Ewan heerst in tweede rit Tour Down Under, Philipsen vierde: “Nog paar kilo af om te winnen op dit soort aankomsten”

Mama Ryann straalde in Stirling. En met haar ook de kleine Lily, die papa met grote ogen verwelkomde. Wow, Caleb Ewan. Wát een spurt alweer. Het indrukwekkende acceleratievermogen in de laatste rechte lijn, waarmee hij zondag al de Schwalbe Classic won, bleek opnieuw een dodelijk wapen. Een wereld van verschil met hoe hij dinsdag de openingsrit had afgesloten. Als zevende. “Veel te ver, zat hij”, vond Lotto-Soudalploegleider Herman Frison. Dat had ook met de spurtvoorbereiding te maken, natuurlijk. “Ik denk dat we die etappe iets te makkelijk en te ontspannen hebben benaderd”, aldus Ewan. “Ik zei: ‘zet me af in een goed wiel’. Maar dat lukte niet echt. Waardoor we niet het resultaat kregen dat we beoogden. Dat zorgde voor ontgoocheling. Maar we hebben eruit geleerd.”

Lees: de spurt werd ’s avonds, tijdens de debriefing in het Hilton Adelaide, nog eens herbekeken, geanalyseerd en bediscussieerd. “We wisselden ideeën uit, wezen elkaar op wat beter kon. Met positief gevolg. Vandaag hebben we ons véél beter geweerd in de finale. We sloegen terug. De jongens leverden uitstekend werk. Hielden me de laatste lokale ronde goed voorin. Dat heb ik nodig. The easiest ride possible, de makkelijkst mogelijke rit. In de laatste twee kilometer namen ze me op sleeptouw, waarop ik zelf mijn sporen koos en mijn plan trok in de sprint. Hét verschil met dinsdag is ook dat het altijd veel moeilijker afwerken is met een fris peloton op lange brede wegen dan in een lastige, technische finale met een uitgedunde hoofdmacht. Na zo’n opwindende etappe had je wel twee mogelijke eindscenario’s: of er won een pure spurter zoals ik, of een puncher à la Impey of Haas? Het podium en bij uitbreiding de top tien werd dan ook een mix van beide types renner.”

Na een vierde plaats in de Schwalbe Classic en een tweede in de eerste rit van de Tour Down Under werd Jasper Philipsen opnieuw vierde. Naast beste jongere heeft hij nu ook de blauwe puntentrui. “In een zware sprint, een van stervende zwanen”, omschreef hij het. “Je mag mij daar ook bijrekenen. Ik zat goed, maar toen ik aanging voelde ik mijn benen snel vollopen. Het ging in de finale constant bergop, tegen de verzuring aan. Ik had niet zoveel meer over. Ewan kan dit perfect, met zijn 68 kilo in combinatie met zijn onmiskenbare power. Hij komt aan een hoog wattage per kilogram lichaamsgewicht en dat heb je op dit soort finish wel nodig. Zelf sta ik daar nog iets te ‘vet’ voor. (lacht) Er moet een paar kilo’s af om op zo’n aankomststrook iets te laten zien. Dat ik vierde werd, heeft ook deels te maken met het feit dat het al bij al een rustige rit werd en er enkel in de slotronde volle bak naar boven werd gereden. Dan lukt dat wel.”

De tweede etappe startte met vier lokale ronden in Adelaide Hills, een gebied dat door de bosbranden werd geteisterd