Eén sleutel had onheil kunnen voorkomen: 107 jaar na de ramp met de Titanic komen deze verhalen bovendrijven

Kort voor middernacht kwam het schip, op zijn eerste tocht van Southampton naar New York, in aanraking met een ijsberg. Aan boord bevonden zich prominente zakenmensen, leden van de beau monde en hun families. 1.522 mensen kwamen bij de ramp om het leven.

De Titanic werd beschouwd als een van de veiligste schepen ooit. Toch zonk het 269 meter lange schip in iets minder dan drie uur tijd in de ijskoude noordelijke Atlantische Oceaan. In dit artikel zoomen we in op enkele fascinerende verhalen en geheimen van de “onzinkbare” Titanic.

Frederick Fleet, de matroos in het kraaiennest, was de eerste die de ijsberg zag. Op 14 april rond 23u40 luidde hij driemaal de alarmbel. Hij riep ook: “Ijsberg! Recht voor ons!” Als hij zijn verrekijker had gebruikt, was de ijsberg al veel eerder opgemerkt. Maar die verrekijker, zo bleek later, zat opgesloten in een kast onder het scheepsdek en de sleutel van die kast was per ongeluk met een ander schip meegegeven.

Frederick overleefde de ramp, maar pleegde zelfmoord in 1965, twee weken na de dood van zijn vrouw. In 2012, honderd jaar na de ramp, lieten enkele “grappenmakers” een verrekijker achter op zijn graf met een briefje “Sorry dat hij honderd jaar te laat is”. 

De ramp met de Titanic overleven is één ding, maar om nadien nog eens een andere scheepsramp te overleven, dat is wel heel opmerkelijk. Violet Jessop, een stewardess en verpleegster, was 25 jaar oud toen de Titanic ten onder ging. Ze slaagde er net op tijd in om in een reddingsboot te geraken.

Daarna ging ze aan het werk op de HMHS Britannic. Dat schip, tevens een zusterschip van de Titanic, zonk in 1916 tijdens de Eerste Wereldoorlog. Jessop kon opnieuw gered worden, maar ze liep een hoofdwonde op waar ze haar hele leven last van heeft gehad.

Er wordt verteld dat, om er zeker van te zijn om in een reddingsboot te geraken, sommige mannen zich als vrouw verkleedden om voorrang te krijgen.

Helen Bishop beschuldigde haar ex-man, Dickinson Bishop, ervan dat hij gemeen en dronken was. Hij verkleedde zich als vrouw om niet te moeten verdrinken. Vier jaar na de ramp vroeg ze de scheiding aan.

De kapitein, Edward Smith, ging samen met zijn schip ten onder. Zijn laatste woorden waren schrijnend: “Jongens, jullie hebben je plicht gedaan. Ik vraag niets meer van jullie. Ik laat jullie vrij. Jullie kennen de heerschappij van de zee. Het is nu ieder voor zich. God zegene u.”

Het is geen geheim dat de muzikanten, zo lang ze konden, bleven spelen. Ze wilden proberen om de passagiers zo kalm mogelijk te houden tijdens de ramp, dus speelden ze nog twee uur door nadat het schip de ijsberg had geraakt.

De technici aan boord hebben het leven van anderen voorrang gegeven op dat van henzelf. Zij zijn aan boord gebleven tot het bittere einde. Zij voorzagen de Titanic van stroom totdat het schip ten onder ging. Alle 25 ingenieurs kwamen om het leven.

Drie honden overleefden de ramp: twee Pomeranianen en een Pekinees. Hun baasjes, Margaret Hays en Elizabeth Barrett Rothschild, namen ze mee in een reddingsboot.

Edmond en Michel Navratil waren twee en vier jaar oud toen de Titanic zonk. Ze zaten samen met hun vader op het schip. Michael Sr., die niet meer samen was met de moeder van hun kinderen, wilde hen meenemen naar Amerika in de hoop dat de vrouw zou volgen en dat ze daar een nieuw leven konden opbouwen.

Hij zette de jongens in een reddingsboot toen het schip aan het zinken was en niemand heeft de vader ooit nog gezien. Gelukkig werden de kindjes een maand na de ramp met hun moeder herenigd.

Ondanks dat het in die tijd het grootste schip ter wereld was, duurde het 73 jaar om het terug te vinden. In de zomer van 1985 vond Robert Ballard samen met zijn team het wrak terug op de bodem van de oceaan. Een bedrijf biedt deze zomer excursies naar het wrak aan met een onderzeeër. Elke duik naar het wrak, met vijf personen aan boord, zal vijf uur duren. Prijskaartje: 110.000 euro.