De Bruyne vertelt hoe hij op 14-jarige leeftijd naar de jeugdopleiding van Genk verhuisde maar er zich, door zijn grote verlegenheid, niet thuis voelde. “Ik was de nieuwe jongen die van de andere kant van het land kwam en met een gek dialect sprak. Ik was eenzaam, dat is zeker. Mijn eerste twee jaren op de academie waren ongetwijfeld de eenzaamste in mijn leven. Maar ik zette de stap omdat ik alleen maar met voetbal bezig was. Het is mijn leven, je mag het mijn obsessie noemen.”

Toen De Bruyne van zijn moeder te horen kreeg dat hij niet meer gewenst was bij zijn toenmalig gastgezin, was hij naar eigen zeggen geschokt. “Ze wilden me niet meer om wie ik was, omdat ik te stil zou zijn, omdat ze niet met mij konden praten. Het was een schok, ik nam dat zo persoonlijk. Ze hadden mij dat nooit in mijn gezicht gezegd. Ik weet nog dat ik mijn moeder zag huilen en dat ik de woorden in mijn hoofd bleef herhalen. Tegelijk prentte ik mezelf in dat het goed zou komen, dat ik de eerste ploeg zou halen. Na de zomeronderbreking keerde ik terug naar Genk en was ik net gepromoveerd naar de tweede ploeg. Ik was echt nog niemand maar trainde als een gek. Het vuur brandde, ik was woedend. Ik weet nog exact het moment waarop alles veranderde. We speelden op een vrijdagavond en toen ik tijdens de tweede helft mocht invallen, werd ik helemaal gek en maakte vijf doelpunten. Twee maanden later zat ik bij de eerste ploeg.”

Mourinho

Zijn goeie prestaties bij Genk leverden De Bruyne in 2012 een transfer op naar Chelsea. Maar daar kreeg hij van José Mourinho geen speelgelegenheid. “Er is toen in de pers veel verschenen over mijn relatie met José Mourinho. Maar de waarheid is dat we elkaar amper twee keer hebben gesproken”, legt De Bruyne uit. “Het plan was altijd dat ik zou worden uitgeleend. Bij Werder Bremen ging het in 2012 uitstekend en toen ik de volgende zomer terugkeerde naar Chelsea, waren een paar Duitse clubs geïnteresseerd. Klopp wilde mij bij Dortmund. Maar Mourinho stuurde een bericht dat ik moest blijven. Ik dacht in zijn plannen te passen en in de voorbereiding ging het aanvankelijk ook goed. Ik speelde niet briljant maar toch vrij goed. Maar na de vierde match was het plots voorbij. Ik zat op de bank en kreeg geen echte kans en ook geen uitleg.”

De Bruyne legt uit hoe hij op een decemberdag door Mourinho in diens kantoor werd geroepen. “Dat is waarschijnlijk het tweede kantelmoment in mijn leven. Er lagen papieren voor zijn neus en hij zei iets als “een assist, nul doelpunten, tien balveroveringen”. Het duurde even voor ik het begreep. Daarna las hij de statistieken van de andere aanvallers, Willian, Oscar, Mata, Schürrle. Dat klonk zoals “vijf goals, tien assists”. We hadden het vervolgens even over een nieuwe uitleenbeurt maar toen heb ik hem eerlijk gezegd: “Het voelt alsof de club mij niet echt wilt. Ik wil spelen en zou liever hebben dat je mij verkoopt”. José leek wat ontgoocheld maar hij begreep mij en uiteindelijk ving Chelsea het dubbele van wat ze voor mij hadden betaald. Bij Wolfsburg ging het daarna veel beter.”

Derde kantelmoment

In die periode veranderde ook op privé-vlak veel voor de Drongenaar. Hij leerde toen immers zijn latere echtgenote Michèle Lacroix kennen. Het eerste contact werd via de sociale media gelegd, zo onthult De Bruyne. “Het begon met een tweet. Ik speelde nog bij Werder en had maar enkele duizenden volgers. Ik tweette iets over een wedstrijd en dit knappe meisje likete het. Ik was toen single en een vriend merkte haar op. Hij spoorde mij aan haar een bericht te sturen maar ik wees het af. Uiteindelijk gaf ik toch toe. De volgende maanden leerden we elkaar beter kennen via tekstberichten. Eens ik iemand beter ken, is het voor mij veel gemakkelijker. Het was echt iets moois. Zij heeft mijn leven op zoveel manieren veranderd. Ik weet niet wat ik zonder haar zou doen.”

In 2015 is De Bruyne uitgegroeid tot een fenomeen in de Bundesliga en kan hij rekenen op de interesse van Manchester City, PSG en Bayern. Tegelijk is Lacroix zwanger van hun eerste kind. “Het was een extreem stresserende periode”, blikt hij terug. “We startten net een gezin, we wisten niet welke transfer zou volgen, waar we zouden wonen. Persoonlijk wilde ik naar City. Vinny Kompany stuurde me berichten, maakte me warm voor het project. Ik voelde me echt goed over de club. Tegelijk wilde ik Wolfsburg niet te kort doen want ik was daar echt gelukkig. Dus hield ik mijn mond en wachtte af. Drie weken aan een stuk gaf mijn manager steeds wisselende signalen. Die stress had een effect op mijn vrouw. Op een ochtend werden we wakker en was ze echt onwel. We vreesden dat er iets mis was met de baby. Ze had veel pijn en bloedde fel. We spoedden ons naar het ziekenhuis want we vreesden de baby kwijt te zien. Het was zonder twijfel het moeilijkste moment uit mijn leven. Gelukkig zou alles goed komen met onze zoon. Ik weet niet wat ik zonder hem zou doen. Alle mooie dingen die mij in het voetbal zijn overkomen, zijn niets vergeleken met mijn vrouw en kinderen. Dat was het derde kantelmoment in mijn leven want ik besefte dat voetbal niet over leven of dood gaat.”

Top vijf speler

In zijn tweede seizoen bij City krijgt De Bruyne Pep Guardiola als coach. “Pep en ik hebben dezelfde mentaliteit”, zegt De Bruyne. “Hoewel, hij is nog intenser bezig met voetbal dan ik. Hij is altijd zo gestresseerd. Hoeveel mentale stress wij als spelers ook mogen ervaren, ik denk dat het bij hem twee keer zo erg is. Want hij wil niet alleen winnen, hij wil perfectie.”

Tijdens hun eerste ontmoeting kreeg De Bruyne meteen een fikse mentale boost, legt hij uit. “We gingen neerzitten en hij zei: ‘Kevin, luister. Jij kan - gemakkelijk - een top vijf speler in de wereld worden. Gemakkelijk.’ Ik was in shock. Maar toen Pep het met zoveel geloof zei, veranderde mijn hele mentaliteit. Het was een geniale zet, denk ik. Want het voelde alsof ik zijn gelijk moest bewijzen, in plaats van het tegendeel. Voetbal gaat vaak over negativiteit en angst maar bij Pep gaat het om extreme positiviteit. Hij stelt bijna onbereikbare doelen. Hij is inderdaad een tactisch genie, daar is geen twijfel over. Maar wat mensen van buitenaf niet zien, is de druk die hij zichzelf oplegt om de perfectie te bereiken.”

Tranen

Dit seizoen kende De Bruyne door blessures heel wat pech. Dat frustreert hem, geeft hij toe. “Mentaal is het extreem lastig. Matchen bekijken vanuit de tribunes is voor mij erger dan gemarteld worden. Ik kan er niet mee om. Volgens mijn vrouw is er iets mis met mij. We zijn bijna zeven jaar samen maar ze zag mij nog nooit huilen. Ik doe het zelfs niet op begrafenissen. Maar toen ik mij eerder dit seizoen tegen Fulham blesseerde aan de knie, belde ik haar op FaceTime om het nieuws te melden. Ze was toen net thuis van het ziekenhuis na de geboorte van onze tweede zoon. Toen ik vertelde dat ik slecht nieuws had, ben ik uitgebarsten in tranen. Ik weet niet of het de emoties om de geboorte van onze zoon waren, of het besef dat ik weer matchen ging missen, of misschien beide. Mijn vrouw kon haar ogen niet geloven. Ze wees er mij op dat ik niet had geweend op onze trouwdag of bij de geboorte van onze zonen. Tja, ik denk dat dit alles zegt. Trouwpartijen, begrafenissen, geboortes? Dat is niets, ik ben een steen. Maar neem het voetbal van mij af? Vergeet het. Daar kan ik niet mee om.”

De Bruyne uit tot slot nog eens zijn liefde voor Manchester City. “Dit project gaat over meer dan winnen. Het gaat over een manier van spelen en een filosofie. Daarvoor staan we elke ochtend op, zijn we zo gedetailleerd bezig met ons werk, pushen we onszelf tot de limiet. Simpel voetballen is eigenlijk het moeilijkste in het leven. Maar als het draait? Dan is dit het mooiste in het leven voor mij. Als we met City top zijn, dan is het alsof je mediteert. Het is als Nirvana voor mij.”