“Onbegrijpelijk dat ik mijn overleden moeder nog steeds mijn leven laat vergallen”

Als jongetje was ik verliefd op mijn ­moeder en deed alles om bij haar op een goed blaadje te komen, wat niet altijd even makkelijk was want mijn moeder koos haar eigen momenten waarop ze affectie toonde en dat was lang niet altijd wanneer ik daar behoefte aan had. Ik herinner me hoe ze, hooggehakt en met gelakte nagels, kirrend belangrijke heren ontving in de salon, mijn vader wist daarvan maar kon net als ik niet tegen haar op. Ik vond die bezoekjes spannend, ik was een jongetje van een jaar of vijf, en hoopte iedere keer mee te mogen doen. Ik wilde ook in dat spotlicht, deel uitmaken van haar entourage, van die permanente opwinding die als een voile om haar heen hing. In haar buurt gebeurde altijd schaterend iets onverwachts, ze hield van feestjes, van roddelen en stoken. Soms tolereerde ze me, maar vaak duwde ze me de straat op. “Ga maar wat spelen in die auto daar”, dan wees ze naar zo’n geweldige automobiel van het bezoek. Als verzetsmeisje had ze veel meegemaakt, na de oorlog moet ze zich hebben voorgenomen alle plezier dat ze was misgelopen in te halen.