Jan Renders wordt gerepatrieerd uit Wuhan: ‘Ik mag weg uit Wuhan, mijn vrienden niet’

Als Jan Renders (29) vanavond uit Wuhan vertrekt, dan doet hij dat met gemengde gevoelens. De Belgische doctoraatsstudent zit al acht dagen vast in de afgegrendelde stad, en wordt vannacht gerepatrieerd, als deel van een Europese operatie. Hij weet dat hij de kans op vertrek moet grijpen – blijven zou onverantwoord zijn – maar het doet hem ook pijn. Renders doctoreert sinds 2,5 jaar in de politieke theorie aan de Central China Normal University in Wuhan. Hij zit op kot op de universiteitscampus, en bleef de afgelopen dagen zo veel mogelijk binnen. De beslissing om mee te gaan met de evacuatie, vond hij moeilijk. “Als ik zou weten dat de situatie over twee, drie weken opklaart, dan zou ik hier blijven. Maar ik denk niet dat dat het geval zal zijn. Mijn grootste punt van zorg is: als je hier nu ziek wordt, dan kan je nergens heen.”

Mijn eerste vraag is een logische: hoe gaat het met je?

“Het gaat goed met me, toch zeker gezien de situatie. Ik voel me gezond, en dat is het belangrijkste. Ik voel me niet bang. Ik blijf zo veel mogelijk binnen, en als ik buiten ga, neem ik de juiste maatregelen. Ik draag een mondkapje en blijf vijf meter van elke persoon vandaan. Ik heb ook zo veel mogelijk voedsel ingeslagen. Toen de lockdown net inging, heb ik zo veel voedsel gekocht dat ik twee weken niet zou hoeven buiten te komen.

“Maar vandaag ben ik toch buitengekomen. Ik heb een fietstocht gemaakt. Ik had echt wat geestelijke verstrooiing nodig. De straten zijn leeg, en anders zit ik binnen voortdurend op vier muren te kijken. Ik heb ook al de hele week regelmatig contact met een vriend hier op de campus. We koken samen, we spreken af en toe af. We hebben aanvaard dat als één van ons ziek wordt, de ander dat waarschijnlijk ook wordt. Als ik de hele tijd alleen moet zitten, word ik gek.”

Heb je zelf het gevoel dat je besmet zou kunnen zijn?

“Ik ben zelf getest, op 21 januari, de eerste dag dat er maatregelen werden genomen. Ik moest voor een heel andere reden naar het ziekenhuis, en iedereen moest daar zijn lichaamstemperatuur laten meten. Omdat die van mij licht hoger was – 37,2 graden – werd ik aan de kant gezet. Daar voel ik me nu wel ongemakkelijk bij. Ik heb daar in een lange wachtrij gestaan tussen mensen met koorts. Ben ik daar mogelijk besmet? Je weet het pas twee weken later met zekerheid.”

De lockdown is een heel drastische ingreep. Hoe kijk je er van hieruit naar: is dit echt nodig?

“Het is typisch voor de Chinese overheid. Ze hebben eerst veel te traag gereageerd, en als ze dan uiteindelijk reageren, spannen ze het net heel wijd. Wij kregen al op 31 december een waarschuwing om het stadsdeel Hankou (plaats van de uitbraak, red.) te vermijden en een masker te dragen. Blijkbaar hadden toen enkele artsen hun familie en vrienden ingelicht. Wij hadden die avond met vrienden een reservatie voor een diner in Hankou, maar dat hebben we afgezegd.

“Ik heb toen drie dagen een masker gedragen, maar op een bepaald punt krijg je geen nieuwe informatie en begin je toch weer zonder masker buiten te komen. Later bleek die artsen gearresteerd te zijn. Dan stel je je toch vragen: hoeveel slachtoffers hadden vermeden kunnen worden? Heel veel van mijn Chinese vrienden zijn vlak voor de lockdown op vakantie vertrokken. Wuhan is een heel belangrijke universiteitsstad. Hebben zij het virus meegenomen? Waar zit het nu allemaal?”

Waarom heb je gemengde gevoelens over de evacuatie?

“Het is misschien anders voor iemand die hier tijdens zijn vakantie komt vast te zitten. Die wil vast zo snel mogelijk weg. Maar ik woon hier, ik heb hier mijn werk, mijn studie, mijn vrienden. Niemand van mijn Chinese vrienden zal het me kwalijk nemen dat ik vertrek, maar toch, voor hen is het zuur. Ik vraag me ook af: zal ik hier nog kunnen terugkomen? Zal ik hier kunnen afstuderen? Je weet wanneer je vertrekt, maar je weet niet wanneer je kan terugkeren.”

Wie uit Wuhan gerepatrieerd wordt, moet in quarantaine, mogelijk tot veertien dagen. Hoe zit dat bij de Belgen?

“Ik heb nog geen idee, ik ben ook heel benieuwd. Ik hoor dat de Amerikanen slechts drie dagen in quarantaine moeten. Zij moeten bloed- en speekseltesten ondergaan, krijgen na drie dagen de resultaten en als die goed zijn mogen ze naar huis. Maar als ik veertien dagen in quarantaine moet, dan is het ook goed. Voor mij betekent het twee weken van mijn leven, voor anderen kan het cruciaal zijn. Het zou ontzettend onverantwoord zijn dat niet te doen.”