Tom Lenaerts ziet fictie en realiteit akelig dicht bij elkaar komen in ‘Over Water’: “Ik dacht dat die drugsbendes onze scenario’s gepikt hadden”

Granaten, schietpartijen - één keer zelfs recht tegenover het huis van burgemeester Bart De Wever - en ander drugsgerelateerd banditisme. Het beheerst hoe langer hoe meer het nieuws in Antwerpen, de stad waar ‘Over Water’ zich afspeelt. “Het is angstaanjagend als je ziet hoe de realiteit de fictie soms begint te benaderen”, vertelt Tom Lenaerts. “Tijdens de opnamen dachten wij even dat die bendes onze scenario’s gepikt hadden. Zo werd er iemand in zijn knie geschoten, terwijl wij pas enkele dagen eerder een soortgelijke scène ­hadden ingeblikt.”

Voor alle duidelijkheid: ik heb die dingen niet zelf in scène gezet, hé. Drugs in de Antwerpse haven: dat is geen nieuw gegeven. Niet verwonderlijk als je de grootste van Europa bent.

Er waren mensen die de reeks niet goed vonden, anderen vonden hem briljant. Liever zo dan dat iedereen het redelijk vindt. In het tweede seizoen zit meer vaart. Niet onlogisch voor een reeks die van in het begin is opgevat als een verhaal over twintig afleveringen. Kijk, we hebben tussen de eerste en de tiende aflevering 150.000 kijkers verloren, maar dat komt overeen met het aantal mensen dat de reeks gebingewatcht heeft op VRT NU.

Nee. Dat kon ook niet, want we waren de tweede reeks al aan het draaien toen de eerste nog op tv moest komen. We hebben het verhaal gevolgd zoals het in ons hoofd zat.

Als je dat vertrouwen krijgt, is dat een mooi compliment. En toch: als tv-maker ben je maar zo goed als je laatste programma. Dat is zeer stresserend, want je moet je voortdurend opnieuw bewijzen. Ik maak al twintig jaar programma’s voor Eén en Canvas, maar mijn projecten worden niet op mijn ervaring beoordeeld, maar op basis van de scenario’s. Ik denk niet dat er al ooit één zender gezegd heeft: ‘Het is niet goed, maar we doen het!’

Nog veel harder! Als je mij op mijn 25 had gezegd dat ik als 50-jarige nog harder zou werken dan toen, dan had ik dat niet voor mogelijk gehouden. Ik heb nog nooit zo hard gewerkt als de afgelopen jaren, maar wel met heel veel plezier. Ik hoor tv-makers vaak zeggen dat wij niet moeten klagen en dat een bakker veel harder moet werken dan wij. Awel, ik kan je verzekeren, en dit met alle respect voor de bakkers: dat is niet per se waar!

Tineke is volop bezig aan de tweede reeks van ‘Taboe’. Zij heeft haar handen dus zelf meer dan vol.

Nee. Woestijnvis is uniek en bovendien wilden wij iets kleinschaligers. Toen Kato Maes en ik vijf jaar geleden ­Panenka opstartten, was onze voornaamste ambitie niet om een groot productiehuis te worden, maar wel om fier te zijn op elk programma dat de deur uitgaat. Dat lijkt heel gemakkelijk, maar dat betekent dat je niet te veel hooi op je vork mag nemen. Want onze kracht zijn onze mensen, en er zijn niet oneindig veel goeie mensen in de sector. Ik steek liever wat meer energie in vijf programma’s dan wat minder in twintig.

Ja, maar als je dingen uit handen moet geven die je zelf graag doet, dan klopt er iets niet. In het leven moet je vooral doen waar je plezier aan beleeft. In mijn geval: zeker ook zelf televisie maken.

Mocht ik in Duitsland, Engeland of Amerika wonen, zou dat inderdaad zo zijn, maar hier in Vlaanderen valt dat dik tegen. Pas op, ik klaag niet. Ik behoor tot de gelukkigen die goed hun boterham hebben verdiend