4 jaar geleden vluchtte Nesrin uit Syrië, nu schrijft ze Nederlandstalige poëzie: “Het is een moeilijke taal, maar ik hou er zóveel van”

Al die gevoeligheid kan Nesrin kwijt in haar kunst, al begon ze pas op haar 40e met schrijven. “Ik heb altijd manieren gezocht om mijn gevoelens te uiten. Eerst deed ik dat in schilderen of boetseren. Mijn eerste gedicht was in het Arabisch en kwam erg plots. Waarom? Ik weet het niet. Ik schreef het gewoon. Poëzie is altijd in mij aanwezig geweest, als een vulkaan die op uitbarsten stond.” 

En uiteindelijk kwam de uitbarsting. “Mijn eerste Nederlandstalige gedicht schreef ik al even plots. Ik werd in het midden van de nacht wakker en het vloeide zo uit mijn vingers. Ik liet het aan mijn leraar Nederlands lezen. ‘Nesrin, wat is dat een prachtig gedicht’ zei ze. Ik begon te lachen. Toen wist ik het zeker: ik zou Nederlandstalige gedichten gaan schrijven.”

Toch kon ze zich lang niet altijd op deze manier uitdrukken. “Ik ben op mijn 17e getrouwd ”, zegt ze. “Veel te vroeg. Ik mocht niet gaan studeren. Een jaar later werd mijn eerste dochter geboren. Ik zorgde vooral voor het huishouden, maar ik wou nog zoveel dingen doen: meer schrijven, mezelf uitdrukken in mijn woorden en tekeningen. Ik had dat echt nodig. Dus toen ik Syrië verliet, besloot ik dat ik daar meer tijd voor zou maken.”

Nu woont ze al een paar jaar met haar drie kinderen in Nederland. Ze werkte tot voor kort als kassière bij een supermarkt, maar doet ook vrijwilligerswerk en leest in de bibliotheek voor aan Syrische kinderen. Hoewel het niet gemakkelijk was om alles achter te laten, heeft ze geen spijt van haar keuze. “Ik heb in mijn bundel veel over mijn nieuw vaderland geschreven. Het Nederlands is een moeilijke taal, maar ik hou er zoveel van. Die liefde moedigt me aan om te blijven leren.” 

“Wat poëzie voor mij is?” sluit ze af, “een troost, onder andere. Ik gebruik poëzie om mezelf te troosten. En het helpt ook andere mensen. Dat vind ik mooi. Onlangs hoorde ik dat twee vriendinnen elkaar terugvonden na 20 jaar stilzwijgen, door een gedicht van mij. Van zo’n verhaal gaat mijn hart zingen.” 

Mijn pijn, ik ben niet bang voor jou
Jij werd gewoon voor mij
Je bent meer dan gewoon
Met elke steek van jou in mijn hart
Na elke nieuwe wond
Tel ik hoeveel gaten ik van jou heb
Ik heb heel veel gaten!
Tien
Honderd
Duizend
Miljoen!
Het licht sluipt van mijn binnenste naar buiten
en straalt van mijn gezicht
Meer dan volle maan
Mijn pijn
Gat en gat achter gat