Zussen van Tine Nys frontaal in de aanval op euthanasieproces: ‘Alsof Tine een missie had gekregen om te zeggen: ‘Ik ga sterven’’
‘Ik vond dat ze in een tunnelvisie terecht was gekomen. Ze was de hele tijd bezig over die derde handtekening. Alsof Tine een missie had gekregen: ik ga sterven.’ Op het euthanasieproces in Gent getuigden de zussen van Tine Nys.
Sofie Nys (45) gaf begin 2011 met een klacht bij justitie aanleiding tot wat uitmondde in het assisenproces tegen de drie artsen die op 27 april 2010 het leven van haar toen 38-jarige zus Tine beëindigden.
Sofie Nys: “We waren met vier kinderen, na mij kwamen Bram en Lotte. Als zus stond ik het dichtst bij Tine. Ik hield van Prince en zij van Madonna.”
Wat voorafging
Drie artsen worden beschuldigd van moord omdat ze te onachtzaam te werk zouden zijn gegaan bij het toedienen van euthanasie aan de Sint-Niklase Tine Nys (38) op 27 april 2010.
Enkele weken voor haar euthanasie, die ze voor alle duidelijkheid zelf wilde, kreeg Nys boven op eerdere diagnoses te horen dat ze autistisch was. Volgens haar familie ging het om een amateuristisch uitgevoerde euthanasie en hadden haar artsen de mogelijkheid voor een nieuwe therapie moeten aangrijpen in plaats van haar leven te doen eindigen.
Het openbaar ministerie stelt dat de drie dokters zich schuldig maakten aan vergiftiging, waardoor ze in theorie tot levenslange opsluiting riskeren. Het is de eerste keer dat artsen zich daarvoor moeten verantwoorden sinds de inwerkingtreding van de euthanasiewet in 2002.
De Morgen-journalist Douglas De Coninck volgt het proces op de voet: lees al zijn berichtgeving hier
Telefoon tegen de muur
Tine was borderline, liep op haar achttiende van huis weg. “In 2008 ontmoette ze de man van haar leven”, zei Sofie Nys, wat cynisch. “Ze trok bij hem in. Dan is die relatie afgesprongen. Hij zag het niet meer zitten.”
Dat was mei 2009. Volgens haar zussen kwam Tine de klap nooit te boven.
Sofie: “Ze kon niet terug naar haar eigen appartementje, wat altijd het enige stabiele in haar leven was geweest.”
Lotte: “Ik was aan het bellen met Tine. Ik zei tegen haar: ‘Doe efkens normaal.’ Zij riep: ‘Dat is het juist, ik ben niet normaal en ik ga euthanasie laten doen!’ Ik heb mijn gsm tegen de muur gegooid. Het was gelukkig nog zo’n goede oude Nokia, hij werkt nog. Ik moest dat uit m’n lijf hebben.”
Sofie: “Ik was in de war. Euthanasie kun je toch maar doen als je terminaal ziek bent? Lotte heeft mij uitgelegd dat het wel kan als je psychisch ondraaglijk lijdt.”
Video wordt geladen...
Alessi-wasmand
De zussen trokken naar Tines huisarts, Frank D. Hij zei hen dat het helemaal niet kon, waarna Tine via psychiater Godelieve Thienpont bij arts Jo Van Hove terecht kwam.
Sofie: “Wij hebben als familie meerdere pogingen ondernomen om bij haar te zijn, met haar te praten. We hebben geprobeerd om haar op andere gedachten te brengen.”
Lotte: “Sofie organiseerde uitstappen. Om Tine de mooie kanten van het leven laten zien. De bedoeling was mooie tijden beleven. Tines liefdesverdriet wordt hier geminimaliseerd. Liefdesverdriet kan megazwaar aankomen en soms heb je megaveel tijd nodig. Wat als Tine had gezegd dat ze zelfmoord ging plegen, dan ging je dat toch ook proberen te verhinderen? Moesten wij zeggen ‘oké, sterf dan maar’? Wij wilden haar er door sleuren.”
Op 30 maart 2010 trokken Tine en haar familie nog naar psychiater Thienpont.
Sofie: “Er was geen plaats voor ‘Wat gaan we hieraan doen?’ De psychiater zei: ‘Tine is uitbehandeld.’ Tine belde: ‘Ik heb een design-wasmand van Alessi, wil jij die hebben?’ Ik zei: ‘Nee, ik wil u!’ Ik kon het niet hebben.”
‘Missie’
De zussen zijn ervan overtuigd dat Thienpont van Tine een soort boegbeeld van euthanasie bij psychisch lijden wou maken.
Sofie: “Wij hadden een normale, grappige relatie. Die laatste maanden van haar leven is dat allemaal kapot gemaakt. Ze was de hele tijd bezig over die derde handtekening. Het was alsof Tine een missie had gekregen om tegenover haar omgeving te kunnen zeggen: ik ga sterven.”
“Ik vond dat ze in een tunnelvisie terecht was gekomen. Ik wou voor haar koken. Ze zag er verschrikkelijk uit, ze had krabwonden in haar gezicht. Alsof ze aan de drugs zat. Onze zusterrelatie is sterk aangetast door die tunnelvisie. Tine was zo bezig met het administratief geregeld te krijgen van die euthanasie dat het onmogelijk was om nog toegang te krijgen tot haar. Ik had het gevoel dat zij zich gesterkt voelde door het recht. Het was een soort onaantastbaar voorrecht.”
‘Niet genoeg stoelen’
Het noodzakelijke derde ‘advies’ van een arts, ondertekend door Frank D., werd pas twee uur voor de euthanasie afgeleverd. Het kwam daarrond tot een kleine discussie tussen uitvoerend arts Jo Van Hove en zus Lotte.
Van Hove: “Uw toenmalige echtgenoot heeft die namiddag een dreigtelefoon gedaan naar haar mevrouw Thienpont. ‘Ge kunt zien dat de papieren in orde zijn.’ Door dat telefoontje wou ik een extra advies.”
Lotte: “Als u op 27 april een euthanasie hebt gepland, ga ik ervan uit dat u dat een beetje hebt voorbereid.”
Van Hove: “Ik wou Tine niet nog meer belasten.”
Sofie: “De dokter heeft de avond zelf écht aan mij gevraagd: ‘Ge gaat toch geen klacht indienen?’ Terwijl Tine daar nog zat, wachtend. Ik heb niet geantwoord. Tine zei tegen mij: ’Sofie, begin niet hé!’ Er waren niet eens genoeg stoelen. De dokter heeft niet gevraagd van: ‘Willen jullie nog iets zeggen?’ Hij maakte gewoon zijn preparaat en bracht de naald in.”
Lotte: “We hebben eerst nog samen gezeten bij mij. Dan zijn we samen naar haar appartement getrokken. Die Van Hove stond daar al. De manier waarop hij gekleed was, vond ik weinig respectvol naar Tine toe. Ze hebben samen staan praten, zijn naar boven gegaan. Je blijft verdwaasd achter. Te horen krijgen dat dat papiertje de avond zelf pas is geschreven. Dat het niet uitmaakt hoe je aan die handtekeningen komt, als je ze maar hebt.”
Sofie: “Tine maakte nog een spastische beweging met haar arm, en mijn moeder riep: ‘Ze wil het niet!’ Men vraagt nu: waarom waren jullie daarbij aanwezig? Wat in je agenda kan maken dat je ergens anders wil zijn wanneer je zus sterft?”