Het motto van sportjournalist Maarten Vangramberen: “Het leven, dat moet je aanvallen”

“Je leven moet je zelf in handen nemen. Niemand gaat aan je deur komen kloppen en alles op een zilveren
schoteltje presenteren. Je kan het leven ondergaan of je kan het zelf sturen door initiatief te nemen, te
experimenteren en te doen. Op die manier krijg je echt wel een en ander verwezenlijkt. Mijn Canvasprogramma
Wereldrecord ben ik zelf aan de directie gaan voorstellen. Tegen wie zaagt of klaagt over zijn werk, zou ik zeggen:
probeer eens iets! Wil je een marathon lopen? Begin dan te sporten. En wees bij alles wat je onderneemt positief, vriendelijk én enthousiast. Ook dat is aanvallen. Wat je uitstraalt, krijg je in het oneindige terug.”

“Als ik klasgenoten van op de lagere school tegenkom, zeggen ze vaak: ‘Maarten, jij hebt je droom waargemaakt.’ Dat klopt. Als klein jongetje gaf ik al spreekbeurten over atletiekwedstrijden en de Olympische Spelen. Nochtans ging er aan mijn carrière als sportjournalist een lange weg vooraf. In de middelbare school presteerde ik eerder middelmatig, vaak met de hakken over de sloot. Aan de universiteit merkte ik pas dat ‘je best doen’ resultaat oplevert. Ik begon mijn uitspraak bij te spijkeren en ging Italiaans en Spaans studeren. In mijn beginjaren combineerde ik mijn werk als nieuwsanker bij de regionale tv met freelanceklusjes bij de VRT. Weken aan één stuk heb ik hele nachten tijdcodes van grote tenniswedstrijden zitten noteren. In een ijskoud zaaltje met een zak droog brood naast mij. Ik ben echt onderaan de ladder begonnen. Ik wilde die job zo graag.”

“Mijn ouders hebben me van kinds af aan meegegeven dat je altijd en overal goed moet presteren. Daar voeg ik zelf graag nog een laagje aan toe: zo veel mogelijk genieten. Als mijn kinderen op kamp vertrekken, zeg ik: ‘Mannen, amuseer jullie.’ Mijn eerste vraag nadat mijn dochter van de paardrijles komt of mijn zoon van een voetbalwedstrijd, is: ‘Was het plezant?’ Ik wil hen niet per se veel druk opleggen. Zo’n vader die aan de zijlijn van het veld staat te brullen, dat ben ik niet. Op zo’n moment geniet ik liever van het spel. Mijn kinderen moeten gelukkig zijn. Goed omringd door warmte en liefde.”

“Ik breng liever een dag zonder eten dan zonder sporten door. Daar zou ik ambetant van worden. Dat sommige mensen geen tijd maken om te bewegen, begrijp ik niet. ‘Beweeg!’ is evengoed mijn levensmotto. Dat doet me zoveel deugd. Net als mijn vader ben ik licentiaat lichamelijke opvoeding, dus het belang van sporten zit wel wat in de familie. Met het ouder worden ben ik het nóg fantastischer gaan vinden. Eerder dit jaar heb ik 1.000 kilometer gefietst voor Kom op tegen Kanker. Ik heb ook al enkele marathons achter de kiezen. Gemiddeld ga ik tien kilometer per dag lopen, door weer en wind. Elke keer valt mijn mond open van verbazing, want Hoegaarden ligt in zo’n mooie streek. Na zo’n uurtje lopen is mijn rugzak met problemen altijd een stukje lichter. Dat gevoel kan ik een hele dag meenemen.”

“Mijn mama zegt altijd: ‘Jij moet veel kunnen doen om je goed te voelen.’ Ik functioneer inderdaad het best met een overvolle agenda. In de zomer zijn we met het gezin drie weken naar Canada getrokken. Dat was heerlijk, maar daarna was ik nog een week thuis en die laatste week was er te veel aan. Ik moest weer kunnen ondernemen. Mijn lief zou me anders ook niet meer herkennen, denk ik. Ik ben nogal een hevige in alles. Aan de kassa van de supermarkt moet het vooruitgaan. Die vurige, rusteloze kant van mij, dat vindt Annick wel fijn. Mijn vriendin is zelf ook heel ondernemend en ze heeft zelf ook een knappe job.”

“Als je jong bent, ben je alles heel hard aan het najagen. Op mijn veertigste heb ik zowat alles op mijn bucketlist al verwezenlijkt. Ik heb kinderen, een toffe job, mocht al naar de Olympische Spelen ... Plannen zijn er altijd, maar ik ben iets rustiger geworden. Soms probeer ik bewust niks te doen. Gewoon rondlummelen, dat heeft ook zijn nut. Het leven speelt zich nu af. Onlangs waren we met mijn ouders en het gezin van mijn zus op familieweekend. Ik heb daar nooit eerder zo hard van genoten. Gewoon gezellig samen bij het haardvuur zitten en beseffen dat we allemaal gezond zijn. De kleine dingen in het leven, daar draait het om.” 

• geboren in 1978

• samen met Annick Mastbooms, papa van Felix (11) en Juliet (9)

• sportanker en -commentator bij Eén, Canvas en Sporza, presentator van Sportweekend, Vive le Vélo, de Europa
League en grote voetbalkampioenschappen

• onderzoekt begin volgend jaar opnieuw de strafste records uit de sport voor het Canvas-programma Wereldrecord