Het ‘Mol’-dagboek van Gilles De Coster: “Nog één opdracht in deze heerlijke heksenketel”

Ik zit op een bankje, in de drukke straat aan ons hotel in Ho Chi Minhstad. De camera’s zijn net gestopt met draaien. Enkele seconden geleden begeleidde ik de laatste afvaller nog naar de wagen en zag ik hem wegrijden. Dat is elk jaar opnieuw weer een bevreemdende ervaring. Afscheid nemen van iemand die strandt op een zucht van de eindmeet, en dus de laatste allesbepalende dagen niet meer zal meemaken. Elk jaar gun je het die persoon zo hard, maar toch moet je weer dat laatste rode scherm geven. De afvaller rijdt op dit moment naar een ander hotel, verderop in de stad, en moet nu ongeveer aan het beseffen zijn dat-ie net als de rest van Vlaanderen maanden zal moeten wachten op een ontknoping die zo dichtbij leek.

De drie finalisten zitten boven, op de eliminatieplek, en daar draaien de camera’s nog wel. Ik weet dat ook daar de sfeer nu onwezenlijk is. Schipperen tussen verdriet om het afscheid van je metgezel, en het besef dat je de finale hebt gehaald en je over enkele dagen misschien wel de mol kan ontmaskeren. Of dat je zelf ontmaskerd wordt, natuurlijk. Ik weet dat ze nu glimlachend blikken uitwisselen met elkaar, een mengeling van opluchting, camaraderie en wantrouwen, daarmee impliciet het startsein gevend voor de eindstrijd.

Het zijn de laatste momenten in Ho Chi Minhstad. Morgen spelen we nog één opdracht in deze heerlijke heksenketel, maar daarna reizen we weer verder. Alle wegen leiden naar de plaats waar alles zal beslist worden. De finaleplek waarvan je ook al helemaal aan het begin van aflevering 1 een glimp kon opvangen.

De voorbije dagen waren weer behoorlijk intens. Er was de exclusieve modeshow met hun zelfgemaakte outfit die wel een jury, maar niet de andere kandidaten kon overtuigen. Er was die geamuseerde Amerikaanse toeriste die dacht dat we een pornofilm aan het draaien waren omdat Axel door het hele hotel liep in zijn badjas, net als de ­anderen op zoek naar een smartphone. En er was die ­zenuwslopende spanning vanmiddag in de groezelige, nauwe steegjes van District 4. Ooit de thuishaven van de onderwereld van deze stad, maar vandaag het decor van een spelletje blufpoker (nu ja, bluf-zwartepieten) van het hoogste niveau. 

Een spelletje waarmee één van hen zich vroegtijdig verzekerde van de finale. En waardoor we ook weten dat twee kandidaten die ooit, weken geleden, ‘Jij wordt de mol misschien’ op hun tablet lazen, intussen uit het spel zijn verdwenen. Of hoe je héél dicht kan komen bij de mooiste rol van allemaal, maar daarna toch vroegtijdig naar huis moet. Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. Van de drie die zo’n boodschap lazen, blijft nu dus enkel de mol over. En twee finalisten.

Terwijl ik deze woorden typ, staan op enkele meters vijf Vietnamese dames luidop kakelend en lachend foto’s van mij te nemen. Ze hebben daarnet gezien hoe ik buitenkwam met een cameraploeg en iemand in een wagen stak, en vonden dat bepaald indrukwekkend. Ik heb dan maar voor de grap een naam verzonnen, zijdelings vermeld dat ik een belangrijke internationale celebrity was en dat we een kaskraker van een Hollywoodfilm aan het draaien waren. Dat zouden ze later wel zien met de Oscars! Geen idee of ze er iets van begrepen hebben, maar ze vroegen wel meteen een twintigtal selfies. En gelet op de fotoshoot die dus nog altijd bezig is, vermoed ik dat ze mijn onzin wel hebben geloofd. Ik had moeten zeggen dat we een pornofilm draaiden.

Morgen beginnen we dus aan de finale. De weerberichten waarschuwen al dagenlang voor een tyfoon die eraan komt. Usagi is de naam, en Ho Chi Minhstad ligt pal op het voorspelde traject. Ergens vind ik dat het wel past. Zo meteen komen de finalisten naar beneden, en zullen we het glas heffen op hun parcours. Even op adem komen en genieten van hoe ver ze het hebben geschopt. 

Maar ik ga eerst nog snel een briefing inspreken op de smartphone en die verstoppen voor de mol. Het is niet omdat ik gisteren prijsgegeven heb dat we die gsm gebruiken om te briefen dat ik het voortaan niet meer ga doen, natuurlijk. En ik wil hem of haar ook nog wat moed inspreken voor de laatste dagen. Je kan de prestatie van de mol dit jaar onmogelijk overschatten: helemaal onwetend naar ­Vietnam reizen, tot mol gebombardeerd worden en dan wekenlang en met veel te korte briefings de boel saboteren. Wat deze mol voor elkaar heeft gekregen, was zonder twijfel de moeilijkste opdracht die een mol ooit heeft gekregen. Geloof me: dat verdient respect, en heel veel waardering. En een drankje, zo meteen.