Julie Cafmeyer geeft zich bloot op Theater Aan Zee ★★★★☆
Julie Cafmeyer maakt iets los. Of het nu woede, afkeer of bewondering is: haar voorstellingen over vrouw-zijn lokken reactie uit. Ze stelt vragen vanuit de kwetsbare positie van iemand die zoekt. En op vragen komen soms stekelige antwoorden, zo bewijst (Confessions of a White Girl) Bad Woman.
In haar nieuwe performance vertelt Cafmeyer met een mengeling van zelfspot en pijnlijke ernst over haar zoektocht naar liefde, een queeste die voortdurend wordt doorkruist door andermans verwachtingen tegenover een jonge, witte, single vrouw zonder kinderen. Ze lardeert haar verhaal met lezersbrieven die reageren op haar column in De Morgen, waarin ze openhartig schrijft over haar bedavonturen.
De eerste brief leest Cafmeyer zelf, terwijl ze met een brede glimlach op haar knalrode lippen voor het publiek staat, enkel gehuld in badpak en sneakers. De briefschrijver noemt haar ‘seksueel, hulpeloos en dom’. Vrouwen die zeggen wat ze verlangen, die niet in het esthetische, preutse plaatje van de ideale bimbo vallen én die bovendien oneindig veel seksuele goesting hebben moeten blijkbaar beteugeld worden.
Lees nu
Julie Cafmeyer over haar voorstelling: ‘Als er zo vaak commentaar gegeven wordt op je lichaam of je liefdesleven, dan is simpelweg bestaan al schaamteloos en dus erotisch’
Spiegel
Ook in Wit-Rusland, in Myanmar en in Rwanda stoot ze telkens op het politieke feit dat zij blijkbaar zomaar het lege canvas mag zijn waarop anderen hun oordelen projecteren. Geen wonder dat Cafmeyer daar bokkig haar white privilege tegenover zet: ja, dan is ze maar die witte en egocentrische vrouw die in niet-westerse landen de mannen neemt die ze wil – om vervolgens te merken dat haar liefdesverlangen hen toch macht geeft.
Het mooie is dat de lezersbrieven er ons aan herinneren dat Bad Woman niet over Cafmeyer zelf gaat. Ze gebruikt een van zichzelf afgeleid podiumpersonage en steekt dat als een spiegel omhoog. Wat ze vangt is de afkeer, de angst, de woede die mannen én vrouwen voelen voor bad women die niet binnen het plaatje passen.
Na interactieve gespreksperformances als De therapie werkt ze voor het eerst met een tribuneopstelling, als echt ‘theater’ dus. Dat is een next step, want in de kringgesprekken bleef de getuigenis beperkt tot de intimiteit van die mensen in de kring – je kon ze afdoen als ‘persoonlijk’. Door haar praktijk te verbreden naar een anoniem publiek waarin de hele wereld kan zitten, wordt Cafmeyers boodschap politieker.
Intussen blijft de verleidelijke insteek wél de humor en flair waarmee ze haar eigen liefdesongeluk uitvent. Je vraagt je onwillekeurig af wat er van haar artistiek werk zal worden wanneer ze de man van haar leven vindt – of is dat al gebeurd? We zouden bijna gaan hopen van niet – sorry, Julie.
Zaterdag om 14 en 18 uur in Oostende, theateraanzee.be. Tournee in het najaar: destudio.com.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
