IJspiste zonder ijs verovert Vlaanderen, maar nog niet de harten van de schaatsers

“Het is wennen, er is gewoon geen grip. Maar kijk, mijn vrouw is er al wat mee weg”, wijst Jonas Lagrou. Elk jaar komt hij in Brugge met zijn vrouw en kinderen schaatsen, maar dit jaar was dat voor de eerste keer niet op het ijs van de Markt. Ter vervanging is voor Wintergloed aan het Minnewater een houten ponton gebouwd waarop rechthoekige, witte panelen uit kunststof de dienst uitmaken. “Ik vind dat wel iets hebben.”

Van ver lijkt het een gewone ijspiste. “100 procent schaatsplezier en 100 procent CO2-neutraal”, staat op het bordje van de Zwitserse producent Glice te lezen. Over die eerste claim zijn de meningen verdeeld. De Brugse setting is elegant, maar de schaatsers stuntelen erop los. Een Amerikaanse toerist, die duidelijk het schaatsen in de tenen heeft, keert na vijf minuten gedesillusioneerd terug. “Voor de kinderen is dit misschien leuk, maar voor real skating is het niet geschikt.”

Dat is een mooie samenvatting, klinkt het bij de Koninklijke Brugse Zwemkring, die de schaatspiste tijdens het Brugse eindejaar sinds jaar en dag uitbaat. “Als hier scholen komen, is het alleen maar leute”, zegt Danny Van Pottelberghe. “Maar de geoefende schaatsers zeggen: dit is gewoon te weinig.”

Erg hoeft dat niet te zijn – zo’n tijdelijke schaatspiste mikt nu eenmaal niet op de Kevin van der Perren’s van deze wereld – maar de ticketverkoop is wel flink gedaald. “Vorig jaar waren er zowat 23.000 betalende bezoekers. Dit jaar zullen we van een succes spreken als we de helft daarvan halen”, zegt Van Pottelberghe. 

Eerlijk is eerlijk: als je de piste weghaalt uit het epicentrum van Wintergloed – de Markt dus – mag je wat verlies verwachten. Maar van kunststof een publiekstrekker maken, lijkt hoe dan ook geen evidentie. In Schilde of Diksmuide werd het de voorbije jaren ook geprobeerd, maar bleef het bij een eenmalig experiment. “Dat die piste niet in de smaak viel, was snel duidelijk. Er hing minder sfeer rond die baan”, zegt Lies Laridon (CD&V), burgemeester van Diksmuide.

Kunststof vindt vooral in ijshockeylanden als de Verenigde Staten, Canada of Zweden voet aan de grond. Zoals kunstgras ook in de voetballanden zijn opmars heeft gekend. “Als er op kunstgras gevoetbald wordt, zijn er altijd mensen die morren”, zegt de Brugse schepen Philip Pierins (sp.a), bevoegd voor Wintergloed. “Maar dit is een nieuw verhaal waar we in willen stappen.”

Volgens Pierins is de schaatspiste geen experiment, maar de eerste aanzet om Wintergloed te “toetsen aan een duurzaam verhaal”. Ook om die reden wil Groen in Gent tijdens de Winterfeesten het ijs vervangen door kunststof. Er komt dan ook geen energiefactuur bij kijken. “Ik zou wel eens de rekening willen zien om een ijspiste op temperatuur te houden”, zegt de ticketverkoper in Brugge. “Het was de voorbije maand soms 12 graden.”

“Je moet het gewoon eens testen voor je oordeelt”, zegt Pierins. Op die uitnodiging had ik, als niet-begenadigd ijsschaatser, een uurtje eerder geanticipeerd. “Het is een compleet andere techniek”, geeft schaatster Carla Aalberts als tip mee. Niet te bruusk afstoten, langzaam snelheid opbouwen en die dan bewaren, klinkt het. Op het punt dat je van ‘snelheid’ kan spreken, ben ik helaas nooit geraakt.

Voor Aalberts, die uit schaatsland Nederland komt, is het de eerste kennismaking. “Het is echt raar”, zegt haar kleindochter, “maar wel leuk.” Leuk genoeg om, zoals de Benelux-verantwoordelijke van Glice in De Tijd hardop droomde, een Elfstedentocht op kunststof te organiseren? Aalberts lacht. “Neen. Dat zal niets worden, denk ik. Dat kan alleen op natuurijs.”