Woensdag zal ze de rolluiken langzaam weer omhoog trekken, mama Sofie De Keersmaecker. En zal ze de eerste klanten bedienen. Al weet ze zelf niet goed hoe het allemaal zal verlopen. Ze voelt niet de behoefte om het onuitspreekbare telkens te moeten bespreken, al begrijpt ze dat de klanten goed proberen te doen. “We zijn er ­ergens bang voor om opnieuw open te gaan”, zegt ze, ingetogen en met de blik steevast naar de grond. “Natuurlijk zijn we dat. Maar misschien biedt het contact ook wel troost? We weten het niet. We gaan alvast een speciaal rouwhoekje voor Renske ­maken.”

“We staan voor moeilijke weken”, beseft ook Renskes vader Frank Bossuyt. Toen de ouders dit weekend op sociale media lieten weten het ­opnieuw te willen proberen, kwamen er ruim ­zevenhonderd warme ­reacties. Dilbeek is opgetogen dat de bakkersfamilie de kracht zoekt om ­verder te doen. “De vele steunbetuigingen doen ons deugd”, zegt Sofie. “We moeten door. Voor onze kinderen. Voor ­Renske.”

Uiterste best doen

Gisteren was Sofie druk in de weer met de tientallen, door de stormwind omgewaaide bloemenruikers op de stoep voor de bakkerij weer recht te zetten. Want het Vlaams-Brabantse dorp lijkt al twee weken verenigd in verdriet, de oproep om brandende kaarsen voor de ruiten te plaatsen werd massaal gedeeld. Bakkerij Bossuyt is in Dilbeek dan ook al jaren een begrip. De vaste ochtendlijke tussenstop voor elke inwoner, met bakker Frank achter de schermen druk in de weer met brood en croissants en vrouw Sofie achter de toonbank.

Het koppel heeft vier jonge kinderen. Tweeënhalve week geleden stierf de kleine ­Renske tijdens het spelen in de bakkerij. Sofie vroeg tijdens de afscheidsceremonie, een week geleden, vergiffenis voor het drama. “Sorry, sorry, sorry. Het is niet eerlijk, zo onmenselijk. Wat zouden we graag de tijd kunnen terugdraaien.”

Vader Frank omschreef er zijn dochter als een opgewekt en blij kind, “met pretoogjes die vol liefde zaten”. Als een meisje dat altijd te verleiden was met iets lekkers, zeker in de bakkerij. Onder luid ­applaus had hij zich tot Renske gewend en gezegd dat ze altijd hun uiterste best hadden gedaan om goede ouders te zijn. “En we gaan dat blijven doen”, zegt hij.

Wat is het alternatief?

De voorbije twee weken bleven de rolluiken in Dilbeek heel bewust naar beneden. Terug in de bakkerij staan leek hun laatste keuze, zeggen ze. Tot nu. ”Wat is het ­alternatief?”, zegt Frank. De diepe wallen onder zijn ogen verraden chronisch slaap­tekort. En chronisch verdriet om wat gebeurd is. “We zouden niet liever doen dan voor enkele maanden te verdwijnen. Maar dat is als zelfstandigen geen optie. We hebben geen keus. En dus gaan ­we opnieuw open.”

“Voor ons lijkt het alsof de wereld gestopt is met draaien”, zegt mama Sofie. “Woorden schieten ons te kort. Beetje bij beetje proberen we te hernemen. Maar het is met vallen en opstaan.”