar. Twee players bij elkaar. Bas verliest zich in details en Kaat mist een paar voorbij snorrende Vietnamezen. Elisabet op haar beurt heeft tekentalent - fijn voor haar- maar ook een verdacht kleine blaas. Axel die gokt en gokt verkeerd en Bruno die beleeft zijn jongensdroom - hoe schoon en simpel kan het zijn - op zijn brommer en valt even later af.

Virtueel schuiven de familieleden mee aan tafel. Ook de stoere jongens slikken iets weg. Warmte en liefde vullen de kamer. De geliefden brabbelen nog iets in de trant van: “Nee, mijn partner of zus kan de mol niet zijn want hij of zij kan niet liegen”, of de andere versie: “Ja, ik zie hem of haar dat wel doen.” Inwisselbare shit. Of toch niet? “Als hij een spel speelt, is hij altijd twee stappen voor”, zegt ze. Vandaar, vergezeld door een portie van het betere buikgevoel - dezer dagen toch zo alom gewaardeerd - deze zorgvuldig afgewogen gooi naar eeuwige roem, want naar een met zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, is dé mol van 2019: Joeri, de ploegbaas.