Koen Crucke verzamelt álles van Franse zangeres Edith Piaf: “Ik wil begraven worden met m’n medaillon”

“Ik ben een hysterische verzamelaar van boeken, foto’s, platen en cd’s van Edith Piaf”, zegt Koen, die een groot deel van z’n collectie voor ons heeft uitgestald in de living van z’n flat aan zee. “Ik denk dat ik drie keer haar volledige oeuvre bezit. Tot een stukje van haar zwarte jurk toe. Ons hele huis ademt Piaf. Overal, zelfs in de kleerkast, is er wel iets van haar te bespeuren. Ik ben ook altijd aan ’t rondkijken om nieuwe spullen te vinden. Onlangs kreeg ik een bericht van Gert Verhulst met een foto van een Piaf-winkel in Amsterdam. Hij sms’te: ‘Misschien liggen daar -dingen die je nog niet hebt.’ -Uiteraard heb ik nog niet alles. Maar ik heb wel al véél.”

Dat heb ik gekregen van Bernard Marchois, de voorzitter van L’association des amis d’ Edith Piaf in Parijs. Hij weet dat ik Edith immens bewonder. Daarom heeft hij me een stukje uit de zoom van haar enige échte zwarte jurk gegeven, een uniek stuk. Het hangt hier ingekaderd. Een klein stukje ervan draag ik altijd bij me in een medaillon, samen met een kruisje dat een kopie is van het hare. Voor ik het podium opga, neem ik het altijd even vast en zeg: ‘Help me.’ Piaf is m’n beschermengel. Ik ga nooit buiten zonder dat medaillon.’

Sinds m’n zus met het 45 toeren-plaatje ‘Je sais comment’ thuiskwam. ’t Was de B-kant van ‘Milord’. Ik vond dat zo mooi! Als manneke van zeven werd ik omvergeblazen door haar stem. Sindsdien is ze m’n idool. Toen ze stierf - ik was elf - heb ik een jaar gerouwd. Op m’n twaalfde kreeg ik m’n eerste single: ‘Non, je ne regrette rien’. Sindsdien verzamel ik alles van Piaf.

Eerst kreeg ik platen van familie. En toen ik begon te werken, kocht ik zelf van alles. Platen, dvd’s, affiches, boeken... álles moest ik hebben. Da’s een onweerstaanbare drang, hé. Een van m’n waardevolste stukken is een foto die Herman Selleslags enkele maanden voor haar dood heeft genomen. De ziekte staat op haar gezicht te lezen. Haar vingers staan krom van de artrose. Die foto - une pièce unique - heeft de wereld rondgereisd. Op de achterkant staan stempels van alle tentoonstellingen waar die foto heeft gehangen.

Zo’n vier- à vijfduizend euro, hebben ze me verteld. Maar ik verkoop die niet, hé. Mijn zoon mag na m’n dood alles van mij verkopen - m’n verzameling clowns, hummeltjes, whiskyflessen - maar níets van m’n Piaf-collectie. Dat heeft hij me moeten beloven. Als hij er toch iets van verkoopt, kom ik spoken bij hem. Samen met Piaf. (lacht)

Drie, vier keer per jaar. Ik sta daar ook nooit alleen. Piaf heeft de -harten van veel mensen geraakt.

’t Zal wel zijn. Ik pak de zerk dan eens vast, wrijf erover en vertel haar wat me bezighoudt en waar ik hulp bij nodig heb. En ik heb bijna altijd het gevoel dat zij mij helpt. Piaf waakt over mij. Ik blijf haar ook adoreren.

Ja, héél veel geld. Maar dat is het me waard. Voor dat plaatje van ‘Je sais comment’ heb ik 500 euro betaald. Voor een zeldzame affiche heb ik 200 euro neergeteld. Ik geniet ervan dat ze hier aan de muur hangt. En met m’n medaillon wil ik begraven worden. Die móet mee m’n graf in. Maar nu nog niet, hé. (lacht) Ik wil nog jaren kunnen luisteren naar ‘Non, je ne regrette rien’. Dat moeten ze spelen op m’n begrafenis. Ik heb ook nergens spijt van.

Ja, dat is één van de knuffel-beren die ze geregeld in haar armen hield. Dat doe ik nu ook.

Nee, dat zou Jan wat overdreven vinden. Het is al erg genoeg dat hij moet verdragen dat Edith levensgroot naast ons bed staat. (lacht) Elke morgen als ik wakker word zeg ik: ‘Bonjour, ma grande.’ En als ik ga slapen: ‘Bonsoir, ma belle.’

’t Zelfde, maar in ’t Vlaams. (lacht)