Columniste Femke gaat op shakedieet: “Het smaakt naar een combinatie van voeten en karton”

Ik stond er wat beteuterd naar te kijken, naar die foto’s van ons weekendje in een bungalowpark. 
Met m’n GSM nog in m’n ene hand, kneep ik met de andere in het rolletje op m’n buik. Lap. Mals vlees, he. En dat met de feestdagen in het vooruitzicht! Duizend foto’s!


De foto’s logen er niet om, mijn bikinibuikje is al lang niet meer wat het geweest is. Het lijkt in niks meer op die sixpack uit mijn vorig leven. Mijn leven van voor dat er een kind tussen m’n ingewanden had gewoond, bedoel ik dan. Toen had ik nog zeeën van tijd om kleurrijke en uitgebalanceerde menuutjes te maken en mezelf zowat te pletter te trainen in de fitness. 
Jaja, ik was een hashtagfitgirl. Met eiwitten en avocado’s en selfies en al.

Maar toen leende ik mijn lijf uit aan onze zoon en het kwaad was geschied. Waar ik vroeger na m’n werkdag nog vol energie de gym binnenstormde, probeer ik nu een vermoeide (lees: nukkige) dreumes in z’n autostoel te plooien en honderdduizend machines was te doen - want 1 kind in huis en opeens lijkt het alsof alle buren hun was in onze mand komen droppen.
 De avocado’s en andere instagramwaardige ingrediënten hebben plaatsgemaakt voor restjes platgesabbelde koek en bokes. Heel. Veel. Bokes.

En het resultaat is navenant. Want op de foto die mijn echtgenoot nam tussen de plastic palmbomen van het subtropisch zwembad leek het alsof ik m’n zwemband was vergeten uittrekken.
 Hier moest iets veranderen. Ik had het al eerder gedaan, toch? Toen ik nog intensief fitnesste liet ik moeiteloos alle ongezonde dingen aan de kant liggen. Want ‘gezond eten is een levensstijl’ en ‘het wordt echt zó snel een automatisme’. Ik reeg in die tijd echt de ene quote na de andere aan elkaar om iedereen te overtuigen van een #fitlife, maar nu er enkele tijdrovende factoren in m’n leven gekomen zijn (waarvan er nota bene eentje uit m’n eigen lijf kwam), blijkt dat toch allemaal behoorlijk wat moeilijker te zijn.


Ik moest dus op zoek naar een quick fix, en het antwoord bleek te komen van de alwetende Taylor Swift. Iemand die miljarden verdient met haar liedjes moet toch wel gelijk hebben? “Shake it off, shake it off!” zingt ze, dus ik naar ‘t Kruidvat voor een tonnetje chocoladepoeder dat -als ik de verpakking mocht geloven- mijn winterpelske zou doen smelten als sneeuw voor de zon.

Nog snel langs de supermarkt voor magere melk en ik kon beginnen. Vol goede moed haalde ik mijn shaker uit de kast (die had gelukkig het overlijden van m’n fitnessobsessie overleefd) en trok ik het blik open. 

Het stonk naar een combinatie tussen voeten en karton.

Misschien moest het nog wat luchten? Of smaakte het beter dan het rook?

Ik maakte mijn eerste shake en zette de beker aan m’n mond. Godver. Dit smáákte ook naar voeten.
 
Ik probeerde niet te kokhalzen en klokte de dikke pap naar binnen terwijl ik m’n neus dichtkneep.
 Misschien moest ik er gewoon wat aan wennen. Fier op mezelf omdat ik toch maar mooi gestart was, begon ik aan m’n dag.

Maar na amper twee uur begon m’n maag alweer te grommen. Ik beet op m’n tanden (dat is zowat het enige zonder calorieën) en telde af naar mijn volgende shake. Mijn hoop bleek ongegrond, want ‘s middags smaakte het nog net zo mottig.
Toen ik de volgende ochtend op de weegschaal sprong hoopte ik stiekem op twee kilo minder, want hey... Wie zo’n honger lijdt moet wel gewicht verliezen, toch?

Helaas, geen gram minder, en tegen het einde van dag twee was ik zo chagrijnig als een veganist op een pensenkermis, en na dag drie begon m’n maag gewoon zichzelf op te eten van pure miserie. En toen ik de volgende ochtend bij de manicure opeens de kleur van een gyprocplaat kreeg, stond m’n besluit vast. Ik reed in rechte lijn naar huis, naar de broodkast. Ik smeerde voor mezelf twee bokes met kaas en kreeg als bij wonder terug kleur op m’n wangen. Het tonnetje chocoladepoeder werd verbannen naar de onderste plank in de kast en ik zocht op ‘t internet een nieuwe broek uit met elastiek voor de feestdagen.

Dat dieet kan wachten tot na Nieuwjaar. Daar dient januari uiteindelijk toch voor?