Vijf vragen aan de Mol, de winnaar en de verliezer: “Heimwee, schuldgevoel... Heel veel slapeloze nachten gehad”

“Natuurlijk was ik verrast. Ik denk dat niemand het had zien aankomen dat ze de Mol daar ter plaatse zouden kiezen, en dan nog waar iedereen bij was. We zijn allemaal vertrokken met het idee dat we last minute geen Mol meer mochten zijn. Ik herinner me het telefoongesprek nog, enkele weken voor het vertrek, waarin werd gezegd dat ik wel mee mocht, maar als kandidaat. Uiteraard was ik teleurgesteld, maar ergens ook wat opgelucht. Ik wilde namelijk wel graag de Mol zijn, maar het brengt ook veel druk en verantwoordelijkheden met zich mee (lacht). Toen ik dan het misschien-scherm kreeg, was ik heel verrast, want ik wist niet dat ze in mij écht potentieel zagen als Mol.”

“Op bepaalde momenten was de rol als Mol heel erg moeilijk. Liegen en bedriegen is niet echt op mijn lijf geschreven want normaal ben ik heel eerlijk. ‘De Mol’ is natuurlijk een spel en ik merkte algauw dat ik toch best goed was in het beïnvloeden en manipuleren van mensen, op een manier dat bepaalde kandidaten vooral dachten dat ik de mol zeker niet kon zijn. Hierdoor hebben zij dan ook vroegtijdig het spel moeten verlaten, en dat was echt geen fijn gevoel voor mij. De Mol zijn, en dan zeker een onvoorbereide Mol, is vaak heel stresserend en heel eenzaam. Ik ben ook vertrokken met de mindset dat als de heimwee naar de kinderen te groot zou worden, ik het spel zou kunnen verlaten. Als je dan tot Mol wordt gepromoveerd, is dat een heel dubbel gevoel. Enerzijds voel je die enorme fierheid en blijheid maar toen die gevoelens waren gaan liggen, kwam het gemis al snel op.”

“Het is heel moeilijk om één moment te kiezen. Ik denk dat er voor mij drie hoogtepunten waren. Eentje daarvan was het moment dat ik bij Gilles aan tafel werd geroepen. De emoties die dan door je lijf gieren zijn out of control, maar toch moet je stoïcijns blijven. Een ander mooi moment was toen ze mijn schilderij kozen als het werk van een echte kunstenaar. Ik ben vrij perfectionistisch aangelegd, maar het was al van de lagere school geleden dat ik nog eens een penseel had vastgehad. Ik was dan ook enorm verrast en heel fier op het schilderij en uiteraard op de afloop van de proef. Als laatste denk ik dat de finale een mooie afsluiter was. Ik denk dat de kijker ook kan voelen dat we alle drie echt heel dicht bij elkaar staan. Dat gaf een heerlijk gevoel. Het moment waarop ik eindelijk mag zeggen wie ik echt ben, is te mooi voor woorden.”

“Ik ben lang onder de radar gebleven en ik denk dat dat komt omdat ik een rol op me nam en deze goed vertolkte. Mensen vertrouwden mij snel, en dachten al snel: als een iemand de Mol niet kan zijn, is het Elisabet. Mol zijn vergt heel veel energie. Je moet continu switchen tussen de denkwijze van een kandidaat en die van een Mol. Het vergt ook heel veel improvisatie. Dat heeft ook heel vaak voor slapeloze nachten gezorgd, maar gelukkig ben ik het gewoon om om te gaan met weinig slaap.”

“De combinatie van allerlei factoren; heimwee, schuldgevoel... Als Mol sta je nooit op één lijn met je gevoelens. Lukt de sabotage, dan ben je heel erg blij als Mol. Maar als je dan ziet dat de groepssfeer onder nul zakt, komt dat wel hard aan. Lukt de sabotage niet, dan voel je je gefaald als Mol. Van nature ben ik een beetje een controlefreak, waardoor ik als onvoorbereide Mol volledig uit mijn comfortzone moest treden. Maar in the end was het het allemaal waard. Er zijn veel traantjes gevloeid, van verdriet maar vooral van vreugde.”

“Ik heb me nooit gek laten maken door de spanning of een tegenslag en heb het spel heel strategisch gespeeld. Mij op sleutelposities genesteld. Plekken waarvan ik dacht dat de Mol ook zou zitten. Bovendien heeft mijn geheugen mij nooit in de steek gelaten bij het invullen van de test. Ik ben in zulke dingen altijd snel en bedreven geweest.”

“Het eerste moment waarop ik Elisabet in het vizier kreeg, was bij de bootopdracht. Maf dat zij in de kajuit zat en niet in het water. We hadden ‘s morgens samen in de zee gezwommen en daaruit bleek duidelijk dat zij geen waterrat is. Raar dus dat de Mol haar dan niet bij de zwemmers plaatste. Ik ben haar nadien nooit meer uit het oog verloren. Toen ze later tijdens de survivaltocht maar 100 euro op haar hoofd plakte, was het voor mij duidelijk. Ik ben haar dan ook blijven testen en heb ze vaak, buiten beeld, op de rooster gelegd. Beetje druk uitoefenen hé!” 

“De psychologische kant van het verhaal. Drie weken lang op de toppen van je tenen lopen, dat gaat echt niet in de koude kleren zitten. Ook heeft ‘De Mol’ best een impact op je leven. Selfie hier, selfie daar. Aan een stoplicht staan leidt net tot geen botsingen omdat mensen naar je staan te wuiven! Zelfs luchtverkeersleiders zien hun kans schoon om te vragen of ik al dan niet de Mol ben. Het is trouwens opmerkelijk hoeveel kinderen er met het programma meeleven! Echt leuk!”

“Het moment waarop ik mijn medekandidaten tot rust kon brengen via de walkie-talkie in de tunnels vond ik echt bijzonder. Het groepsgevoel overheerste daar en ook het vertrouwen was er, iets wat bij ‘De Mol’ ogenschijnlijk ondenkbaar lijkt! En de finale, dat alleen al mogen meemaken, is moeilijk met woorden te beschrijven!”

“Ik hou van alles wat met avontuur, reizen en andere culturen te maken heeft. En bij de kandidaten van de afgelopen seizoenen dacht ik steeds: ‘Awel, zulke mensen wil ik ook wel ontmoeten!’. Bovendien ben ik 40 geworden, het was nu of nooit. Een nieuw nulpunt in mijn leven. Een leven voor ‘De Mol’ en een leven na ‘De Mol’.”

“Misschien de vermoeidheid. Dat is echt niet te onderschatten. De dag van de finale was een enorm lange dag en mijn kop was echt niet meer 100% fris. Het is fysiek heel pittig.”

“Dat valt eigenlijk heel goed mee, echt waar. Axel en ik waren al langer maatjes, dus ik gun het hem van harte. Ik ben met plezier zijn eerste eredame! Trouwens, ik heb an sich niets verloren, hé. Ik ga (heel wat ervaringen) rijker naar huis.”

“Dat je vanuit je luie zetel als kijker niet (of toch veel minder beseft) hoeveel er tegelijk gebeurt in het spel. Je wil die opdrachten goed afwerken, nieuwe mensen leren kennen, de Mol ontmaskeren, zoveel mogelijk informatie opslaan in je achterhoofd... Alles tegelijk; echt geen evidentie. Het spel werd tien keer intenser gespeeld dan hoe ik het me had ingebeeld.”

“Durf je mening constant in twijfel trekken. Ik weet dat mijn aarzelingen door veel kijkers als irritant talmen werd ervaren. Maar onder andere die houding heeft ervoor gezorgd dat ik zo ver kon geraken in het spel.”

“Die vraag had ik vooraf positief beantwoord. Achteraf gezien denk ik dat ik niet zo’n goede Mol was geweest. Als ik mezelf zie liegen op televisie... Ik ben gewoon véél te eerlijk!”