Tien jaar. Zolang kon een man uit Brasschaat zijn echtgenote ongestraft misbruiken. Hij gaf haar alcohol met Alprazolam in, een medicijn tegen angst- en paniekstoornissen, om haar “gewilliger te maken”. Op die manier kon hij ook zijn zwakbegaafde stiefdochter van 19 “eenmalig” misbruiken. Voor die feiten is de man nu veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf jaar. De rechtbank kent de slachtoffers 5.000 en 7.500 euro schadevergoeding toe.

Het slachtoffer koesterde al een tijdje argwaan: ze had de medicatie ontdekt in zijn laptoptas en was al een aantal keer wakker geworden met hevige pijn. De beklaagde ontkende telkens dat ze seks hadden gehad. Later vertelde de vrouw alles aan de predikant van hun kerkgemeenschap. Beide partijen confronteerden hem ermee, waarop hij de feiten toegaf. Op vraag van zijn vrouw gaf hij zich in oktober 2018 aan.

Nog steeds taboe

Ondanks het misbruik bleef het slachtoffer in die periode bij haar man. Buitenstaanders hebben er wellicht hun vragen bij, maar experts kijken daar niet van op. Vaak herkennen slachtoffers het gedrag van hun partner niet meteen als misbruik. Liesbet Stevens, expert seksueel strafrecht en adjunct-directeur bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, zegt dat intrafamiliaal geweld vaak een langzaam proces is, waarbij de grenzen van het aanvaardbare beetje bij beetje worden verlegd. “De dader kan daarnaast ook een goede vader of kostwinner zijn. Als het koppel samenwoont of kinderen heeft, weet het slachtoffer niet waar naartoe.”

Veel zaken van seksueel geweld in een relatie worden dan ook niet gerapporteerd. In 2017 waren er volgens de federale politie 149 aangiftes, maar het werkelijke aantal ligt veel hoger. “Seks is de meest intieme ervaring van een relatie. Mensen vinden het moeilijk te bekennen dat hun relatie daar grondig fout zit. Op zich is er al meer aandacht voor seksueel geweld dan vroeger, maar de gevoeligheid van het onderwerp is nog niet weg”, zegt Stevens. Ook psychologe Line De Vlamynck, gespecialiseerd in zedenfeiten, merkt dat er nog een taboe heerst. “Slachtoffers leggen vaak de schuld bij zichzelf, omdat ze overtuigd worden dat ze dat als partner maar moeten verdragen. Maar ze hebben ook angst om niet geloofd te worden, omdat ze niet kunnen aantonen dat de seks zonder wederzijdse toestemming gebeurde. Vaginale scheurtjes of bijtwonden zijn bij de eventuele aangifte al lang verdwenen.”