Binnenkijken in een rijk gevuld Antwerps herenhuis

Laten we ineens met de deur in huis vallen: Chantal houdt van hamsteren. Niet de ­variant waarbij je conserveren voor pakweg de hele straat inslaat, want ‘Wereldoorlog III moest maar eens uitbreken’. Uiteraard ook niet het soort waarbij het hele huis van boven tot onder vol onnodige rommel staat en genoeg stof oplevert voor een aflevering van Extreme Hoarders.

Nee, Chantal heeft de kunst van het hamsteren zo goed onder de knie dat je haar collectie ­snijplanken, lepeltjes, servies, vazen, badmatjes en tafellakens op het eerste gezicht niet eens opmerkt. “Eén tip: veel kasten”, lacht ze. “Die houden mijn grote zwakte voor prullaria geheim. Minimalisme is niet aan mij besteed. Ik heb het ooit geprobeerd hoor, maar het lukt me echt niet. Het is zeker niet zo dat ik bewust op zoek ga, of koop om te kopen. Maar kom ik iets tegen dat ik mooi vind – wat wel regelmatig gebeurt – dan koop ik het. Vooral op rommelmarkten en op reis wil ik al eens impulsief zijn. Dan kom ik bijvoorbeeld thuis met een ­assortiment van een stuk of vijftig houten lepeltjes uit Bali.”

Ze verzamelt veel, maar alles is wel netjes gestockeerd. Van de collectie haarstrikjes die haar dochter als kind droeg en een antiek dienblad van haar moeder, tot kledingstukken die ze twintig jaar geleden kocht, maar niet meer draagt. “En dat is nog maar een peulschil. Ken je van die herinneringsdozen waarin ouders het eerste schoentje, een tandje en tekeningen van hun kinderen ­bewaren om op sentimentele momenten nog eens open te doen? Mijn hele huis is zo’n doos, maar dan van ons leven. Ik woon tussen de herinneringen en de spullen waar ik blij en gelukkig van word.”

Voor Chantal de Antwerpse kledingboetiek Step by Step veertien jaar geleden overnam, was ze jarenlang aan de slag als verpleegster. Een oud operatiekarretje, een linnenkast en een krukje dat bij het grofvuil van het ziekenhuis beland was, kregen een plek naast een vintage etalagekast die ze regelmatig vult met andere trouvailles. Vallen ook op: de kunstwerken die ze kreeg van haar kinderen, of kocht van de buurman die curator was van de Antwerpse kunstschilder Bruneau. “Het probleem is niet zozeer dat ik doorheen de jaren van alles en nog wat heb verzameld. Eerder dat ik er heel ­moeilijk afscheid van kan nemen. Het komt zelfs niet in mij op om dingen weg te gooien of te geven, of te verkopen. Zelfs al is het door en door ­versleten of staat de kleur mij niet meer aan, dan nog zal ik altijd eerst bekijken of ik het een nieuw leven kan geven.”

Zo gaf ze de Claire Bataille-tafel een nieuw blad en liet ze de Fritz Hansen-stoelen zandstralen en schilderen. Meubels die al enkele decennia op hun teller hebben, kunnen er zo voor minstens even lang weer tegenaan. Net zoals het huis.

Chantal en Rik wonen hier al 37 jaar, op de huidige vastgoedmarkt is dat al een eeuwigheid. Maar aan verhuizen denken ze niet. Recent renoveerden ze nog de hele keuken en badkamer. “Toen we het huis kochten was het een ruïne en hebben we er al flink aan verbouwd. Vier jaar geleden vonden we het tijd voor een update.”

De keramische tegels werden eruit gegooid en vervangen door een granito. Het fornuis en de dampkap mogen er dan wel spiksplinternieuw uitzien, ze werden gerecupereerd uit de vorige keuken. “Eén kant van mijn keuken werd gevuld met een blad in dunne leisteen. De ruimte daaronder hebben we open gelaten om het luchtig te houden. Aan de overzijde plaatsten we dan de broodnodige kastenwand.” (lacht)

De hele ruimte werd opengewerkt en de ­achtergevel voorzien van een raam dat accordeon­gewijs over heel de breedte open kan. Resultaat: de volledige benedenverdieping baadt in het licht.

Chantal: “Je zou kunnen denken: hun kinderen zijn het huis uit, wat moeten zij tweetjes nog met zo’n zee aan ruimte. Maar ik zie mezelf niet op een appar­tement wonen.” Zo lang het kan, wil ze een trap, en genoeg kamers vol ditjes en datjes, als een mini­museum. “Ik mag er gewoon niet aan denken om heel mijn hebben en houden te moeten ­inpakken. Hoeveel tijd zou dat in beslag nemen?”

We gokken een jaar of 37.