Els Clottemans (35) uit het Vlaams-Brabantse Ternat werd tot 30 jaar cel veroordeeld voor de zogenaamde parachutemoord in 2006. Ze heeft altijd ontkend dat ze de parachute van haar liefdesrivale Els Van Doren had gesaboteerd, waardoor die bij een sprong te pletter viel en overleed, maar een assisenjury achtte haar schuld bewezen.

Nu ze een derde van haar straf heeft uitgezeten, kwam ze in aanmerking voor vervroegde vrijlating. Haar verzoek aan de strafuitvoeringsrechtbank was “beperkte detentie”, waardoor ze 16 uur per dag de gevangenis zou mogen verlaten om een VDAB-opleiding te volgen die haar zou kunnen helpen om werk te vinden en aan haar toekomst te werken. ’s Avonds zou ze dan moeten terugkeren naar de gevangenis om er te overnachten.

Dat verzoek werd woensdag afgewezen door de strafuitvoeringsrechtbank. “Wat meegespeeld heeft, denk ik, is dat ze nog altijd niet bekend heeft”, zegt meester Jef Vermassen. “Wat de reden tot afwijzing is, zullen we niet weten. We mogen zelfs het dossier niet inkijken.” Ze mag een nieuw verzoek indienen vanaf mei 2020.

“Teleurgesteld”

“Ik ben teleurgesteld, want haar plan zat goed in orde”. Dat zegt Katrien Van der Straeten, de advocaat van Els Clottemans. “De bedoeling was dat ze een opleiding zou volgen en in een vast stramien terechtkomt. De strafuitvoeringsrechtbank heeft dat afgewezen. Ze heeft al verschillende keren de gevangenis mogen verlaten en ze heeft voldoende bewezen dat ze zich aan de regels kan houden en dat ze alle voorwaarden die opgelegd worden, kan naleven”, zegt Van der Straeten.

De strafuitvoeringsrechtbank verwees bij de afwijzing van de beperkte detentie naar “de weg van de geleidelijkheid”. Dat betekent dat gedetineerden stapsgewijs terugkeren naar de maatschappij, waarbij geleidelijk aan een strafuitvoeringsmodaliteit met meer vrijheid wordt toegestaan en de stappen telkens opgevolgd worden. De SURB wil ook meer zicht krijgen op de risico’s op recidive.

bekijk ook

Advocaat Els Clottemans: “Schuldinzicht? We moeten het proces niet overdoen. Dat is niet de bedoeling van strafuitvoeringsrechtbank”